Prinses op de erwt
Oftewel Peet op de erwt aka pain in the ass : - )
Zondag- op maandagnacht was er één om nooit te vergeten. In negatieve zin welteverstaan. Ik dacht na 3 weken 's nachts de benedenverdieping en tuin te hebben geïnspecteerd alles wel gezien en gevoeld te hebben na 2 uur 's nachts. Beetje dom dus. Het kon echt nog erger. Dit keer hielp helemaal niets meer tegen de pijn. Zitten, staan, liggen en lopen ging niet meer. Mmm, dan wordt de optie " jezelf afleiden door iets te gaan doen" vrijwel onmogelijk. Tergend langzaam ging de nacht voorbij, terwijl ik een spoor van traanvocht over de vloer achterliet. Hoe blij was ik dat het 7 uur werd. Happy face werd tevoorschijn getoverd, immers in de loop van de dag wordt het altijd beter. Medicijnen naar binnen gooien én plannen maken voor de dag die komen gaat. Beetje dom dus. : - )
Het ging niet over, het werd zelfs erger. Mijn linker voet stond in standje 90 graden en voelde alsof hij een week in Noordpool ijs was ingegraven. Dat loopt heel lastig kan ik vertellen. Mijn dijbeen voelde aan alsof er een afwijking naar links inzat én als klap op de vuurpijl voelden beide billen aan als speldenkussens waar per ongeluk zwaarden ingestoken waren. Probeer daar maar eens ontspannen mee te lopen of zitten. Tel daarbij op het gebrek aan slaap en je snapt dat de happy face in no time weer opgeborgen werd. De pain werd letterlijk en figuurlijk " pain in the ass".
Rik was zo doortastend om meteen de assistente van onze huisvriend te bellen. Mij maakte het allemaal niets meer uit, een staaltje van de moed verloren hebben en de wilskracht ook even kwijt zijn.
Binnen een kwartier belde huisvriend al terug, sorry voor diegenen die in de wachtkamer zaten die maandag : - ). Pijn is nie fijn en teveel pijn is nie nodig. Dus kon Rik als de wiedeweerga richting apotheek om snelwerkende maar kortdurende morfine achtige snoepjes te halen. Zo snel onze huisvriend was, zo langzaam was de apotheker ( waarom verbaast mij dat niets? ). Drie kwartier wachten op 30 pilletjes, tsss.
Nu hou ik al heel veel van Rik, maar toen hij met de wondersnoepjes thuiskwam was hij helemaal mijn hunk, held, redder in nood. Na een half uurtje doorbijten was ik eindelijk pijnvrij en zo uitgeput dat ik meteen in slaap viel. Beetje dom : - ) , heb maar 5 minuten bewust meegemaakt dat ik niets voelde.
Na mijn schoonheidsslaapje werd ik, zoals het hoort, opgewekt en uitgerust wakker. De pijn was gedaald tot niveau, niet aan denken dan voel je het niet en mijn voet kon ik na dagen eindelijk weer bewegen én voelen. Riant liggend in mijn hooglaag geval ( handig zo'n ding beneden, hoef ik 's nachts niet naar boven en maak ik niemand wakker als ik zover was dat het slapen wel weer zou gaan) , met een blijde fanclub om mee heen en een kopje leut in mijn maag, leek het allemaal perfect te zijn. Ik begon meteen al te bedenken bij wie ik op de koffie zou gaan. Totdat ik uit bed stapte. Hahaha, ik ben net een duikelaar. Althans zo voelt het. Zodra ik opsta, wiebel ik een poosje heen en weer totdat ik mijn balans weer gevonden heb. Een grappige gewaarwording, ik lijk wel een koorddanseres ( zonder tutu en pluutje).
Naast een koorddanseres ben ik ook " Peet op de erwt " geworden. Vandaar de pain in the ass : - ). Nu snap ik ineens waarom een mens billen heeft. Gewoon ter demping voor als je gaat zitten en zo. Bij mij is de demping een beetje, euh, helemaal naar de malle moer. Lekker zitten is er niet meer bij, lekker liggen ook niet. Tenzij de ondergrond zo zacht is dat je niet meer kan voelen dat je op hout zit, of zoals in het geval van het hoog/laag geval, op ijzeren schanier punten. Logisch dat ik minimaal 2 kussens op een stoelzitting leg, probleem opgelost. Maar om een heel matras met kussens te beplakken!? Tsss, toen het bed werd gebracht had ik na 30 minuten al pijn in mijn rug. Snel werd het Icare matras ingeruild voor ons logeermatras. ( Lolz, de thuiszorg aanbieder heet zo. Mooie Engelse naam zou je zeggen! Maar ze hebben de plank totaal misgeslagen met deze naam. Dit is de Veluwe, hier praat men plat. Dus Icare werd in no time " ie- ka-re" en driekwart van de mensen heeft geen idee waarom de thuiszorg voor zo'n stomme onzin naam heeft gekozen. Geweldig toch? Staaltje van leuk bedacht en slecht onderzocht : - )
Ook hier was de oplossing snel gevonden. Het gedrocht van Iekare onder het logeermatras. En ja hoor! Het helpt. Soms is het leven toch zo simpel.
Afgelopen nacht is veel beter gegaan. Wel zoals altijd rond twee uur wakker, maar dit keer zonder al teveel pijn. Gewoon blijven liggen dus en weer inslaap gesukkeld. Om half vijf weer wakker, met iets meer ongemak. Tovertablet naar binnen gewerkt en naar beneden gegaan. Even wat rondjes om het aanrechtblad gelopen om daarna in mijn , door de twee matrassen , hoogslaper weer in slaap te vallen tot half zeven. Kijk daar wordt Peet blij van.
Straks weer richting ziekenhuis. Eens kijken wat mijn grote vriend de neuroloog uit mijn hersenvocht heeft kunnen opmaken. Ut blijft spannend. Raar eigenlijk, je weet dat de kanker oprukt in je lijf, dat het echt niet beter wordt maar steeds slechter en toch wil je niet horen dat het " zover" is. Waarschijnlijk omdat je dan weer even met je neus op de feiten wordt gedrukt.
Na het zkhs bezoek ( ik hoop toch echt niet dat ik weer moet janken dat ik naar huis wil : - ) ) gaan we richting Maxime. Het drieluik is klaar! Wat een kanjer is ze. Ze heeft feilloos aangevoeld dat het wel heel fijn is als het drieluik nog een poosje bij ons in huis kan hangen. Ben zo benieuwd hoe het geworden is. De sneak previews zagen er fantastisch uit. Ik denk dat ik na dit bezoek als vanzelf weer in de #blijei modus schiet!
Oh ja, verder heb ik me over mijn "chips" gevoel heen gezet en een proefverpakking inlegmateriaalmetvleugeltjes aangevraagd, ook wel Tena lady genoemd. Pff, tja ook dat hoort erbij. Net zoals ik nu een happertje heb om dingen van de grond te rapen zonder te hoeven bukken én dat ik waarschijnlijk de rollator van mijn schoonmoeder toch maar ga ophalen. Lololol, zij heeft hem niet nodig op haar leeftijd.
Ik denk er maar niet teveel over na, maar ga inplaats daarvan verder kleuren, met awesome potloden, in mijn kleurboek voor volwassenen ( cadeautje van collega.s)
Fijne dag allemaal enne de zomer komt echt nog wel terug hoor!
Zondag- op maandagnacht was er één om nooit te vergeten. In negatieve zin welteverstaan. Ik dacht na 3 weken 's nachts de benedenverdieping en tuin te hebben geïnspecteerd alles wel gezien en gevoeld te hebben na 2 uur 's nachts. Beetje dom dus. Het kon echt nog erger. Dit keer hielp helemaal niets meer tegen de pijn. Zitten, staan, liggen en lopen ging niet meer. Mmm, dan wordt de optie " jezelf afleiden door iets te gaan doen" vrijwel onmogelijk. Tergend langzaam ging de nacht voorbij, terwijl ik een spoor van traanvocht over de vloer achterliet. Hoe blij was ik dat het 7 uur werd. Happy face werd tevoorschijn getoverd, immers in de loop van de dag wordt het altijd beter. Medicijnen naar binnen gooien én plannen maken voor de dag die komen gaat. Beetje dom dus. : - )
Het ging niet over, het werd zelfs erger. Mijn linker voet stond in standje 90 graden en voelde alsof hij een week in Noordpool ijs was ingegraven. Dat loopt heel lastig kan ik vertellen. Mijn dijbeen voelde aan alsof er een afwijking naar links inzat én als klap op de vuurpijl voelden beide billen aan als speldenkussens waar per ongeluk zwaarden ingestoken waren. Probeer daar maar eens ontspannen mee te lopen of zitten. Tel daarbij op het gebrek aan slaap en je snapt dat de happy face in no time weer opgeborgen werd. De pain werd letterlijk en figuurlijk " pain in the ass".
Rik was zo doortastend om meteen de assistente van onze huisvriend te bellen. Mij maakte het allemaal niets meer uit, een staaltje van de moed verloren hebben en de wilskracht ook even kwijt zijn.
Binnen een kwartier belde huisvriend al terug, sorry voor diegenen die in de wachtkamer zaten die maandag : - ). Pijn is nie fijn en teveel pijn is nie nodig. Dus kon Rik als de wiedeweerga richting apotheek om snelwerkende maar kortdurende morfine achtige snoepjes te halen. Zo snel onze huisvriend was, zo langzaam was de apotheker ( waarom verbaast mij dat niets? ). Drie kwartier wachten op 30 pilletjes, tsss.
Nu hou ik al heel veel van Rik, maar toen hij met de wondersnoepjes thuiskwam was hij helemaal mijn hunk, held, redder in nood. Na een half uurtje doorbijten was ik eindelijk pijnvrij en zo uitgeput dat ik meteen in slaap viel. Beetje dom : - ) , heb maar 5 minuten bewust meegemaakt dat ik niets voelde.
Na mijn schoonheidsslaapje werd ik, zoals het hoort, opgewekt en uitgerust wakker. De pijn was gedaald tot niveau, niet aan denken dan voel je het niet en mijn voet kon ik na dagen eindelijk weer bewegen én voelen. Riant liggend in mijn hooglaag geval ( handig zo'n ding beneden, hoef ik 's nachts niet naar boven en maak ik niemand wakker als ik zover was dat het slapen wel weer zou gaan) , met een blijde fanclub om mee heen en een kopje leut in mijn maag, leek het allemaal perfect te zijn. Ik begon meteen al te bedenken bij wie ik op de koffie zou gaan. Totdat ik uit bed stapte. Hahaha, ik ben net een duikelaar. Althans zo voelt het. Zodra ik opsta, wiebel ik een poosje heen en weer totdat ik mijn balans weer gevonden heb. Een grappige gewaarwording, ik lijk wel een koorddanseres ( zonder tutu en pluutje).
Naast een koorddanseres ben ik ook " Peet op de erwt " geworden. Vandaar de pain in the ass : - ). Nu snap ik ineens waarom een mens billen heeft. Gewoon ter demping voor als je gaat zitten en zo. Bij mij is de demping een beetje, euh, helemaal naar de malle moer. Lekker zitten is er niet meer bij, lekker liggen ook niet. Tenzij de ondergrond zo zacht is dat je niet meer kan voelen dat je op hout zit, of zoals in het geval van het hoog/laag geval, op ijzeren schanier punten. Logisch dat ik minimaal 2 kussens op een stoelzitting leg, probleem opgelost. Maar om een heel matras met kussens te beplakken!? Tsss, toen het bed werd gebracht had ik na 30 minuten al pijn in mijn rug. Snel werd het Icare matras ingeruild voor ons logeermatras. ( Lolz, de thuiszorg aanbieder heet zo. Mooie Engelse naam zou je zeggen! Maar ze hebben de plank totaal misgeslagen met deze naam. Dit is de Veluwe, hier praat men plat. Dus Icare werd in no time " ie- ka-re" en driekwart van de mensen heeft geen idee waarom de thuiszorg voor zo'n stomme onzin naam heeft gekozen. Geweldig toch? Staaltje van leuk bedacht en slecht onderzocht : - )
Ook hier was de oplossing snel gevonden. Het gedrocht van Iekare onder het logeermatras. En ja hoor! Het helpt. Soms is het leven toch zo simpel.
Afgelopen nacht is veel beter gegaan. Wel zoals altijd rond twee uur wakker, maar dit keer zonder al teveel pijn. Gewoon blijven liggen dus en weer inslaap gesukkeld. Om half vijf weer wakker, met iets meer ongemak. Tovertablet naar binnen gewerkt en naar beneden gegaan. Even wat rondjes om het aanrechtblad gelopen om daarna in mijn , door de twee matrassen , hoogslaper weer in slaap te vallen tot half zeven. Kijk daar wordt Peet blij van.
Straks weer richting ziekenhuis. Eens kijken wat mijn grote vriend de neuroloog uit mijn hersenvocht heeft kunnen opmaken. Ut blijft spannend. Raar eigenlijk, je weet dat de kanker oprukt in je lijf, dat het echt niet beter wordt maar steeds slechter en toch wil je niet horen dat het " zover" is. Waarschijnlijk omdat je dan weer even met je neus op de feiten wordt gedrukt.
Na het zkhs bezoek ( ik hoop toch echt niet dat ik weer moet janken dat ik naar huis wil : - ) ) gaan we richting Maxime. Het drieluik is klaar! Wat een kanjer is ze. Ze heeft feilloos aangevoeld dat het wel heel fijn is als het drieluik nog een poosje bij ons in huis kan hangen. Ben zo benieuwd hoe het geworden is. De sneak previews zagen er fantastisch uit. Ik denk dat ik na dit bezoek als vanzelf weer in de #blijei modus schiet!
Oh ja, verder heb ik me over mijn "chips" gevoel heen gezet en een proefverpakking inlegmateriaalmetvleugeltjes aangevraagd, ook wel Tena lady genoemd. Pff, tja ook dat hoort erbij. Net zoals ik nu een happertje heb om dingen van de grond te rapen zonder te hoeven bukken én dat ik waarschijnlijk de rollator van mijn schoonmoeder toch maar ga ophalen. Lololol, zij heeft hem niet nodig op haar leeftijd.
Ik denk er maar niet teveel over na, maar ga inplaats daarvan verder kleuren, met awesome potloden, in mijn kleurboek voor volwassenen ( cadeautje van collega.s)
Fijne dag allemaal enne de zomer komt echt nog wel terug hoor!
1 reactie
Mocht de #blijei modus ondanks alles uitblijven, dan heb je nu in ieder geval de wondersnoepjes. Dat, gecombineerd met de dagopbrengst aan wiet en joints bezorgd door al die mensen waarvan je verwacht dat ze uitsluitend in koffieshops komen om een kopje koffie te drinken, zorgt vast voor awesome kleuren in dat kleurboek.
Hang in there!