Kale ogen

Het is vrijdag 26 juni 2020. Inmiddels heb ik de 4e AC kuur gehad en ook al 2 van de Taxolkuren. Het is bloedje heet en van de verpleegsters van de oncologie mag ik eigenlijk niet in ons net gekochte privé zwembad van 2.20 bij 1.50. Teveel kans op bacteriën en daardoor een verhoogde kans op infecties. Ik sla het advies in de wind. Pfff…als dat nu ook al niet meer mag… Heb al zoveel in moeten leveren. Heel het gezin is uitgevlogen vanmiddag, beide puberzoons zijn aan het zwemmen en manlief heeft met zijn vrienden een uitje op de boot.  Ik geniet van de rust, dobber heerlijk op mijn luchtbedje in ons minibad. Met mijn ogen dicht en de zon op mijn rug waan ik mij in tropische sferen en tel mijn zegeningen. Als het zonnetje toch wat begint te branden, stap ik met tegenzin uit het bad. Ik trakteer mezelf op ‘foute’ Cola en Dorito’s met salsa dip. Na mijn diagnose ben ik me pas echt bewust van de benaming ‘guilty pleasure’. Ik weet het, dit is hartstikke fout, maar vandaag mag het! Ik vier het leven! Eigenlijk doe ik dat liever met een bakje kersen, maar mijn discipline laat me vandaag in de steek. De woorden ‘gif’ komen niet op mijn netvlies, zoals tegenwoordig wel het geval is.

Na wat relaxed omlummelen van de tuinkamer naar de hangmat en weer terug besluit ik nog even van de rust te genieten in het bad. Ik bedenk me tegelijk dat hondlief Boris nu toch ook echt even uit moet. Aangezien ik geen zin heb om mijn synthetische tooi op te zetten, besluit ik er voor het eerst op uit te gaan met mijn chemo pet. Dit is speciaal een pet voor kale mensen, die lager over je achterhoofd valt en bijeengeknoopt kan worden. Wisten jullie dat een gewone pet halverwege je schedel komt en dat er ook nog eens een gat in zit? Niks voor vrouwen met een kale kop dus…

Ik bekijk mezelf eens kritisch in de spiegel. Zie mijn kale ogen zonder wimpers, mijn zorgvuldig opgetekende wenkbrauwen, want ook die zijn grotendeels uitgevallen.  “Wat een chemokop” denk ik bij mezelf! Een stukje onmacht overvalt me. Ik vind altijd wel een manier om dingen wat mooier te maken. Ben tovenares met kwast en potlood, maar dit valt bijna niet te verhullen al doe ik nog zo mijn best. Maargoed, we maken er wat van! Mooier gaat het niet worden, alles komt terug als je maar geduld hebt. Gaan met die banaan! Voor alles moet een eerste keer zijn! Eenmaal buiten wordt ik direct aangesproken door een oudere buurman. Schijnbaar ziet hij meteen dat ik geen haar heb onder mijn hippe pet. Zijn zus had ook borstkanker, die heeft het allemaal ook mee gemaakt. Ze kwam uit de bus. Als ik zijn verhaal zo aanhoor, bedenk ik me dat er zoveel verschillende types borstkanker zijn en ook zoveel verschillende behandelmethoden. Een hoop mensen denken dat elke borstkanker hetzelfde is, waaronder ik in het verleden ook. Tegenwoordig weet ik wel beter en ben ik bijna ervaringsdeskundige met mijn hormoongevoelige Lobuliar carcinoom pleiomorf (een zeldzame soort).  Buurman zijn zus die heeft inmiddels weer haar en is bijna klaar. Lucky her!!!! Zodra dat van mij weer gaat groeien, hang ik de vlag uit!

Wil je meer van mij lezen? Kijk dan op mijn site Gedachtenkracht.blog