Wonderbaarlijk herstel

Maandag lopen we samen richting ziekenhuis. Het is de eerste keer sinds mijn longontsteking dat ik weer buiten kom. Om de vervelende hal van het ziekenhuis te vermijden, nemen we de zij-ingang. Dit heeft wel als nadeel dat ik wat extra trappen op moet klimmen en dat is voor mij erg inspannend. Bij de dagbehandeling oncologie laten we bloed prikken en dan dolen we wat door het ziekenhuis op zoek naar een rustig plekje. Als ik met veel moeite een trap op klauter, worden we ingehaald door de chirurg die me heeft geopereerd. Hij gaat even stilstaan en vraagt hoe het met me gaat. Ik vind het knap dat hij me herkent. Ik vertel hem, dat ik het op dit moment moeilijk heb. Hij is allerhartelijkst en raakt even bemoedigend mijn arm aan, terwijl hij zegt, dat het nu even moeilijk is, maar dat het echt weer beter gaat worden. Het feit dat hij me herkent en zijn gebaar van menselijke warmte doen me goed en vervullen me met nieuw elan.

Omdat ik me niet meer goed kan herinneren waar ik ook alweer moet zijn voor het gesprek met de verpleegkundig specialist oncologie zwerven we wat door het ziekenhuis. Even later komen we de chirurg weer tegen. We moeten er alle drie om lachen. Hij zegt: ‘nou u bent wel goed bezig voor uw conditie’.

Ik ben gespannen voor de uitslag van het bloedonderzoek. Zal mijn lichaam voldoende zijn hersteld? De verpleegkundige is net zo verbaasd als ik: verliet ik vrijdag nog het ziekenhuis met een zeer kritische waarde van 1,1; vandaag is het aantal witte bloedcellen gestegen tot een wonderbaarlijke 3,4 (tussen de 4 en de 10 is normaal). En dat is heel goed nieuws. Ik moet direct denken aan de lijfopstelling en mijn beenmerg dat zo druk in de weer was met de productie van nieuwe cellen. Ik kan hier dus echt op vertrouwen, denk ik tevreden. Ook de andere bloedwaarden zijn redelijk tot goed: 6,4 voor de rode bloedcellen en een goede uitslag voor lever, nieren en diabetes. ‘Medisch gezien kunt u morgen starten met de nieuwe kuur’, zegt de verpleegkundige, ‘maar het gaat er natuurlijk om of u dat zelf ook aankunt. We kijken ook naar u als mens. Als u nog een week wilt wachten dan kan dat.’ Ik denk aan wat mijn lever heeft gezegd over de timing van de nieuwe kuur, dat morgen de perfecte dag is. Ik denk ook aan alle mensen die morgen gehoor geven aan mijn oproep om een kaarsje voor me te branden en ik voel: ik ga ervoor. Morgen gaat het starten. Op naar de laatste zware etappe.