Kuur twee en drie
Drie kuren met Herceptin en Taxol zitten er inmiddels in. Omdat ik de eerste twee keer geen heftige reacties kreeg, kon de derde kuur er aanmerkelijk sneller doorheen lopen. Alles bij elkaar duurt het nu ongeveer zo’n tweeënhalf uur, waarbij nog wel mijn pols en bloeddruk worden opgenomen. Ook krijg ik maar liefst drie medicaties om allergische reacties te voorkomen. Van één middel word ik erg slaperig. Ik zit dan ook het grootste deel van de tijd met een warm dekentje over me heen te dutten. Ze weten inmiddels al dat ik het liefst een kamertje voor mij alleen heb, dus dat wordt dan netjes geregeld. Ze doen er alles aan om het mij zo aangenaam mogelijk te maken.
De nacht voorafgaand aan de derde kuur kreeg ik weer pijn aan mijn schouder en ik dacht: ‘oh nee, het zal toch niet weer een longinfectie zijn?’. Ik heb het toch maar even aangekaart bij de verpleegkundige en die stuurde de verpleegkundig specialist oncologie bij me langs voor een consult. Toevallig moest ik toch vandaag bloed prikken, dus dan kon direct gekeken worden hoe het met de infectiegraad zat. Er werd ook gecheckt of ik misschien een kleine longembolie had. De verpleegkundig specialist oncologie luisterde uitvoerig naar mijn hart en mijn longen, maar dat bleek allemaal dik in orde, al was de hartslag aan de hoge kant. Ook de uitslag van het bloed was goed. Geen infectie en geen embolie en de witte bloedcellen waren gestegen tot 4.0. Gerustgesteld ging ik naar huis.
Ik ben wel kortademig en ik houd veel vocht vast. Ik voel me net een opgeblazen ballonnetje. Mijn voetzolen doen pijn van al dat vocht en mijn enkels zijn dik. Het is allemaal een bijwerking van de Taxol, een medicijn dat gemaakt wordt van de zeer giftige taxusnaalden. Aan het vocht is weinig te doen, ik moet het gewoon uit zien te houden. Nog negen keer te gaan.
De bijwerkingen van de Taxol en Herceptin zijn milder dan die van de AC- kuur. De oncoloog had ook al gezegd, dat vier AC-kuren echt het maximale was wat mijn lichaam kon verdragen. Een vijfde kuur was teveel geweest. Het is dus echt balanceren op het randje van wat maximaal haalbaar is. Het is net topsport.
Over het algemeen voel ik me beter bij deze kuur, maar toch gaat het met ups en downs. Soms barst ik van de energie en soms ben ik vreselijk moe. De verwachting is wel dat de vermoeidheid en de bijwerkingen van de Taxol steeds heftiger zullen worden, maar ik had bedacht nu maar eens niet te gaan voldoen aan die verwachtingen….
Frans heeft besloten om iedere dinsdag als mijn buddy mee te gaan als ik de chemo krijg toegediend. De rest van de dag werkt hij thuis, zodat hij een oogje in het zeil kan houden voor als er iets misgaat. We gaan deze kuur hand in hand samen doorlopen. Dat voelt heel bijzonder.