Kat in de zak

De foto maakte Gerard vanmorgen en hij maakt me aan het lachen. Beer woont pas sinds januari in huis (daarvoor op de stal, maar ze mocht vanwege de kou en het overlijden van onze oude kat in huis met pensioen) maar ze is blij met de warmte. Ze kijkt me meewarrig aan als ik de tuin in ga…. Weet je het zeker… het is wel heel koud hoor… binnen is het een stuk aangenamer.

De lach die de foto op mijn gezicht tovert is ook hoe ik me voel. Ik voel me goed, veel beter in balans en eigenlijk ben ik ook gewoon blij… maar toch voelt het alsof ik een kat in de zak heb gekocht. Ik twijfel of ik oprecht blij ben of al mijn frustraties wegstop. Ik weet dat het het eerste is, maar dat neemt niet weg dat de frustraties er wel blijven. Niet alleen vanwege het ziek zijn. Dat speelt zeker mee! Het klussen schiet niet op, omdat ik alleen kan klussen als ik verder niets hoef en met 130mm regen in twee weken en nu weer aan het werk staat alles dus weer stil. Zondag eindelijk een paar uurtjes in de tuin thuis gewerkt en hoewel dat heerlijk was was ook dat dubbel… het is zo heilzaam om met je vingers in de aarde te zitten… maar meer tuinieren betekend minder beestjes en de neuzen van de pony’s in mijn nek brengen me meer vreugde en liefde dan mijn vingers in de tuin. Neemt niet weg dat ik het mis. Toch geniet ik intens van de tuin thuis. De tuin heeft de vele regen goed doorstaan en de zorg voor de bodem zorgt voor heel veel regenwormen die ik tegenkom als ik allemaal voorjaarsbolletjes in de grond zet. Voor mezelf en voor de bijen (daarom biologische bollen gekocht zodat er geen gif in de nectar zit van het voorjaar). Ik ruim de ergste troep uit de tuin, lees ik trek vooral veel gras uit het paadje en de tuin weg en laat genoeg materiaal achter voor de tuin om gezond te overwinteren. Verder verplaats ik wat verbena die weliswaar prachtig heeft gebloeid, maar er ook voor zorgde dat we niet meer over het paadje konden. Ze staan nu wat verder tegen de schutting aan waar hij oneindig mag bloeien en kleur mag geven aan de struiken en de schutting. 

Tussendoor vieren we nog de 60e verjaardag van Gerard, hij ziet er tegenop om het te vieren, dan staat hij immers in de belangstelling, maar we houden het klein met alleen familie in ons favoriete restaurant waar we top verzorgt worden en alle tijd hebben voor taart en eten. Ik zie Gerard genieten en ben blij, hij verdient het om zo te genieten en even in de belangstelling te staan, ook al vindt hij dat moeilijk, we houden gewoon van hem en dat laten we  nu even zien. 

Zojuist de griepprik gehaald en hoewel ik er geen zin in had, ben ik alweer verkouden dus het is geen overbodige luxe en terwijl ik deze blog type kijk ik uit op een zonnetje in de tuin en ik geniet van het leven dat de vijver in de tuin brengt en de vogels die heel gelukkig worden van een mandje pinda’s en wat strooivoer. 

Weemoed is er ook over het werk. Niet vanwege mijn ziekte… maar vanwege wanbeleid van bestuurders en managers die alleen maar denken aan korte termijn en geld. Mijn bedrijf gaat splitsen en ik ben er vanaf dag 1 op tegen en het voelt voor mij echt als rouwen en scheiden. Zaterdag kreeg ik de voorlopige plaatsing en hoewel ik een prachtige functie krijg op een waanzinnig project met hele toffe en kundige collega’s war ik heel veel zin in heb… blijft een deel van mijn hart achter bij de andere organisatie en laat ik daar ook geweldig werk en geweldige collega’s achter waaronder mijn maatje Thijs. 

Thijs is blauw en ik ben rood. Als je ons naast elkaar zet zijn we net een komisch duo, maar de waarheid is dat we 1+1=4 zijn. Ik sta aan het roer en bepaal de richting, maar op de achtergrond doet hij al het regelwerk en zorgt hij ervoor dat ik de alle middelen heb voor de juiste navigatie. Ik voor de lastige gesprekken overtuig de collega’s van de nut en noodzaak van de richting, terwijl hij gedreven de onderbouwingen aanlevert. We zijn een team, waarbij iedereen om ons heen weet dat de één niet zonder de ander kan en we doen beiden waar we blij van worden en waar we goed in zijn. Het voelt zo helemaal niet als werk. Onze partners liggen in een deuk, we zijn geen bedreiging voor de partner van de ander, het is een geweldige werkrelatie, werk, niets meer, niets minder… maar in dat werk vinden we zoveel passie en liefde voor dat werk en tillen we elkaar naar grote hoogte. 

Regelmatig voeren we gesprekken…. Ik durf het niet aan je te vragen want…. Ik vind dit zo leuk, mag ik dit doen, ik wil het niet bij je weghalen…. De ander zegt dan…. Ik ben zo blij dat jij dit wil doen… durfde niet aan je te vragen om het rotklusje te doen….

Als we het hadden gewild hadden we samen naar 1 bedrijf gekund… naar de liefde voor het vak laat ons scheidden. We redden ons heus wel alleen hoor, ik heb genoeg vertrouwen in mijn eigen capaciteit en ook hij gaat zich prima redden zonder mij…. Maar de jus is er dan wel af. We krijgen prachtige berichten over dat we mogen rouwen enzo…. Maar de waarheid is dat ik al heel lang aan het rouwen ben in dit proces. De managers en bestuurders hebben nog geen flauw idee wat ze kapot hebben gemaakt…. En straks over tien jaar zeggen ze… hmmm was misschien toch niet zo’n goed idee. Ik ben dan allang verder… ik red me heus wel en ik mag een prachtige uitdaging aan gaan en Thijs en ik weten elkaar heus we te vinden als we elkaar nodig hebben… maar toch huilt mijn hart. Zoveel lieve mensen en mooie taken moet ik achter me laten…. Niet omdat ik het wil… maar omdat ik het moet…. En in een tijd dat ik van mezelf steeds meer mag ipv moet vind ik dat eigenlijk gewoon heel erg vervelend en heb ik een kat in de zak gekregen met de splitsing van mijn bedrijf. 

Gelukkig schijnt eindelijk het zonnetje weer een beetje, maakt de echte kat in de zak me gewoon heel erg aan het lachen en is er meer dan genoeg om dankbaar voor te zijn.  We komen er wel.