Ct-scan

En weer slofte ik door het ziekenhuis. Nou ja, sloffen. Het was meer rennen. Door alle stress om te proberen niet te stressen, waren we iets te laat van huis gegaan. Dus stond ik 10 minuten voor mijn ct-scan bij de aanmeldpaal met mijn paspoort te klooien. Zoals altijd is haastige spoed zelden goed. De paal bleef mijn paspoort maar uitspugen. Er kwam hulp in de vorm van een aanmeldpaal vrijwilliger. Die lopen in de ontvangsthal bij bosjes rond om ervoor te zorgen dat klunzen zoals ik de aanmeldpaal niet slopen.
De man was uitermate vriendelijk en verlegen om een praatje. Ik niet. Ik stond in de startblokken om naar de ct-scan te rennen. Uiteindelijk lukte het de paal om de gegevens op mijn paspoort te verwerken tot een soort "statiegeld" bonnetje. Ik heb het bonnetje eruit gegrist en ben gaan rennen.
De tweede paal gaf minder moeilijkheden. "Melden bij de balie" , dat was snel gedaan. Een alleraardigste mevrouw vertelde mij dat ik precies, maar dan ook echt precies, op tijd was. Als ik de gang uit zou lopen en dan naar links kon ik de stoelen die als wachtkamer dienst deden niet missen.
Nou wel dus! In mijn haast heb ik geen stoel gezien, laat staan het aanduidingsbordje met "35". Het resulteerde dus in rondjes lopen, totdat ik tijdens mijn derde rondje iemand tegenkwam die een mevrouw B. zocht. Al hijgend slofte ik achter haar aan, niet begrijpend hoe ik zo stom had kunnen zijn om een complete wachtkamer te missen tijdens mijn rondgangen.
Uiteindelijk is me dat wel duidelijk geworden. Op één of andere manier was er tijdens de inrichting van het nieuwe ziekenhuis iets misgegaan met de bewegwijzering. #35 bestond niet. Om dit probleem op te lossen was er een ieniemienie klein stickertje op ander bewegwijzeringsbordje geplakt. Enfin, het zal me niet weer gebeuren.
Het grote voordeel van precies op tijd zijn is dat je meteen de scantafel op wordt gesleurd. Mijn linker grote teen was net uit mijn laars of de deur werd opengerukt. "Oh, u bent nog niet klaar?" Dit keer dus hijgend op de tafel mezelf vervloekend dat ik niet op tijd was weggegaan van huis. Gelukkig was ik zo druk met hijgen dat er geen enkel hoestje tussendoor glipte. Dat begon pas weer toen ik rechtop mocht zitten.
In het uurtje dat we moesten wachten begon de stress toch weer op te lopen. Allebei gespannen proberen wat eten naar binnen te werken. Pratend over koetjes en kalfjes om uiteindelijk in je hoofd kippen te zien. Onzin gesprekken voeren om maar niet in een totale zenuwinzinking te belanden. Het is moeilijk uit te leggen hoe dat wachten voelt. Je voelt je letterlijk als een dier dat naar de slachtbank wordt gevoerd. Je voelt dat er iets vreselijks staat te gebeuren, maar weet niet wat. Machteloosheid ten top. Je kans op "redelijk normaal" verder leven wordt beoordeeld.
Bij aanmeldpaal #3 schoot de adrenaline weer omhoog. Mijn arts was niet aanwezig. Een collega nam de afspraken over. Een goed moment om earphones te pakken en even met het geluid op oordbeschadiging te luisteren naar David Guetta. Gewoon herrie gebruiken om alle gedachten stop te zetten.
De collega arts bleek een empathisch mens te zijn. Misschien ook wel niet. Hij bracht goed nieuws, dus vond ik hem aardig. Zo werkt dat.
Alle vragen werden netjes beantwoord en toegelicht. Er kon zelfs een glimlachje af toen ik vertelde dat ik twee lijstjes had. Lijstje A voor goed nieuws en lijstje B voor slecht nieuws. In tegenstelling tot de tijdsplanning had ik mijn vragen helder.
Ik ben weer losgelaten. Om weer drie maanden het leven op te pakken en niet teveel naar de verre toekomst turen. Dat ga ik dan maar doen. Over twee weken zit ik gewoon met R te genieten van de zon in verre oorden. Nu zeker met een goed gevoel. De zwarte wolk is weer even weggeblazen.