Diepvriesspinazie en een pittenzak

En dan zit je op de bank met diepvriesspinazie op je buik en een warme pittenzak tegen je rug………

Ik leef al dagen op de toppen van mijn emoties. Dat is helemaal top als het prettige emoties zijn. Dan voel ik me even een echte topper en kan ik het leven én de dood aan. Als Super Mario raas ik dan door mijn omgeving. Vol met ideeën, vol energie en vol plannen. Ik ben dan even niet bang, niet wanhopig en zit bomvol met vertrouwen in mezelf. Dat zijn de momenten dat ik mails, whatsappjes, telefoontjes beantwoord, erop uit trek en aan mijn zoveelste knutselprojectje begin. De weg naar de top is een makkie. Voor ik het weet sta ik op de top te genieten van alles wat ik zie, hoor, ruik en voel.

Tussendoor beleef ik andere pieken. Dan leef ik op het hoogst haalbare niveau van verdriet of wanhoop. De weg naar die top komt niet plotseling. Tergend langzaam word ik naar de top toegetrokken, halverwege een andere afslag nemen is onmogelijk. Pas op de top aangekomen ben ik weer instaat om mijn routeplanner te resetten.

Dan heb ik een meltdown. Code rood en niet meer te stoppen. Een onbeschrijfelijke angst neemt dan bezit van mij. Angst voor wat gaat komen. Angst die maar moeilijk uit te leggen is. Angst die niet rationeel is. Ik weet niet eens waarvoor ik bang ben ;) . Zaterdagavond had ik weer zo’n meltdown. De hele dag zat ik er al tegenaan te hikken. We zijn nog weggeweest, maar dat bouwde het negatieve gevoel alleen maar op. Alles heeft een hoog “dit ga ik niet meemaken” gehalte. Bejaarde, strompelende echtparen, oma’s met kleinkinderen, gezellig keuvelende vriendengroepen. Werkelijk alles maakt mij jaloers op dat moment. Ik zie mijzelf langzaam verdwijnen in de “Ik ben zo zielig” cocon. Gelukkig barstte ’s avonds de zieligheidsbom. Een beetje jammer voor Rik, die net op het punt stond om naar zijn koor te gaan. Snikkend, jammerend en vooral veel onsamenhangende onzin uitkramend heb ik me aan hem vastgeklampt. Het duurde een kwartiertje. Rik deed het enige juiste. Mij laten doorsnikken, doorpraten en me vasthouden. Na 15 minuten praten was ik er weer door. Al pratend kwam ik van “was ik nu maar dood, dan hoef ik niet meer te denken” tot “uiteindelijk word ik compost en compost is best wel nuttig”. Vraag me niet hoe ik in vredesnaam altijd op dit soort rare hersenkronkels kom. Ik weet het niet, maar ben er blij mee. Wat begon als gejammer eindigde in een lachbui om mijn eigen stomme grapje. Op dat moment was ik de top gepasseerd en op mijn eigen (soms onnavolgbare wijze) weer aan de afdaling begonnen.

De zondag was top. Gezellig op de koffie bij familie, en enorm gelachen. De maandag was top. Bezig met van alles en nog wat. De dinsdag stond in het teken van heerlijk door regen en wind naar de stad sjokken, om daarna als een dweil op de bank te ploffen. Uitgeput maar voldaan. Totdat ik mijn bloedverdunner moest spuiten. En zo kom ik dan weer bij het begin.

En dan lig je op de bank met diepvriesspinazie op je buik en een warme pittenzak tegen je rug.

Mijn arme buik is bont, blauw en vol harde plekken. Probeer dan maar eens een plekje te vinden waar je ongestraft de spuit in kan zetten. Ik blijf een angsthaas wat betreft het spuiten. Puntje van de naald erin, awwww. Gauw de spuit er weer uit. Tweede poging, idem dito. Derde poging, ouch ik ben zielig. Net toen ik in janken wilde uitbarsten bedacht ik me dat mijn schoonzusje ooit gezegd had dat je de huid kon koelen met een ijsklontje. Nu hebben we veel in de diepvries, behalve ijsklontjes. Een pak spinazie kwam het dichtst in de buurt. Dus spinazie op mijn buik en de pittenzak tegen mijn rug. Een gouden duo! Vandaag ga ik het proberen met de borrelhapjes van Mora ; )

Nb. Er werd net een pakje voor mij bezorgd afkomstig van mijn mede-studenten. Ik ben diep geraakt. Ik heb mijn studie moeten stopzetten, daar baal ik nog steeds van. Het feit dat ze nog steeds aan mij denken doet mij goed, meer dan ik in woorden kan uitdrukken