En toen was het stil..

De stroom van appjes en kaarten stopt ineens. De wereld gaat weer door alsof er niks is gebeurd. Maar ik ben niet meer dezelfde als dat ik was. Mijn vertrouwen in mezelf is weg. Het blije ei wat ik altijd was is weg, door alles wat ik heb meegemaakt, rondom de kanker en door de problemen met mijn drugsverslaafde zoon. Ik ben sinds afgelopen week weer boventallig aan het meelopen in de wijkzorg. Mijn verzuimcoach vind het niet professioneel om het over jezelf te hebben bij cliënten. Ik snap natuurlijk zelf ook wel, dat je niet heel je hebben en houden moet delen met cliënten en dat je niet zelf als een emotioneel wrak bij hen binnenkomt , maar toch vind ik het moeilijk als cliënten aan mij vragen.. " Had je het in je rug?"  Of , " ik ben zo blij je weer te zien"  Of ze zeggen, " zo ziek was je schijnbaar ook weer  niet omdat ik je laatst in de winkel zag." Ik ben ook maar een mens en vind het met tijd en wijle moeilijk om mijn emoties de baas te zijn. Kan dan thuis een enorme jankdag hebben. Ik denk dan ook...Waarom!!!!  Je bent genezen verklaard, kop op!! Maar toch ben ik veel verdrietig.  Ook omwille van mijn zoon, die nu op straat zwerft.... En het kankervrij zijn, op minder dan 1mm, blijft ook aan me knagen. Minder dan 1 mm. Je ziet het niet eens zonder bril. Enge gedachten die 's nachts mijn droom bepalen, waardoor ik weer vroeg wakker ben. Ook lichamelijk ben ik nog niet de oude. Mijn onderkantje voelt aan als een plank. Het voelt nog steeds doods aan en de zwelling van onderbuik en liezen ondanks dat ik wijd ondergoed draag mindert wel, maar is nog steeds aanwezig. Opgezette buik en opgeblazen gevoel, vooral op het einde van de dag. Verder gaat het steeds beter. Ik heb zelfs al een stuk gefietst. Daarna is het doffe gevoel wel een stuk erger  maar ja, dat trekt weer weg. Dadelijk telefonisch consult en 1 mei echo van de liezen..blijft spannend ...  ik probeer ondanks, nog meer te genieten van het leven, dan wat ik al deed. Meer kunnen we niet doen. Groetjes Sandra