16 januari, een nieuwe borst!
Op 16 januari moet ik om 9.30 in het ziekenhuis zijn. Ik vind het erg spannend, maar ben zo goed voorbereid. Weet goed wat mij te wachten staat.
Wat later dan gepland word ik naar de holding gebracht en dat is lastig ivm hongerig gevoel door het nuchter zijn. Bovendien geeft het me meer ruimte om te piekeren. Ik klets toch gezellig en ontspannen met de verpleegkundige op de holding terwijl zij het infuus aanbrengt. Daarna komt de plastisch chirurg naar me toe en tekent met een viltstift mijn borst af. Dan word ik naar de operatiekamer gereden.
Op de operatiekamer is het druk en vind het echt helemaal niets dat ik onder narcose word gebracht en de controle verlies. Gek, tijdens de vorige operatie liet ik het allemaal maar gebeuren...
Dan krijg ik antibiotica en lidocaine via het infuus en daarna weet ik niets meer... Ik word wakker en ben zo duf als een konijn, alsof ik een week geslapen heb. De narcose lijkt kort maar krachtig te zijn geweest...
Op de verpleegafdeling slaap ik lang, kan mijn ogen amper open doen. Ik heb gelukkig geen pijn, wel trekt de wond een beetje. De plastisch chirurg komt langs en bekijkt de borst. Zij is tevreden en dat is geweldig! Ook ik vind de borst al erg mooi!
Begin van de avond krijg ik te horen dat ik naar huis mag. In eerste instantie wil ik helemaal niet, ik lig juist zo lekker en heb geen zin in een autorit. Maar ik kan toch gauw schakelen en weet dat ik in mijn eigen bed het best uit kan rusten. Mijn broer en zijn 2 dochtertjes halen mij op. Van tevoren zeg ik tegen hem dat de kinderen echt even rustig moeten doen en bedenk ik wat ik tegen ze zal zeggen zodat ze niet bang worden.
Wat ben ik blij als ik die lieve meisjes zie, moet er bijna van huilen. Ik probeer aan te voelen wat ze wel en niet aankunnen qua informatie over waarom ik in het ziekenhuis lig, maar uiteindelijk vinden ze het ontzettend interessant dat ik onder narcose was en ik toen niet voelde dat er een wond gemaakt werd.
Thuis slaap ik heerlijk in mijn eigen bed. Lieve mensen in mijn omgeving kan ik bellen als er wat is, dus dat is een geruststelling. Als ik 's nachts naar het toilet ga, kijk ik goed of de wond niet gebloed heeft.
De dagen erna blijf ik wat slaperig, toch voel ik mij veel energieker dan na de vorige operatie. Ik wandel veel, doe veel leuke dingen maar op een rustig tempo. De borst blijft wat onaangenaam voelen aan de zij- en onderkant en ook heb ik wat verhoging. De mammacare verpleegkundige houdt mij in de gaten, stelt me altijd gerust en ik mag haar of de poli plastische chirurgie altijd bellen.
Nu hopen dat de klachten gauw minderen en ik weer verder kan re-integreren op werk.