Geitenpaadjes
Soms vraag ik me af of ik mezelf ziek heb gemaakt. Niet om mezelf iets te verwijten, maar gewoon.... had ik niet beter voor mezelf moeten zorgen? Als ik terug kijk op mijn leven dan zie ik een prachtig leven met mooie avonturen. Maar zoals in elk avontuur onthouden we vooral de heldendaden, de momenten van angst of dat we het niet meer zagen zitten, die vergeten we graag.... en ik ben geen uitzondering op die regel.
Door mijn diagnose CLL kwamen de zorgvuldig opgeborgen jeugdtrauma's weer boven en besluit ik hulp te zoeken. Eerst bij de huisarts die me doorstuurt naar de POH GGZ. Een fijne man met wie ik een aantal gesprekken voer en hij helpt me weer op weg. Samen met de huisarts besluit ik dat ik ga starten met de leefstijltraining beginnen voor een gezonder gewicht en ik voel me gehoord en gesteund.
Het is de bedrijfsarts die tegen me zegt dat ik wel heel veel weerstand in me heb. Ze zegt het lief en subtiel maar ondertussen stuurt ze me naar een psycholoog waar ze goede ervaringen mee heeft. Er begint een zwaar traject en in dat traject komen we er achter dat ik heel veel aan haar heb, maar dat de behandeling beter door een erkende therapeut voortgezet kan worden. De jeugdtrauma's zijn heftig en de therapie is zwaar, maar psycholoog, bedrijfsarts en huisarts begeleidden mij goed in dit traject en zo kom ik bij een instantie terecht die PTSS vaststelt door mijn jeugd. Het is naar om te horen, maar het voelt ook als eindelijk erkenning.
In 2010 belandde ik al in een zware burnout vanwege mijn jeugd en ook mijn overgewicht kan ik terug herleidden naar mijn jeugd. Echter de hulpverlening in 2010 vond dat mijn klachten absoluut niet leken op iemand die PTSS heeft. Achteraf bizar, want mijn klachten nu vallen in het niet bij mijn klachten toen.
Door de trauma's heb ik geleerd om mijn emoties te onderdrukken en wel op zo'n manier dat ik er zelfs niet meer bij kwam. Vele geitenpaadjes leidden mij door het leven en als ze te dicht bij moeilijke emoties kwamen, dan zocht ik weer een nieuw geitenpaadje om dit vakkundig te omzeilen.
Mensen zeggen mijn hele leven al dat ik net een open boek ben, ook hier probeer ik openhartig te zijn over wat ik voel en wat ervaar, maar continu is daar een sterke regie op. Ik weet precies wat ik wel en niet deel en zelfs in de grootste puurheid van mijn relazen zit ik volledig in de regie wat wel en wat niet. Begrijp me niet verkeerd, mijn woorden zijn puur en oprecht, maar wel met grote zorgvuldigheid gekozen of liever gezegd, met grote zorgvuldigheid weet ik de grenzen te vermijden en met mijn verhalen doorkruis ik vele geitenpaadjes in mijn hoofd en omzeil ik de paadjes die over onderwerpen gaan waar ik het niet over wil hebben.
Die geitenpaadjes zijn er echt, ze zijn niet gespeeld en ze zijn niet nep, maar ze leidden mij wel vaak vandaan van de plek waar ik niet wezen wil. Dit inzicht heb ik al lang, en ik kan het zo goed inzetten, dat zelfs ikzelf er soms geen controle op heb. In de therapie is dit dus ook wel een ding geweest en zeker mijn eerste therapeute heeft mij supergoed geholpen met het ontdekken van dit patroon én het te doorbreken. Om mezelf te leren te herkennen, wanneer ik bewust, maar nog meer onbewust geitenpaadjes neem om af te dwalen van datgene wat ik wilde.
En nu zit ik bij mijn nieuwe therapeute. Een fijne en krachtige vrouw bij wie ik me veilig voel. Op dinsdag hebben we therapie en daarna moet ik 4 a 5 keer de opname van de therapie terugluisteren.
Dinsdag was er een error, ik blokkeerde en vertelde stoïcijns een verhaal, alsof ik het niet was, alsof het verhaal niet echt was, maar het was wel echt. Ik vermijd het luisteren en als ik dan zaterdagavond eindelijk de opname ga luisteren breek ik hem halverwege af.... ik wil hier niet heen! Ik voel wat ik doe, ik weet wat ik doe, maar ik heb eerst een lading geitenpaadjes nodig om hier mee verder te gaan. Ik type 6 kantjes vol in Word, normaal lettertype, en besluit toe te geven aan mijn geitenpaadjes. Erkenning begint ook bij erkeninning van de ontkenning en wellicht heb ik deze week gewoon even de geitenpaadjes nodig. Missie mislukt, maar is dat dan erg? Ik besluit en ik weet dat ik me er aan ga houden, dat ik elke dag mijn verhaal ga teruglezen en finetunen zodat ik deze dinsdag uitgeprint meeneem. De therapeute kan dan beslissen of ik hem voorlees of zij het meeneemt en beslist of en wanneer dit geitenpaadje in de therapie wordt ingezet.
Ik kom weer terug bij mijn vraag aan het begin van deze blog. Heb ik mezelf ziek gemaakt? Het krijgen van CLL en vele andere soorten van kanker is vaak onbekend. We weten dat bepaalde stoffen kankerverwekkend zijn, maar zeker in het alternatieve circuit worden emoties toch ook vaak gelinkt aan bepaalde type kanker.
Om niet te voelen had ik 2 opties, eten of bewegen en ik deed beide in te grote mate. Ondanks mijn overgewicht had ik een bovengemiddelde conditie en kracht en kon ik de hele wereld aan. Dat mijn lijf dat eigenlijk niet kon negeerde ik (nog steeds) met een pijnstillingverslaving om wederom niet te hoeven voelen. In 2010 leidde dat tot een zware burnout en hoewel ik sindsdien alleen maar de weg omhoog ben gegaan leidden mijn geitenpaadjes met toch weer regelmatig af van de kern. De eerste serieuze klachten kwamen in 2016 maar eerst door studie en later door corona negeerde ik die klachten tot het echt niet meer ging. Achteraf kijk je een koe in de kont, dus ik kan nooit echt aantonen dat ik in 2016 ziek geworden ben, maar voor mijn werk word ik regelmatig fysiek gekeurd en ik had al lang afwijkende bloedwaarden waar ik voor gewaarschuwd werd. Ik heb alle uitslagen in een tabel gezet en in 2016 zie je ineens sterkere afwijkingen ontstaan, juist op de witte bloedcellen.
Stress doet veel in een lichaam en wellight heeft de decennia lang onderdrukte stress uiteindelijk zijn tol geëist en heb ik onbewust mijn lijf ziek gemaakt. Het kan ook komen door de vele pijnstilling die ik slikte (en nog steeds slik om de fysieke pijn) draaglijk te houden.. rust is beter, maar teveel rust betekend te veel tijd om na te denken en ik heb al zoveel tijd om na te denken. Het kan ook komen door het vele verkeerde eten dat ik at waardoor ik morbide obesitas ontwikkelde.... allemaal processen die het de gezonde processen in mijn lijf niet makkelijk maakten. Ik ben geen arts, het maakt eigenlijk ook niet uit, het is weer het zoveelste geitenpaadje...
Zoveel beleefd, zoveel te vertellen, maar wat wil ik nou eigenlijk echt zeggen? Ik haat het ziek zijn, maar zoals ik al eerder heb gezegd, is het ziek zijn eigenlijk ook een zegen. De geitenpaadjes gaan niet meer zo snel en elke dag krijg ik meer grip op mijn keuzes. Mijn vermoeidheid door de CLL dwingt mij om pas op de plaats te nemen en andere geitenpaadjes te nemen. Paden in te slaan die wel naar de kern gaan. Paden te nemen die mij weer laten voelen. Paden te nemen die verdergaan dan het verdriet van niet meer gezond zijn, paden die leidden naar angst en woede. Angst en woede die ik beter nu los kan gaan laten, echt los laten, want ze kosten me veel energie en ik moet ze los laten om de beschermende vetlaag ook los te kunnen laten. Alleen als ik letterlijk en figuurlijk loslaat kan ik de kostbare tijd en energie die ik heb zo goed mogelijk benutten. Bij elke stap in dit proces voel ik me mooier, liever, eerlijker, minder moe. Elke dag wordt het besef dat ik niet beter wordt groter, maar ook elke dag leer ik beter om gaan met het feit dat het zo is en dat er nog zoveel moois is om voor te leven.
Ik ben ergens dankbaar dat ik op deze manier mijn levensreis mag vervolgen. Bij de leefstijltraining zit een vrouw die altijd uit eten gaat, elke maand op vakantie, maar alleen maar moe is omdat haar volwassen kinderen weer thuis wonen, ze het gevoel heeft dat ze hun leven moet leidden, dat het nooit goed genoeg is, dat ze nooit rust heeft en het ligt altijd ergens aan dat zij niet kan kiezen voor de rust waar ze naar verlangd. Ik lach haar uit, niet omdat ik haar veroordeel, maar omdat ik haar herken. Ik ben het niet, maar ik had het kunnen zijn. Ik gun haar de rust die ik ervaar, niet dankzij, maar juist door mijn ziekte. De vermoeidheid dwingt me stil te staan en keuzes te maken die ik anders nooit zou maken. Daardoor worden sommige relaties op scherp gezet, verdwijnen sommige relaties, maar anderen krijgen een verdieping die ik nooit voormogelijk gehouden had.
Op weg naar acceptatie zijn er vele geitenpaadjes en terwijl ik dit schrijf voel ik me gezegend en gelukkig met een mooi leven, maar ook vol weemoed en tranen.... want het blijft een feit ziek zijn is ruk en ik mis mijn energie elke dag.