Ontdek je plekje

Ontdek je plekje

In één van mijn allereerste blogs schreef ik dat ik een periode vooral bezig was met gewichtige zaken. Het waren de praktische dingen. Alles wilde ik tot in de puntjes geregeld hebben. Geen onduidelijkheden in de trant van: wilde ze nu een broek of een jurk aan, wat was haar lievelingsmuziek, begraven of toch cremeren, koffie met cake of toch rode wijn met tapas?

Al rap werden die gewichtige zaken onbenulligheden. Zo zie je maar weer. Zelfs als je weet dat je dood eraan zit te komen, neemt het leven de overhand. Alles wat ik bedacht, getypt en opgeslagen had, verdween met één druk op de knop in de prullenbak.

Eén ding bleef echter belangrijk voor mij. En zo kwam het dat ik in november richting gemeentehuis fietste.

Eerst naar de algemene balie. De balie waar ze aan eerste opvang doen en netjes alle burgers naar de juiste plek loodsen. Paspoorten en rijbewijzen? Links af. Ondertrouw? Rechtdoor. Carport bouwen? Trap op en naar rechts. Uitkeringen? Rechtdoor en dan naar rechts. Graf uitzoeken? Wat zegt u mevrouw? Graf uitzoeken. Trap op en naar links, groenbeheer. Ik laat ze wel weten dat u eraan komt. Dit wist de dame achter het loket nog te stamelen, terwijl ze me glazig aan zat te staren.

Boven aangekomen meldde ik me bij het volgende loket. Het was angstvallig leeg bij groenbeheer (geen wonder, wat valt er nu aan groen te beheren in de winter?). Burgerlijk gehoorzaam als ik ben, heb ik een poosje staan wachten. Gekucht in de hoop dat ze me hoorden en uiteindelijk maar op de bel gedrukt.
Ambtenaar nummer één kwam uit het groenbeheerdershok richting balie. Goedemorgen mevrouw, waarmee kan ik u helpen? “Goede morgen, ik wil graag mijn graf uitzoeken en volgens de receptioniste kan ik dat hier doen”. Een stilte volgde. “Dit wordt geregeld door de begrafenis ondernemer, als het goed is heeft hij verteld welke plek op de begraafplaats is toegewezen. “ aldus de vriendelijk mevrouw.
Duidelijk een gevalletje van miscommunicatie. “ Ik wil mijn eigen graf uitzoeken, ik ben namelijk ongeneeslijk ziek, maar heb nog geen begrafenisondernemer”. Stilte volgde.
Er werd met spoed een nieuwe ambtenaar opgetrommeld die een stapje hoger op de groenbeheerladder stond. In no time had ik het groenbeheerdersterrein betreden en zat ik achter een kop koffie. Gastvrijheid op de Veluwe.

Al snel werd mij duidelijk dat ik een zeer ongewone vraag had. Het is gebruikelijk dat de overleden burgers netjes op een rijtje worden begraven en wel op de eerstvolgende plek vrije plek in dat rijtje.
Ook daar had ik al over nagedacht. Ik woon mijn hele leven al in deze gemeente, dus ik weet wat gebruikelijk is. Ik snap ook wel dat ze niet her en der op een begraafplaats kunnen gaan graven en begraven. Het risico dat ze een keer verkeerd meten is aanwezig. En dan zit je met een stukje kostbare grond waar niets meer mee te doen is. Zoiets als een auto zo parkeren dat er twee plekken in beslag worden genomen. Daar zit niemand op te wachten.
Ik had een troefkaart. Voor mij was het al meteen klip en klaar dat ik bij ons zoontje begraven wilde worden. Nu gaat dat op het kinderbegraafplek niet lukken. Niet met mijn lengte :). Al snel zag de groenbeheerdersmeneer ook de mogelijkheden en ging enthousiast de plattegrond van de begraafplaats bespreken. “ Kijk mevrouw, hier zijn we nu. Na deze rij gaan we naar die plek. Mocht u bij een boom willen liggen, dan kan dat geregeld worden, mits de boom er al staat. Als u een plek uitzoekt, dan houden wij het in de gaten. U krijgt dan bericht van ons, wanneer de plek aan de beurt is. Dan kunt u de herbegrafenis van uw zoon regelen.”

En zo fietste ik weer huiswaarts. Met de opdracht een plek uit te zoeken.

Ik heb wat rond gesjokt op de begraafplaats. Het valt niet mee om een plek voor jezelf uit te zoeken. Ik vond het net zo spannend als ons huis kopen. We zijn ook nog een keer met z’n tweeën geweest. Hoe surreëel was dat. Ik ging op plekjes staan en keek om me heen. Boom in de buurt? Check. Bankje in de buurt? Check. En kruispunt van schelpenpaadjes? Check. Dan komen er namelijk lekker veel mensen langs :).

Onze zoektocht is ten einde gekomen. Ik weet ons plekje. Naast M. Ik kan geen andere plek bedenken. Daar wil ik liggen.
Volgende week wordt Remco herbegraven. In een mooi kistje door Rik getimmerd. Ik ga de buitenkant beschilderen. Omdat het een speciaal kistje moet zijn.

Hoewel het goed voelt is het tegelijkertijd toch wel een vreemd idee. Vanaf volgende week kan ik mijn eigen graf gaan onderhouden.

Wie had dat ooit kunnen bedenken?