Stresskip

Dit keer had ik mezelf voorgenomen om mij niet wéér te laten mee zuigen in scan/uitslag stress. Nee, ik zou het heel anders aanpakken.

Geen onnodig gepieker over wat me ooit te wachten staat. Geen scenario’s bedenken waarin chemo een hoofdrol speelt. Geen gedachten over waar ik nog heen zou willen met de wens ambulance. Geen documenten op mijn macbook met afscheidswoorden. Kortom, deze keer zou ik gewoon doorleven. Onbezorgd binnen de gegeven grenzen. Niet teveel vooruit kijken en genieten van wat een dag mij bracht.

Ja, dit keer zou ik de regie houden over mijn denken. Immers: een ezel stoot zich in het algemeen, geen twee keer aan dezelfde steen.

Dus opende ik de deurtjes van mijn emotiekast. Eén voor één. En eigenlijk ging dat best goed. Even een beetje piekeren soms een beetje somberen om daarna weer met rust in mijn hoofd door te kunnen. Relativeren schijnt zoiets te heten. In het juiste perspectief zien.

Ik dacht het helemaal onder controle te hebben, maar mijn lichaam dacht daar anders over. Het irritante kuchen begon weer en daarbij kreeg ik last van mijn buik. Tja, en toen was het even gedaan met het relativeren. Een tweetal weken heb ik rondgelopen met de stellige overtuiging dat mijn tumor enorm gegroeid was. Dat kon niet anders, waar kwam anders dat stomme gekuch vandaan. Om nog maar niet te praten over de rugpijn die ook weer opkwam zetten. Zie je wel! Die klote tumor drukt weer ergens tegenaan.

Ineens voelde ik ook van alles in mijn buik. Ook logisch. Uitzaaiingen. Waarschijnlijk in mijn lever en in mijn nieren. Oh, en die pijn in mijn rug dat zijn natuurlijk uitzaaiingen in mijn botten.

En zo werd ik tegen wil en dank weer meegezogen richting het zwarte gat. Hoe dichter ik bij het gat kwam, hoe meer ik ging voelen. Mijn gewrichten deden weer pijn, de tien minuten op de loopband bij de fysio kon ik alleen nog maar hoestend en strompelend volbrengen op standje drie kilometer per uur. Zelfs de plek waar een biopt was genomen begon te steken.

Met de steen (waar ik me niet weer aan wilde stoten) in zicht, heb ik toch maar gedaan wat mijn omgeving me al duizend keer had gezegd. “Ga naar de huisarts”.

Daar zat ik dan in de wachtkamer. Uitwendig met de veren netjes gladgestreken, inwendig zag het eruit alsof er een kussengevecht had plaatsgevonden.

De arts streek één voor één de inwendige veertjes weer glad. Heel rustig en heel kordaat. De rond stuiterende veertjes zorgden ervoor dat ik een stresskuchje had. Ha, dat herkende ik ineens. Dat had ik voor de laatste scan ook. Goh, dat was ik helemaal vergeten. Mijn buikpijn kwam doordat mijn dikke darm geïrriteerd was. Ook dat kan stress gerelateerd zijn. En dat de hele buik zeer deed was ook geen wonder. Door steeds maar weer in een rondje om je navel te moeten spuiten ontstaan harde plekken en bloeduitstortingen. Ook daar werd een oplossing voor aangedragen. Ik mag gewoon een aantal keren komen, zodat ze kan voordoen hoe het spuiten in de benen moet. Angsthaas als ik ben, durf ik dat echt niet zomaar zelf te proberen. In mijn buik spuiten is veilig. Dat durf ik wel. In mijn been is een ander verhaal.

Uiteindelijk waren zaten alle veertjes opgepoetst weer netjes op hun plek. Mijn innerlijke stresskip zag er weer uit als een schattig krielkipje.

Geheel onverwacht heb ik ook nieuwe veren gekregen. Van die mooi gekleurde pluimpjes. Deze week kreeg ik zomaar allerlei kaartjes en berichtjes gevuld met de mooiste complimenten. Ik draag die veertjes vol trots en dankbaarheid. Het is ongelooflijk fijn om te horen dat je ertoe doet, dat je waardevol bent. Zo mooi dat ik er tranen om gelaten heb. Vreugde tranen die ik kan gebruiken om mijn veertjes weer vast te plakken mocht ik op het punt belanden weer een stresskip te worden.

De steen waaraan ik me niet wil stoten, zie ik nog steeds. Hij ligt weer wat verder weg. Er staat nog iets voor. Een Abraham. Zo één die echt een knalfeest verdient en dus ook krijgt. Ik kan nu weer genieten van de voorpret en geheimzinnigheid. Er is nog genoeg te organiseren en te regelen voor mijn Abraham. Genoeg te doen dus en mocht ik me wat neerslachtig gaan voelen?

Dan ga ik gewoon aan de heliumtankjes lurken en een liedje zingen :)