Ik ga op vakantie en ik neem mee……

Drie jaar geleden gingen manlief en ik naar Spanje op vakantie, Malaga, vrienden bezoeken. Ik heb altijd een haat-liefde verhouding met vakantie. Zodra de deur achter me dicht is geniet ik met volle teugen en wentel ik me volledig in andere culturen en  landschappen. Ik praat met handen en voeten, vind er mijn weg alsof ik er geboren ben en geniet met volle teugen en denk waarom doe ik dit niet vaker…. Dat weet ik ook…. 

Waarom moet ik weg als ik thuis een prettige en veilige omgeving heb? Ik hoef niet te vluchten en ‘rommelen’ in en rond het huis en op stal is eigenlijk wat ik het liefste doe. Daarnaast geef ik mijn geld liever uit aan het bouwen van mooie dingen waar ik of mijn beestjes dagelijks plezier van hebben dus ik vind vakantie stiekem ook een beetje zonde van mijn geld. 

Kortom, vakantie is heerlijk…. Maar vaak blijft het vooral bij dromen en ga ik bijna nooit. Het is ook lastig uitleggen aan anderen. Ze linken het vaak meteen aan heimwee, maar dat is niet zo, want hoewel ik graag thuis ben en oost west thuis best is op vakantie mijn nieuwe plek ook meteen mijn nieuwe thuis. Mijn dagen op vakantie breng ik het liefst door met rustig opstaan, uitgebreid ontbijten in de tuin van het vakantiehuis. Daarna lekker toeren met de auto en onderweg stoppen en prachtige wandelingen maken door de natuur. Soms maken we één hele grote wandeling, maar meestal maken we 3 a 4 keer een wandeling van 1-1,5 uur. Tussendoor drinken we ergens koffie en eten we een broodje. Tussendoor doen we vaak een rustdag en blijven we wat langer thuis om lekker weg te dromen in een boek en het lijf de nodige ontspanning te geven en gewoon helemaal niets te hoeven. Aan het einde bedenk ik grootse plannen waar de volgende vakantie heen gaat om te weten dat ik op deze wel weer een paar jaar kan teren voor ik weer vertrek….

Na de laatste vakantie werd alles anders….. omdat ik ook op vakantie niet door de verkoudheid heen kwam, omdat mijn conditie toch echt heel erg achteruit holde ging ik na de laatste vakantie in 2022 maar is naar de huisarts…. Wat volgde was een lang traject van acceptatie en op zoek naar een nieuwe betere balans door de CLL end e bijbehorende klachten. 

Vandaag ga ik voor het eerst weer echt op vakantie. Nou ja vakantie… een minitrip van twee dagen. Wederom naar Spanje, mijn neef (eigenlijk de stiefzoon van mijn zus, dus geen neef, maar hij voelt door ons leven samen als een echte neef!) heeft een Spaanse vriendin en samen hebben ze een zoontje. Dit zoontje wordt geheel volgens Spaanse traditie gedoopt dit weekend en we gaan daar met de Nederlandse familie ook heen. Heel bijzonder om dit mee te mogen maken. Ik heb zelf weinig met geloof, want hoewel ik best geloof in een wereld na de dood (vind ik ook veel leuker om te denken, is er straks niks, dan is er niks en mis ik niks, maar het klinkt beter dat er wel wat is), heb ik helemaal niets met het geloof. Welk gebedshuis je ook kiest (kerk, synagoge, moskee tempel etc.) het draait allemaal om macht binnen het gebedshuis het het vereren van iets of iemand waarvoor je je eigen leven moet geven en het van een ander mag afnemen. Ik snap de achtergrond van het geloof, maar het zijn de foute machtsbeluste mensen die van het geloof een oorlog maken…. En daar heb ik dus niets mee. Respecteer een ander, heb u n naasten lief en help elkaar…. Daar heb ik dan wel weer wat mee… maar goed deze blog ging over vakantie en niet over geloof…. 

Vakantie dus…  We gaan dus maar kort, we vliegen vanavond heen, morgen de doop en feest en ik ga in mijn eentje maandag weer terug, de rest gaat dinsdag terug. Het is spannend…. De laatste vakantie was mijn conditie weliswaar slechter, maar kon ik nog wel aardig lopen…. Tegenwoordig is mijn actieradius 200m en wil ik die vergroten, dan moet ik met de loopfiets. Dat laatste is op zich geen probleem, hoewel ik het wel lastig vind. Enerzijds ben ik zo blij met mijn mobiliteit, maar er is ergens ook schaamte en iedereen kijkt naar je en ook mijn overgewicht voelt als een grote schaamte als ik op mijn fietsje zit. Ik weet het, het zit tussen mijn oren, maar toch voelt het wel een beetje zo. Mijn karakter is goed in overleven en dus straal ik van oor tot oor op mijn fietsje, vertel ik tegen iedereen vooral hoe blij ik er mee ben (wat ook echt zo is!!! Gisteren in vijf minuten van de parkeergarage naar een overleg op station Amersfoort…. Dat was voor mijn fietsje een tocht van minstens een half uur!) maar toch…. Achter de blijdschap zit wel degelijk frustratie en spanning over het en nodig hebben en wat anderen misschien denken…. Dat laatste is grappig, want mijn omgeving denkt altijd dat ik me nooit wat aantrek van anderen…. Dat ik precies doe waar ik zelf zin in heb…. De waarheid is dat dat voor een deel waar is, maar dat ik ook heb geleerd dat als je je zo op stelt, mensen denken dat ze je niet kunnen raken… dat je geen prooi bent voor pesterijen of ongewenste aanrakingen…. Door schade en schande wordt je wijs…. Zoiets?

Maar goed, vakantie dus… om half negen vliegen we vanaf Schiphol naar Valencia en aangezien mijn actieradius dus 200m is zonder fiets is alleen al Schiphol doorkomen binnen de tijd tussen inchecken en de gate een onmogelijke opgave dus de loopfiets gaat mee op vakantie. De loopfiets meekrijgen was al een opgave op zich. Want alle lieve en behulpzame KLM medewerkers ten spijt…. Het was wel een uithoudingsvermogen om de ritjes tussen het kastje en de muur vol te houden…. Uiteindelijk was het wel gelukt, maar door de benaming in mijn reis dat het niet beschikbaar was toch maar even een controle belletje gedaan en als het goed is nu alles geregeld. Mijn fiets is deelbaar en licht, dus dat is voor de koffersjouwers makkelijker maar dan moet ik hem eigenlijk met tyraps vast maken…. Heen niet zo’n probleem, maar hoe leg je uit dat je hele grote tyraps in de je handbagage hebt om je loopfiets ook op de terugweg bij elkaar te kunnen binden….. iets met…. ik ga op vakantie en neem mee….. 

Als het goed is, is alles nu goed geregeld, ik moet me wel inchecken bij de balie, maar dat komt vast goed… zegt ze vol overtuiging :D:D:D de waarheid is dat ik het eigenlijk bloedspannend vind. Het geregel, komt dit wel goed, dan over Schiphol met mijn fiets… grote mensenmassa…. Wat zullen ze wel niet denken…. Hoe komt mijn fietsje uit het vliegtuig…. Doet alles het nog….  Is de accu niet leeggezogen in de lucht (vast niet, maar dat zijn dus wel mijn gedachten :D) Hoe ga ik alles ervaren, overleef ik het feestje morgen, hoe is mijn energie etc… kortom best spannend allemaal… daarnaast is het ook de eerste keer dat ik dus op vakantie ga sinds ik ziek ben en maandag ga ik in mijn eentje terug…. In mijn eentje de auto inleveren, in mijn eentje de weg zoeken naar Valencia Airport, in mijn eentje in Spanje de loopfiets in het vliegtuig…. Ik vind het eigenlijk allemaal best spannend, ik word er onzeker van, ik ben onervaren in het reizen met een beperking en weet niet zo goed of vakanties mij nog wel leuke dingen gaan opleveren, mede ook omdat ik dus al nooit zo van de vakanties was…. 

Ik ga op vakantie en ik neem mee mijn loopfiets…. En ondanks alle onzekerheden en spanning die dit met zich mee brengt ben ik toch vooral blij, benieuwd en nieuwsgierig hoe dit gaat werken. In ieder geval heb ik echt weer een stukje mobiliteit terug en dat is eerlijk gezegd nog steeds onbetaalbaar. 

Wordt vervolgd…