En dan is het ineens klaar.

En dan is het ineens klaar, het verhaal kanker.... je bent kankervrij verklaard maar zo voelt het niet. Je voelt nog steeds de pijn van de operatie wonden en je hoofd staat ook nog in een heel andere modus. De omschakeling van ziek naar gezond gaat niet zo snel en gemakkelijk als men denkt. Natuurlijk ben ik inwendig super blij, alleen het voelt nog even niet zo. Ook de angst dat het terug komt, die best gering is, maakt het, dat ik nog niet echt blij kan zijn en vervolg controles spannend blijf vinden. Wel fijn dat je nu weer  zachtjes naar de toekomst durft te kijken, Dat je uit die " Ik word geleefd bubbel" kan gaan kruipen. Maar als ik hier verhalen lees dan denk ik, wat zit ik nu te zeiken, wat ik heb is niks vergeleken met andere hier. Maar aan de andere kant denk ik. Het is ook kanker. En die kanker heeft wel een flinke knak aan mij uitgedeeld, waar ook ik mee verder moet leven.  Ik kan er goed over praten. Maak er zelfs grapjes over, om het minder beladen te maken. Ik merk dat mensen terughoudend zijn om er naar te vragen omdat het toch op een  "aparte plek zit".  Ik probeer het daarom wat uit de taboesfeer te halen. Zo weer ff mijn tranen laten stromen. Klaar voor een nieuwe dag.