Achtbaan van een week

Ik ben leeg, ik heb veel behoefde om te vertellen hoe de vakantie was, over waar ik allemaal tegenaan liep en wat wel en niet goed ging. De werkelijkheid is, dat ik helemaal leeg ben. Vandaag was de hoorzitting…. 

De vakantie van twee dagen was geweldig! En eerlijk is eerlijk zonder fietsje was ik Schiphol niet overgekomen. De T-raps waren niet zo handig, het personeel wat mij hielp daarentegen was geweldig. Gehandicapt zijn (jeetje, dat blijft toch een dingetje om het zo te zeggen….) heeft ook voordelen…. We mochten de korte route naar de beveiliging, je mag eerder inchecken, je mag preboarden en bij de gate is de eerste rij stoelen gewoon beschikbaar voor jou. 

Valencia (eigenlijk Gandia) was geweldig, de doop was bijzonder, ook al was het snikheet in de kerk, verstonden we er niets van en heb ik niets met het geloof, het was toch bijzonder om bij te wonen. Het leverde ook de mooie foto met mijn moeder en nichtje op. Het eten daarna voldeed aan de verwachtingen van de Spaanse keuken en een toprestaurant met een zwembad en dat was met 34C zeer aangenaam. Het was bijzonder om de families samen te zien en iedereen was blij dat wij er ook waren. Verder was Spanje heet en heerlijk en was ik blij dat ik terug naar huis kon, de koelte in. 

De grap is, ik hou niet van reizen, het kost teveel geld, teveel tijd en ik word er zo moe van. Maar als ik dan eenmaal aan het reizen ben, dan blijkt dat ik vooral van praten hou en zo kan ik communiceren met mensen wiens taal ik nauwelijks preek en beland ik in de bijzonderste gesprekken. Zo ook met de dame die mij op Valencia begeleidde…. Ze was een Venezolaanse geboren uit Peruaanse ouders die geëmigreerd waren naar Spanje. Het leverde een mooi gesprek op waarin we veel hebben gelachen en ik haar het woord Informatiekunde heb geleerd… ook daar hebben we een hoop lol om gehad.

Terug op Schiphol had ik ivm werkzaamheden aan het spoor toch maar voor €60,- een taxi naar huis besteld…. Het bleek alleen, door eigen schuld, niet goed te zijn gegaan… geld kwijt en ik kon voor € 120,- een nieuwe bestellen … toch maar twee uur met de trein naar huis en twee keer overstappen. Op Amsterdam CS was het nog wel een dingetje…. Lift stuk, roltrap stuk, daar sta je dan met koffer en loopfiets… gelukkig was de trein die ik moest hebben naar dit perron verhuist…. Ik denk dat anders de NS nog heel wat had moeten doen om mij tevreden te stellen…. Gelukkig had ik ook de tip gekregen om de koffer op het plankje van de loopfiets te zetten tussen mijn benen. Hierdoor kon ik de koffer een stuk makkelijker meenemen dan op de heenreis. 

Eenmaal thuis ging het licht uit en het was maar goed dat ik een dag eerder was terug gereisd dan de rest, want dinsdag lag ik bijna de hele dag op apegapen in mijn bedje en op de bank. 

Ondanks de perikelen en de hitte was het de moeite waard! En was ik blij dat ik weer een keer gereisd had. Je wereld verruimen ipv verkleinen is nou eenmaal leuker dan andersom. Bij de analyse over de reis bleek wel, dat de vermoeidheid er ook voor zorgt dat je toch sneller gestrest bent, Ik was wel gespannen over de reis, maar zeker aan het einde van de reisdagen kon ik gewoon niet meer helder nadenken waardoor ik automatisch vol in de adrenaline zat en heel gestrest over kwam… het was niet alleen stress, het was ook vermoeidheid. De rest ervaarde het daardoor als vooral stress, maar achteraf bleek dat toch meer vermoeidheid door de kanker te zijn. 

Spanje was fijn…. En het leidde ook even af van deel twee van deze week…. Vandaag was de hoorzitting. 

De hoorzitting was om 11.40 in Den-Haag, we waren om 8.45 vertrokken om vanuit de parkeergarage bij het Malieveld met de loopfiets naar de omgeving van het Binnenhof te gaan en daar te ontbijten. Ik was nog nooit bij het Binnenhof geweest, was toch best bijzonder…. Dit ondanks onze populistische politici die vergeten te besturen… en het ontbijt was heerlijk. Dit hadden we van de te voren uitgezocht en dat gaf rust. Plus als er dan onderweg wat zou gebeuren dan hadden we mooi tijd genoeg om wat anders te regelen. We zaten dus heerlijk om 10.00uur aan het ontbijt en dat zorgde voor de nodige ontspanning tussen alle spanning door. 

Ik had me echt retegoed voorbereid, maar ik was ook super gespannen en in de adrenaline vanwege de emoties die ongetwijfeld hoog op zouden lopen. Eenmaal binnen bij het schadefonds werden we gerustgesteld en opende de commissie met de mededeling dat voor mij de verjaring niet zou gelden. Daarnaast gaven ze excuses dat dit nooit zo in de eerste afwijzing gezegd had mogen worden. Verder kreeg ik de complimenten voor hoe ik mijn verhaal in de claim en mijn schriftelijke bezwaar had opgeschreven en dat ik alles had aangepakt waaronder de verplichte big-registratie. 

Mijn claim was in eerste instantie afgewezen omdat ik te laat was, ik had immers kunnen weten dat ik in 2010 al een claim in had kunnen dienen, bovendien was het verjaard (binnen 10 jaar na je 18e, ik ben bijna 48) en mijn eerste therapeute was niet BIG geregistreerd. Op mijn verzoek is het oordeel van de commissie uitgesteld zodat ik in therapie kon bij een BIG geregistreerde therapeute en zo kwam ik afgelopen winter in de traumabehandeling over het misbruik. 

Vandaag in de hoorzitting had ik een betoog van 16 minuten en een film van 8 minuten. Na mijn relaas kreeg ik wederom de complimenten waarin ze vooral zeiden dat ze het erg knap vonden dat ik zonder verwijten stelling in nam over het recht op schadevergoeding en het onrecht dat mij is aangedaan. Ik ging ook in op de verjaring die volgens mij uit de wet verwijderd moet worden. Ze waren blij met mijn betoog en vroegen of ze dit mochten gebruiken, omdat ze zelf ook aan het worstelen zijn met de verjaringstermijnen. Uiteraard heb ik daar ja op gezegd!

Daarna gebeurde er iets geks, maar we hebben het allemaal gehoord en aan elkaar bevestigd…. De procedure is als volgt, 1/8 komt de commissie volledig bij elkaar en wordt het besluit genomen…. Maar de aanwezige leden zeiden dat ze niet konden voorstellen dat er niet uitgekeerd wordt. Iets was ze niet mogen zeggen en wat ze nooit zouden doen als ze niet zeker van hun zaak zouden zijn. Het is nog even afwachten in spanning, maar het geeft veel hoop.

Ik ben ontzettend opgelucht en leeg. Vandaag heb ik al zoveel erkenning gehad. Het was heftig om tegen de commissie vrij helder hardop uit te spreken wie de dader was, dat ik een slachtoffer ben, hoe mijn sterke karakter me enerzijds overeind heeft gehouden en anderzijds heeft gesloopt. Hoe ik recht heb op erkenning en deze erkenning ook verdien. 

Ik heb zoveel uren gestoken in mijn bezwaar, mijn betoog en de film…. niet alleen om een geldbedrag te krijgen, ook om de wereld te laten zien, dat seksueel geweld gewoon heel heftig is. Hoe kwetsbaar je bent als dit je overkomt en hoeveel schaamte erbij komt kijken. Hoe je door schaamte overmand wordt, hoe je lichaam doet alsof het het fijn vind, maar dat je het helemaal niet fijn vind en dat het seksueel geweld absoluut onvrijwillig plaats vond. 

Het voelt goed om constructief bij te dragen aan het debat om seksueel geweld uit de taboesfeer te halen. Ik denk niet dat dit het eindstation is…. Er gaan behoorlijk wat dingen fout… maar ik weet nu, ik kan het aan. Gesteund door dierbaren om me heen en Gerard in het bijzonder. Hij was vandaag echt mijn rots in de branding!

Ik denk ook aan de blog van Clemence en de reacties over de hartjes…. Ze raakten me, ander onderwerp, maar de essentie is hetzelfde. Wij mensen hebben andere mensen om ons heen nodig (overigens net als veel andere dieren die in sociale groepen leven!) voor een knuffel, een troost maar ook om te lachen en onze frustraties te uiten. Mensen die niet met je shit kunnen dealen zijn je ook niet waard. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben ooit uit een vriendengroep gestapt omdat ze niet met mijn shit konden dealen en ik niet kon doen alsof er niets aan de hand was. Mijn hele leven heb ik ze gemist, hunkerend naar erkenning…. Wat bleek…. Zij waren gewoon doorgegaan met leven waar ik kostbare tijd had verspild in de hoop dat ze op een dag mij zouden zien staan. Inmiddels weet ik… het is hun verlies dat ze mij niet zien…. En ik… ik ben gezegend met genoeg lieve mensen om me heen die mij wel zien.

Vandaag ben ik dus vooral dankbaar… dankbaar voor de erkenning, meer nog van de mensen om mij heen en hier op het forum dan de mensen vandaag in Den-Haag. Ziek zijn is niet leuk, maar zonder ziek te worden was ik nooit in dit proces gekomen…. En eerlijk is eerlijk …. Ik voel me een mooier en beter mens sinds ik ziek ben, ook al zal het gemis aan energie nooit wennen.

Liefs Jojo