lastige keuzes

Op weg naar acceptatie  is een weg die je niet alleen bewandelt. Je werk, je vrienden, familie, partner ze lopen allemaal met je mee. Sommige houden je niet bij, anderen lopen ver voor je uit of nemen andere zijpaadjes dan jij of vergeten juist de zijpaadjes en daardoor kan het toch vaak heel alleen voelen.

Eén van de bijzondere zaken die ik ervaar door mijn ziekte is de bezinning naar wie ben ik?, wie wil ik zijn? en wie kan ik nog zijn? Ik zeg bewust bijzonder want bijzonder is zowel leuk als niet leuk.  

Zoals al eerder gezegd heb ik statistisch gezien nog 10 gezonde jaren eigenlijk maar 8, maar 10 klinkt een stuk positiever en sommige hebben er twintig dus... Zoals mijn tuin al 25 jaar een tienjarenplan is... is mijn ziekte ook een doorlopend tienjarenplan... we zien vanzelf wel wanneer we slechter worden. 

maar goed... die weg naar acceptatie dus... naast mooi is die ook gewoon lastig. Ik heb altijd heel veel energie gehad en daar ook gretig gebruik van gemaakt. Nu mijn energie zoveel minder is, moet ik steeds meer balanceren en dat is lastig. Te veel tijd om na te denken en te weinig energie om gewoon aan de slag te gaan zorgt ervoor dat ik regelmatig verzand in het zien van klusjes, deze graag willen oppakken, maar niet weten waar ik moet beginnen. 

Vanaf mijn 15e hebben mijn zus en ik een stal met geiten, kippen, paarden en konijnen en sinds 2000 ook een mooie moestuin met kas, bomen, bloemen en kruiden en een beetje groente. Onze stal met beesten en tuin klinken zo leuk, maar in de energiebalans is het heel erg lastig.... ik heb het gevoel dat ik er niks kan en overal werk zie en dat zorgt regelmatig voor botsingen met mijn zus die vind dat het wel meevalt en graag vaak op vakantie gaat. Enige nuance is hier wel op zijn plaats, mijn zus doet echt veel hoor op de stal! maar waar haar vakanties ook echt vakanties zijn, breng ik mijn vakanties het liefst klussend op de stal/tuin door. Dat zorgt al decennia voor discussies.... maar we kwamen er altijd wel uit.... tot nu.... ik weet ook oprecht niet of we er echt uit gaan komen en dat komt deels door mijn ziekte, maar ook door onze jeugd.

Mijn zus en ik hebben al ons hele leven een complexe relatie, gebaseerd op ontladen, opladen en ontspannen. Jarenlang was dat een prima modus. We reageerden de frustraties van de dag op elkaar af  om daarna te lachen en samen op te laden en de broodnodige ontspanning te krijgen. 

 Er is niemand bij wie ik me zo veilig voel en die me tegelijkertijd het meest onveilige gevoel ter wereld kan geven.  We zijn zo gelijk en tegelijk totaal verschillend, we houden van elkaar en kunnen elkaars bloed wel drinken. Onze levens zijn met elkaar verweven, ik kan me geen leven zonder haar voorstellen en tegelijkertijd kan ik haar niet meer luchten of zien. Het trieste is... zij ervaart precies het zelfde. 

We hadden geen makkelijke jeugd, getekend door vechtende ouders die gelukkig gingen scheidden toen we 6 en 10 waren. Na een poosje relatieve rust pleegde onze vader zelfmoord toen ik 10 en zij 14 was, grote schulden achterlatend. Gelukkig waren mijn ouders gescheiden.  Door mijn vaders dood stond mijn moeder er alleen. Ze werkte in het ziekenhuis en had daardoor vaak avond-, weekend- en nachtdiensten waardoor mijn zus en ik vaak op elkaar aangewezen waren. Mijn zus ging als oudste als een moeder voor me zorgen en daar ligt al een grote disbalans in onze relatie. Immers ook zij was een rouwend kind, midden in de puberteit die daarnaast voor haar zusje moest zorgen.  Echter dat was voor mij geen goede basis. Naast de dood van onze vader zijn we beiden structureel seksueel misbruikt door een man die zich een vriend van de familie noemde.

Het is eruit... voor het eerst dat ik echt openbaar publiceer dat ik misbruikt ben. Een grote stap, te danken aan mijn therapie die ik momenteel krijg. Voor het eerst in 35 jaar zie ik mezelf niet meer als dader, maar als slachtoffer. Ik ben trost op mezelf, dit mag ik ook best hardop benoemen. Ik vind het spannend... deze site, is dit wel het geschikte platform... maar inmiddels denk ik volmondig ja! 

De kanker, mijn verleden en de therapie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Iets met de weg naar acceptatie of zo ...

Toen ik mijn diagnose kreeg, kreeg ik de tip om mijn overgewicht aan te pakken om zo gezond mogelijk te zijn als ik tzt behandeld moet worden. 

Ik link mijn overgewicht direct aan met mijn jeugd, mijn copinggedrag en het weg-eten van emoties die ik niet aan kon. Dus bij zo gezond mogelijk worden hoort dit proces. Een proces van vallen en opstaan, keuzes maken, geitenpaadjes bewandelen en ga zo maar door. 

De relatie met mijn zus is hierin extreem complex. Want naast liefde en zorg voor elkaar versterken we ook elkaar negatieve gedrag. Veranderen is zeker mogelijk, maar als een verslaafde houden we elkaars negatieve gedrag in stand of brengen we elkaar in negatief gedrag. We proberen er tegen te vechten, maar we kennen elkaar zo door en door.... het is veilig om op elkaar af te reageren... maar de onveiligheid wint het steeds vaker. 

De mooiste plekken ter wereld zijn onze stal en tuin vol leven en liefde.  Een plek door ons gecreëerd, voortkomend uit onze symbiose, onze kennis, kunde en passie voor het leven, voortgedreven door een onstuitbare bron van energie. 

Maar als de energie er niet meer is ... wat dan. Ik merk dat ik op de mooiste plek ter wereld steeds vaker als een uitgezakte plofkip verzand in niets doen. Niet helemaal terecht, sinds we een jaar gelden weer pony's kregen is mijn conditie echt verbeterd! Nog steeds maar een fractie van vroeger, maar wel minstens verdubbeld (lees van 5 minuten naar 1o minuten aaneengesloten actief en van 100m lopen naar 200m). We kunnen dus wel stellen dat de stal goed voor me is, immers ik beweeg er veel meer en dat is gezond. De keerzijde van de medaille is echter, dat eenmaal thuis er niets meer uit mijn handen komt. Op stal lijk ik nog best energiek, maar thuis gaat het licht uit. 

De worsteling over de stal is verschrikkelijk. Ik kan het eigenlijk niet meer aan, maar kan het ook niet loslaten. Het is mijn levenswerk, als mijn ziel en zaligheid, liefde en passie zit erin... het is zo intens verdrietig dat dit niet meer gaat.... en ook de toekomst... het wordt niet meer beter.... ik zal met deze energie moeten leren leven. 

Ik wil zo graag blijven bouwen, renoveren, mooie dingen maken.... toen we begonnen met de stal hadden we geen geld, was ik niet handig, hadden we geen gereedschap. In de loop der jaren werd ik steeds handiger, alles deed ik zelf.  Van elektra en water tot stoepjes leggen en bomen zagen voor de houtkachel. Uitmesten, compost maken, ramen van de kas vervangen, doorlopende irrigatie in de kas etc. Ik deed echt alles. En nu... nu zit ik op de bank en zie ik alleen maar verval. Als ik de mest heb opgeruimd en geveegd is het licht uit. De lol is eraf.... 

Het verscheurt niet alleen mij, maar ook mijn zus, de relatie met mijn zus, de drie-eenheid die mijn moeder zus en ik altijd waren. Daarnaast is het ingewikkeld voor mijn partner, zwager en nichtje die geen partij willen kiezen, maar er wel onbewust tussen staan. Mijn partner wordt ook verscheurd, hij wordt gek van mij, dat ik thuis amper wat doe, dat ik wel energie heb voor de stal, maar hoe kan hij mij mijn grootste liefde ontzeggen.... 

We zijn allemaal door mijn ziekte in disbalans. De negatieve spiraal is lekker op dreef en door onze trauma's komen we er bijna niet uit. Ik zie me mezelf worstelen... ik zie mezelf continu dubbele boodschappen geven... ik zie mezelf overdrijven en wegcijferen tegelijkertijd. 

Het is een luxe onze stal, maar het is me niet in de schoot geworden. Mijn hele leven en heel veel van wat ik verdiende investeerde ik in de stal... elke dag maak ik daar mijn dromen waar en het klinkt gek, maar een deel van mij doet dat nog steeds. Echter mijn dromen lopen uit de pas met wat ik kan en dat zorgt voor nog meer negatieve balans met mijn omgeving. Ze begrijpen mijn dromen niet, vinden ze onzin, ik moet me maar is aanpassen en zo is de cirkel weer  rond. 

Al maanden zit ik daar te vaak in mijn eentje en stromen de tranen over mijn wangen. Ik wil dit niet meer, maar ik wil dit niet meer is niet de juiste term... ik wil dit wel, heel graag, maar ik kan het niet meer... of eigenlijk is dat ook niet juist, ik kan het nog wel, maar dan verder niets anders meer... en dus moet ik keuzes maken. Keuzes die ik niet wil maken, maar wel moet. De stal.... ik heb deze inmiddels 32 jaar... de tuin hebben we al bijna 25 jaar. Naast stal en tuin had ik gewoon een fulltime baan, trainde ik 2x per week karate, kookte ik minstens 5x per week en liefst uit eigen tuin. Studeerde ik en leidde ik een rijk sociaal leven. Nu is na 16 uur werk en 10 uur actieve stal is de energie op. Koken doe ik nauwelijks, thuisbezorgt is al jaren onze beste vriend. Ik probeer tegenwoordig al de stal naar 8 uur te verlagen en toch iets sociaals te doen.... ik mis mijn sociale leven. 

Elke dag wordt de frustratie groter.... mijn zus verwijderd zich van mij, ze gaat steeds meer op vakantie, is steeds geïrriteerder als ik boos word dat ze niet overlegd. Haar oplossingen stroken niet met de mijne...

Is dit mijn voorland... drollen scheppen en uitgeblust op de bank zitten? Hoeveel liefde en passie er ook in mijn stal en tuin zitten.... is het voor mij niet veel beter en gezonder als ik de stal en thuisbezorgt achter me laat en weer ga koken?  In en rond mijn eigen huis is genoeg te doen en met mijn energie kan ik me daar jaren mee vermaken.... maar die droom... die blijft.

Droom is misschien niet eens het juiste woord.... de stal was altijd de fijnste plek ter wereld waar realiteit en dromen in elkaar overliepen. Afgelopen zomer nog bouwde ik na jaren dromen eindelijk van keerwandjes een zandheuvel voor de beestjes en zo heb ik daar dagelijks nieuwe dromen naast het eeuwig voortdurende genieten. Het realiseren van die dromen was onderdeel van het leven en de droom. Soms zijn ze klein zoals een kraantje of een lampje. Soms zijn ze groot zoals een nieuwe hooiopslag of trailer. Elke dag genoot ik van wat ik had en droomde ik over hoe ik de droom nog mooier kon maken... Die droom is nu gestopt, want ik kan nog wel dromen, geloof me, er zijn nog zoveel dromen in me, zoals bijvoorbeeld leren lassen! maar er komt bijna niets meer uit mijn handen.

De mensen die me lief zijn begrijpen mijn dromen niet, zeggen dat ik moet genieten van wat ik heb... .ze snappen niet dat het bouwen van de droom onderdeel is van de droom. Elk klusje dat ik doe is als een verslaafde die een sigaret rookt. Maar ik kan de klusjes niet meer doen.... de verslaafde krijgt zijn kick niet meer.... ik lijdt aan afkickverschijnselen. 

Een zieke geit, onbegrip en miscommunicatie lieten afgelopen week de boel escaleren. Het moment dat ik afscheid ga nemen van mijn droom komt steeds dichterbij. Het voelt eenzaam, alleen!!! maar wie kan mij helpen. De enige die de juiste keuze voor mij kan maken ben ik zelf. 

De komende maanden sta ik voor een lastig traject. Ik hoef het niet alleen te doen. Mijn man is een goede steun en morgen mag ik weer naar therapie. Mijn zus en ik gaan wederom naar een coach.... kijken of dat wat brengt. Als het ons in ieder geval maar weer bij elkaar brengt, in welke droom dan ook, dan ben ik al tevreden. 

Wat zou ik graag een jaartje verder zijn. IK heb hier helemaal geen zin, maar op weg naar acceptatie en zo gezond mogelijk worden voor mijn behandeling moet ik deze lastige weg nemen. Even af van hoofdpad, zijpaadjes ontdekken om uiteindelijk weer de juiste weg te vinden. Maar ik hou niet zo van verdwaalt zijn. Ik hou wel van dwalen, maar dan gewoon om het dwalen... nu ben ik verdwaalt en moet ik keuzes maken die ik niet wil maken. Ik ben ook niet verdwaalt, weet precies waar ik ben, maar de weg die ik in moet is niet de weg die ik in wil.

Voor elke deur die sluit gaat een nieuwe open... maar ik hou alleen van verandering als ik die in gang zet en nu bepaalt mijn ziekte dat ik een andere weg moet nemen. 

Ik ben het hier zo NIET mee eens.... maar toch zal het vast wel goed komen. 

Op de foto mijn lieve oude Loes, een maand voor ze overleed op 30-jarige leeftijd. Mijn zus en ik met de kerstfotoshoot van 2018. Mijn zus is ook deeltijd fotograaf, vandaar altijd een kerstfoto, deze gemaakt door mijn nichtje.