Spiegel

Een spiegel is een mooi ding. Als je een jaar of 20 bent of als je net naar de kapper bent geweest voor dé partylook. Geweldig! Je komt bij de kapper binnen als een lijk en na wat krulbehandelingen, opbeurende woorden en een laag make-up straal je jezelf weer tegen in de spiegel. Jeeej, het ziet er weer appetijtelijk uit.

Glitterjurk aan met natuurlijk de bijpassende rode hoge hakken. Laat het feest maar komen.

Ooit was het zo dat als ik het feest had georganiseerd, nog volop mee kon feesten. Hoppa, volle kracht in een feest duiken en 100% genieten. Deze keer was het anders. De voorpret vermengde zich al met “wat als” pret. Het cadeau voor de Abraham bezorgde me hoofdbrekens. Ik bekeek de iMovie die ik gemaakt had en kon alleen maar huilen. Bang om geen deel te kunnen zijn van het reiscadeau. “Wat als” bezorgde me enorm veel stress. En ik kon mezelf wel slaan omdat ik de “wat als” gedachte binnenliet. Maar het was echt niet tegen te houden. “Wat als” is mijn tweede naam geworden. Ik kijk in de spiegel en doe net alsof ik “wat als” niet zie.

De aanloop naar het feest verliep vlekkeloos. Ik heb een beetje zitten delegeren en een beetje zelf lopen slepen. Bam! Realiteitscheck. Heel snel had ik al door dat ik zelfs met delegeren de dag niet goed zou doorkomen. Niet omdat mensen niet deden wat ik wilde, maar omdat ik niet kon doen wat ik wilde. Spiegel. Ik zie mezelf en denk aan twee jaar geleden. Hoppa, zelf alles doen. Geen probleem toen.

Ik had dus de partylook, de hakken én de glitterjurk. Kortom, spiegelwaardig. Dat vond ik zelf ook. Mooi plaatje, geen kanker te zien. Ik kijk in de spiegel en denk “wat als”. En meteen trek ik mijn party face. Immers, ik vier het feest van mijn Abraham. Niks niet “wat als”, geen negatieve gedachten. Mijn Abraham verdient een echt feest, zonder kankerproblemen. Kankerproblemen hebben we al zat in het echte leven.

Het feest was geweldig. Hoe mooi is het dat iedereen een persoonlijk woord voor de Abraham in de daarvoor bestemde doos gooit, omdat hij dat nu ook nodig heeft.

Ik ben er een uurtje tussenuit geglipt maar weinigen hebben dat gemerkt. Mijn chemo cadeau toeter oren maken dat ik in no time KO out ga als er te veel luid geluid is. Geluid was er zat. En dat hoort ook op een feest!

Abraham kwam even polshoogte nemen (mooi voor hem, anders had hij op de oprit mogen slapen :P ) en mijn zus heeft nog even lekker bij mij gezeten.

Weer in de spiegel kijken. Dit keer om de wallen bij te werken. Met rustige oren weer terug naar het feest. Hoe leuk is het om de trap af te lopen en in een mooie wereld binnen te stappen.

Uiteindelijk ging mijn lichtje uit. Spiegel.

Ik baalde er van. Wilde zo graag doorgaan. Het was gezellig, vrolijk en feestelijk, maar het was teveel voor mij.

Ik liep de trap op en voelde me ineens enorm blij voor Abraham. Zijn feest en tof dat zijn feest door ging.

Spiegel.

Ik lag op bed en kon alleen maar glimlachen om de geluiden die ik beneden hoorde. Met dank aan Monique, die me vooraf al verteld had dat ik die geluiden ook als “fijn ik hoor blije geluiden” kon ervaren.

Spiegel

De zaterdag was killing. Enorm veel pijn. Bijna tot het punt dat ik de huisartsenpost had gebeld. Ik was zelfs instaat om naar de eerste hulp te gaan. Het voelde alsof ik weer een longembolie had. De tranen rolden spontaan over mijn wangen. Pijn is alleen maar ok als je weet waar het vandaan komt. Dit keer wist ik het niet.

Spiegel

Dit keer een paracetamol-spiegel. Opbouwen, opbouwen en bijhouden. Dat doe ik nu dus. De pijn is minder. Beetje tot een punt waarop ik zeg, nah ik hoef niet naar de dokter. Zal wel na stress zijn.

Mijn echte spiegel zegt me dat ik morgen de huisarts moet bellen. Dat zal ik dan maar doen.

p