Rijschema

De verwachting is dat ik niet zelf kan rijden naar de bestralingssessies, omdat dat te vermoeiend zal zijn. Daarom kan ik gebruik maken van taxivervoer dat geheel door de zorgverzekeraar wordt vergoed. Toch een luxe dat ik in een land als Nederland mag wonen, denk ik dankbaar. Ik heb best vaak zitten mopperen op de gezondheidszorg in Nederland, maar nu ik er zo mee in aanraking kom, ben ik er eigenlijk heel tevreden over. Er is best veel goed geregeld.

Het taxivervoer lijkt me in eerste instantie een goed idee, tot ik erachter kom dat het om een groepstaxi gaat die onderweg allerlei zieke, oude mensen oppikt, waar ik dan natuurlijk tussen moet gaan zitten. Dit lijkt me niet echt bevorderlijk voor mijn gezondheid. Ik ben nu eenmaal heel sfeergevoelig en als ik tussen zieke of depressieve mensen moet zitten kan ik daar behoorlijk last van hebben.

Veel vrienden hebben aangegeven graag iets concreets voor mij te willen doen en ik besluit hiervan dankbaar gebruik te maken. Zodra ik het schema van de bestraling heb gekregen, stuur ik dit door naar een aantal vrienden met het verzoek of ze mij een keertje naar Arnhem willen rijden en me willen begeleiden bij de bestraling. Tot mijn grote verrassing en blijdschap stroomt het hele schema binnen een mum van tijd vol. Ik hoef niet éénmaal met de taxi. Alle 26 x is er iemand die met me meegaat. Wauw wat voel ik me een rijk mens met zoveel lieve vrienden.

Intussen ben ik gestart met de bestraling in Arnhem. De eerste keer duurde het vrij lang, omdat het niet lukte om mijn arm en lichaam in de gewenste houding te leggen. Blijkbaar deed ik iets raars met mijn schouderblad, al had ik geen idee wat ik anders zou kunnen doen.

Je moet je voorstellen: je ligt op een harde plank met je armen in een soort beugels en dan staan er twee mannen aan je lichaam te sjorren om het in de juiste pose te krijgen en dan moet je muisstil blijven liggen voor eerst een scan en dan de bestraling. Ik verkrampte helemaal, had pijn in mijn nek en durfde bijna niet te ademen. Al met al duurde het wel een uur en was ik behoorlijk dizzy toen ik weer buiten stond. De volgende dag ging het gelukkig al een stuk sneller. Vanochtend was ik heel misselijk, maar in de loop van de dag ben ik weer opgeknapt. Nu maar afwachten hoe het verder gaat.

Mijn borst is warm en ziet eruit of ik veel te lang in de zon heb gelegen: rood gloeiend. Iedere avond als ik naar bed ga leg ik een ice pack op de borst om te koelen. Natuurlijk doe ik ook nog steeds trouw mijn oefeningen om de arm op te rekken en de afvoer van lymfevocht te stimuleren. En dan is er ook nog de lymfemassage van Frans. Zo hebben we een heel avondritueel ontwikkeld en duurt het zeker een half uur voor ik me ’s avonds in bed heb geïnstalleerd.

Het rijschema blijkt een erg goede zet. Het combineert het nuttige met het aangename. Elke dag is er weer een andere vriend of vriendin die me begeleidt, wat het erg afwisselend maakt voor mij. Het is een fijne gelegenheid om elkaar weer even persoonlijk te spreken en bij te praten. Als iemand van ver komt, nodig ik hem of haar eerst even uit om samen lekker te lunchen, dan stappen we in de auto en gaan naar de bestraling, die meestal niet langer dan een half uur in beslag neemt, daarna maken we een heerlijke wandeling en dan word ik weer thuis voor de deur afgezet. Ik kan wel zeggen dat ik er echt van geniet. De bestraling is eigenlijk bijzaak.