Ochtendgloren

Vanmorgen bij het ochtendgloren zo rond een uur of 6 heb ik vanuit ons open raam genoten van het fluitconcert van de vogels. Als je geluk hebt en je hebt er oor voor, dan heb je vast een keer gehoord hoe de vogels bij zonsopgang allemaal tegelijk beginnen te zingen. Wat een prachtig begin van de dag om zo in de vroege ochtend toegezongen te worden!

Zoals ik wel eens eerder in een blog heb geschreven vind ik kanker de hel op aarde en zo vind ik onze indrukwekkende natuur met al zijn pracht en schoonheid een stukje hemel op aarde. Daarvoor hoef je niet naar verre landen te reizen, maar dat ligt hier gratis en voor niets vlak onder onze neus.

In het voorjaar zijn we allemaal getuige van hoe de natuur uit zijn winterslaap ontwaakt. Als je een wandeling in het bos maakt dan zie je tussen al de stormschade en het natuurgeweld van de afgelopen maanden kleine boompjes met katjes groeien. Ze reiken naar een sprankeltje zon om zich stevig in onze wereld te kunnen manifesteren.  Even later valt mijn oog op allerhande mossen en zwammen bovenop een dode boomstronk. Dit is een groot eetfestijn voor alle insecten waar op hun beurt de vogels zich ook weer tegoed aan doen. Midden op de hei staat een krachtige ‘levensboom’ klaar om zijn bladeren te ontpoppen. Zijn takken zijn sterk genoeg om de vogels te kunnen dragen die druk bezig zijn met het zoeken naar takjes voor hun veilige voorjaarsnest. Nergens is de kringloop van het leven zo duidelijk zichtbaar als in het bos.

En dan de zee, die prachtige zee…soms kalm en troostend op andere momenten woest en meedogenloos. De zee geeft en neemt. Op alle momenten vind ik de zee een prachtige bron van kracht en inspiratie en kan ik enorm genieten van een heerlijke strandwandeling. Onder de oppervlakte van het water huist een tal van planten, vissen en organismen.

Ik heb altijd oog voor de natuur en haar bewoners gehad, hoe klein dan ook. Als meisje hielp ik de slakken het fietspad over. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat hun mooie huisje platgereden zou worden door een fiets. Ik pakte ze op en zette ze aan de andere kant van het pad weer neer. Op een regenachtige dag duurde het soms tijden voor ik weer thuis was.

Dieren in nood kwamen regelmatig op mijn pad. Zo vond ik eens een parkiet, een eenzaam eendenkuiken achtergelaten in een slootje en de dag voor kerst een zwart baardkonijntje in het wit besneeuwde weiland. Mijn huis en hart was groot genoeg voor hen allemaal en ik heb ze met veel liefde een thuis gegeven. Ook bracht ik vele keren een gewond dier naar de dierenopvang die ik onderweg tegen kwam.

Toen ik een jaar of 12 was kocht ik stiekem een woestijnratje en had hem ruim 6 weken in mijn kamer verstopt. Het feest was gedaan toen mijn moeder daar achter kwam en gillend buiten op straat stond te roepen dat ‘die meid’ een rat in haar kamer had! Tot die tijd had hij een heerlijk leven bij mij op zolder en in mijn broekzak als ik de hond uitliet. Die moest dus terug naar de winkel.

Vanaf mijn 7e geniet ik van de onvoorwaardelijke liefde van een hond. Het was het mooiste cadeau dat ik ooit voor mijn verjaardag heb gekregen, we groeiden samen op en toen ik op mijn 18e het huis uit ging kreeg ik de hond mee. Dennie werd ruim 17 jaar en mijn wereld stortte in toen hij overleed aan ouderdom. Ik kon gewoonweg niet stoppen met huilen. Amper 1 jaar later haalde ik mijn lieve ‘Lady’ uit het asiel. Ik heb haar die naam gegeven, omdat het de enige was die echt bij haar paste. In al haar gracieuze zijn was ze een ware Lady. Zij was mijn anker op het moment dat ik vastzat in een gewelddadige relatie en slikte de tranen van mijn wangen toen ik door diepe dalen ging. Ze was zo’n trouwe en lieve hond, zelf mishandeld door haar eerdere baasje. Toen ze op haar 13e overleed aan lymfeklierkanker was ik eveneens kapot, maar wist ik ook dat de scherpe randjes zouden verdwijnen.

We merkten de leegte in huis en voor ik het wist had ik het geboortenest van onze Boris gespot. Mijn man koos hem uit, hij had de dikste poten van het nest en ontpopte zich als eigenzinnige enthousiaste reu. Hij past precies in ons eveneens eigenzinnige gezin. Als het meneer te lang duurt doet hij zelf de deur open voor een wandeling en gekamd worden…dat wil hij niet! Inmiddels is hij bijna 12 en terwijl zijn lijf steeds strammer wordt groeit mijn liefde voor hem nog iedere dag.

Toen ik ziek was week hij niet van mijn zijde en legde zijn grote kop in mijn schoot of in mijn nek als ik op de bank lag. Dan snuffelde hij voorzichtig aan mijn haar met zijn zachte snoet. Als ik dit allemaal zo schrijf over mijn dieren ben ik tot tranen toe geroerd… Een dier is oprecht, oordeelt niet en geeft zijn of haar onvoorwaardelijke liefde voor altijd!

Tijdens mijn ziekteperiode vond ik bijna dagelijks kleine witte donsveertjes als ik een wandeling maakte. Ze gaven me troost en het was alsof ze wilden zeggen ”er wordt op je gepast daarboven”. Soms hebben dieren ook een betekenis als ze steeds op je pad komen. Christiane Beerlandt heeft hier een prachtig boek over geschreven: ‘als de dieren spreken konden…'

’Dierenrijkdom’ noem ik het en ik ben er dankbaar voor dat ik gezegend ben met zoveel dierenliefde in mijn leven. Dat ik mag genieten van al het prachtigs dat onze natuur ons bied. Stap naar buiten, aanschouw en verwonder je over de prachtige wereld die ons voed en waar we op mogen leven. Zet je hart open en geniet!  

http://gedachtenkracht.blog

Foto koolmees: Marijke van der Sluis fotografie.