Impossible Mission

Hè , moet dat niet Mission Impossible zijn? Refererend aan de actie film met Tom Cruise in de hoofdrol? Vol spanning, geheime missies en een mr. Hunk die natuurlijk alles overleefd?

Die steekwoorden passen niet echt bij mijn leven (alhoewel, ik heb natuurlijk wel mijn eigen mr. Hunk). Ik bedoel echt Impossible Mission, het baanbrekende computergame uit 1984. Toen noemden we het gewoon een spelletje trouwens. Ik was de trotse bezitster van een heuse Commodore 64, één van de eerste computers met een kleurenscherm. Jawel, het ding kon wel 4 kleuren weergeven. Een klein wondertje, met cassettebandjes voor de programma’s. Impossible Mission was er één van. Een baanbrekend spel omdat er geluid bij zat. Helaas hoorde je dat geluid alleen maar als je in een liftschacht donderde. De hoofdrolspeler was net als Tom Cruise een geheim agent, met een missie. Daar houdt ook iedere vergelijking mee op. Je moest je weg door een kantoorflat vinden en documenten zoeken. Onderweg kwam je natuurlijk allerlei obstakels tegen, ze zagen eruit als vooroorlogse kopieermachines. Het was echt een Impossible Mission voor mij. Ik kon geen documenten vinden, of ik liep tegen zo’n uit de kluiten gewassen kopieermachine op, of ik viel in een liftschacht. Daarbij was ik ook nog regelmatig de weg kwijt :-). Enfin, ik heb het spel met veel plezier gespeeld zonder door de bomen het bos te zien. Bij tijden deed ik maar gewoon wat, gewoon omdat het te leuk was om te stoppen.

Nu zit ik ook met een Impossible Mission en weer betrap ik mezelf erop dat ik maar wat doe, gewoon omdat ik het leuk vind. Alleen gaat het hier om meer documenten dan er op een cassettebandje van een Commodore 64 passen. Ons leven in foto’s. Pfff, een monsterklus. Ik ben er al maanden mee bezig en steeds leidt het tot een nog grotere chaos. De digitale foto’s zijn oneindig, maar dankzij Rik netjes gesorteerd in mapjes met jaartallen erop. Hoe fijn zou het zijn als ik ook zo georganiseerd was. Mijn digitale foto’s bewegen zich vrijelijk in mijn computer. Soms in mapjes met de naam “allerlei”, alsof dat wat helpt. Om de chaos nog onoverzichtelijker te maken heb ik dozen met foto’s van zolder gehaald en op de kop gezet. Ondertussen beleef ik er wel heel veel plezier aan. Ik zie mezelf voorbijkomen met poedelpermanentjes in alle kleuren van de regenboog. Over de kleding wil ik het niet eens hebben! Probeer dat maar eens uit te leggen aan je kinderen

Het is een trip naar Memorie Lane. De oh en ah momenten rollen over elkaar heen. Raar hoeveel je vergeet van je leven. De gewone kleine momentjes van geluk verdwijnen naar de catacomben van je geheugen, omdat je nu eenmaal in een razend tempo je leven leeft.

De foto’s halen die kleine momentjes weer naar boven en maken schijnbaar onbelangrijke zaken tot hoogtepuntjes van geluk. En dan rolt er over mijn glimlach een traan. Gewoon omdat ik zo dankbaar ben dat ik het allemaal heb mogen meemaken.

Resultaat voor mijzelf 100%, maar voor Rik en de kinderen 0.0%. Zij zijn er niet bij als ik de dozen op de kop gooi en het hele idee erachter was iets tastbaars proberen na te laten. Na veel zoeken en uitproberen heb ik eindelijk een vorm gevonden waarbij ik op mijn eigen chaotische manier orde in plaatjeswanorde kan scheppen. Dagelijks ben ik er nu mee bezig. Ik besef heel goed dat het nooit helemaal af komt. Gewoon omdat ik veel geluk heb gekend en omdat de geluksmomenten me nog steeds komen aanwaaien.

Nu maar hopen dat ik niet voortijding in de liftschacht donder

n.b. Kan ik weer iets toevoegen aan mijn to do lijst. Commodore 64 van zolder halen en kijken of hij het nog doet.