Life goes on

Is er leven na de borstkanker? Jazeker. Nu de expeditie voor mijn gevoel is afgerond, neemt het gewone leven weer steeds meer ruimte in en dat vind ik heerlijk. Tot nu toe ben ik niet in het voorspelde zwarte gat gevallen en ik zit ook niet vol met angsten over de toekomst of wrok en onverwerkt verdriet over wat me is overkomen. Nee, ik geniet eerder van wat ik weer allemaal kan, ben dankbaar dat ik zo goed uit de strijd tevoorschijn ben gekomen en heb voor mijn gevoel het hoofdstuk kanker afgerond. Ik zit nu duidelijk in een nieuwe fase. Een nieuw leven, waarin de kanker iets lijkt uit een ver verleden.

De pruik is gewassen, de lijst met bijwerkingen ritueel verscheurd en in de woonkamer is weer ruimte om te lopen nu alle hulpmiddelen in tijden van chemo zijn opgeruimd. Alleen het bed hebben we laten staan, omdat we het zo gezellig vinden om samen op bed films te kijken. En ook de hometrainer is er nog, maar de massage tafel en alle puzzels zijn opgeruimd.

Mijn conditie gaat met sprongen vooruit. Vorige week ben ik voorzichtig weer met hardlopen begonnen. Op aanwijzing van Evy Gruyaart en met een lekker muziekje in mijn oren loop ik telkens een minuutje om dan vervolgens weer even te wandelen. Zo bouw ik het langzaam op. Met de vakantie heb ik heerlijk gewandeld in de bergen, gezwommen in koele bergmeertjes en gemerkt dat ik ook het gezelschap van grotere groepen weer aan kan.

Natuurlijk zit ik pas op de helft van de immuuntherapie en ben ik voorlopig nog niet af van de hormoontherapie, maar het komt regelmatig voor dat ik dit bijna vergeet. Afgelopen dinsdag ging ik voor het eerst met mijn grijze koppie naar de dagbehandeling oncologie. Toen ik hallo zei tegen een bekende verpleegkundige liet ze van verbazing het kopje koffie uit haar handen vallen. Blijkbaar had ze mijn uiterlijk niet in verband gebracht met mijn stem. Ze konden er niet over uit dat ik helemaal grijs ben geworden en maakten er grapjes over, waar ik gelukkig goed tegen kan.

Mijn dagen vullen zich grotendeels met werkzaamheden voor publicatie van mijn eerste boek. Aangemoedigd door de enthousiaste reacties op mijn blog ben ik de teksten gaan redigeren en bewerken, ik ben druk bezig met het ontwerpen van de omslag, het op papier zetten van het voorwoord, de opmaak van de tekst en natuurlijk de laatste tekstcorrecties. Het kost veel tijd en ik moet mezelf manen dat ik niet te ongeduldig ben en het snel afmaak om resultaat te hebben, maar stapje voor stapje werk aan een boek dat de moeite waard is om te lezen. Er heeft zich namelijk een kinderlijke opgewondenheid van mij meester gemaakt en ik kan bijna niet wachten tot mijn boek te koop is bij bol.com. Geduld is wederom het sleutelwoord.