Hoe het gaat; 1 jaar na de diagnose

Het gaat goed; ik doe veel leuke dingen en heb mij deze week helemaal beter gemeld op werk. Ik ben zo fantastisch begeleid door mijn collega's, de coach en de bedrijfsarts. Als ik sneller wilde, werd ik afgeremd. Alles was gericht op een duurzame re-integratie. Ook ben ik weer heerlijk aan het varen. 

Ik ben nog wel veel bezig met wat er is gebeurd met mij. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de lieve chirurg die mij opereerde (die de kanker uit mijn borst heeft gehaald) en denk ik vervolgens: hoeveel vrouwen na mij zou ze geopereerd hebben en zou ze mij nog kennen? Of aan hoe ellendig ik me voelde tijdens de hormoontherapie en hoe vriendinnen met mij meehuilden tijdens de slechte uitslagen. Nog steeds kan ik niet geloven dat ik borstkanker had en dat de ingreep zo groot was. Echt, hoe zit dit?? Ik ben niet bang voor de toekomst, heb er vertrouwen in dat de kanker wegblijft en opnieuw aangepakt wordt als deze toch besluit om terug te komen. Ik praat er veel over maar wil het er ook niet teveel over hebben omdat er meer is in het leven. Vergeleken met vorig jaar ben ik veel opener geworden; toen wilde ik de diagnose borstkanker en de ingreep slechts met een paar mensen delen (deze mensen hadden strikte geheimhoudingsplicht haha), verder mocht niemand het weten... Nu is het anders... Wellicht omdat ik de diagnose zelf heb geaccepteerd.

Dus het gaat goed en ik maak me weer druk om dingen die er niet toe doen haha.

Helaas blijf ik pijn houden aan mijn linkerborst. Heel vervelend maar niet levensbedreigend. Mogelijk is het de spier die de pijn veroorzaakt; als deze wat ontspant dan zouden de pijnklachten verminderen. Daarom krijg ik binnenkort injecties met Botox. Heel fijn dat de klachten zo serieus worden genomen door de plastisch chirurg en de mammacare verpleegkundige en er zo snel een actieplan is gekomen.