Intake Arti (bestraling)
Blij huppelend gaan we naar huis. Wat voelen we ons opgelucht. Een nieuw perspectief heeft zich voor ons geopend: we gaan voor genezing. 100% genezing. De behandeling is curatief in plaats van palliatief, dat maakt een wereld van verschil. We verspreiden het goede nieuws snel onder familie en vrienden. Eindelijk goed nieuws. We knallen de fles prosecco, die we van een vriend van Frans hebben gekregen, open en toasten op het leven. Een lang en gezond leven samen. Dat je zo blij kunt zijn met chemo is toch echt ongelooflijk, mail ik naar mijn familie en vrienden.
De volgende dag melden we ons bij het Arti, dat net achter het Rijnstate ziekenhuis ligt. Ze hebben er hier alles aan gedaan om de sfeer prettig en ontspannen te laten zijn. Er zijn ruime wachtkamers met frisse groene, paarse en rode tinten. Fel gekleurde bankstellen, maar ook lekkere leestafels met veel tijdschriften. En er komen vrijwilligsters langs met een gratis kopje koffie of thee met koekje.
Als ik in één van de grote paarse stoelen zit, voel ik me helemaal naar worden en ik besef dat hier ontzettend veel ernstig zieke mensen komen, waarvan de energie nog in de ruimte hangt. Ik ga snel op een plastic bankje in een uithoekje zitten. Hier is de energie beter. Ik voel me hier ondanks de fraaie inrichting helemaal niet thuis. Ik hoor niet bij deze zieke, kale mensen. Ik ben jong, gezond en vitaal. Wat doe ik hier eigenlijk?
Een beetje weerbarstig zitten we even later om de tafel bij de radioloog, die ons uitlegt hoe alles in zijn werk zal gaan. We stellen kritische vragen over het nut van radiotherapie en hoeveel het bijdraagt aan de kans op genezing. Hij legt alles heel geduldig uit en schat in dat de radiotherapie mijn kans op overleving met tien tot vijftien procent verhoogt, bovendien verlaagt het de kans op een recidief. Maar zo zegt hij: ‘uiteindelijk zijn dat statistieken en voor u geldt alleen óf u geneest óf u gaat dood. Het is honderd procent of niets, u kunt niet voor tachtig procent overleven.’ En daar heeft hij een belangrijk punt.
De bijwerkingen van de bestraling kunnen heftig zijn en moeten niet worden onderschat. De belangrijkste zijn: ernstige vermoeidheid, verminderde eetlust, kapotte en verbrande huid, blijvende schade aan de longen en beschadiging van het hart. Natuurlijk zullen ze er alles aan doen om de vitale organen zo min mogelijk te raken, maar het topje van mijn rechterlong ligt in het bestralingsgebied, aan beschadiging van het longweefsel valt niet te ontkomen. Maar de verwachting is dat ik daar niets van zal merken, omdat de rest van mijn longen dit gaan compenseren. Gelukkig word ik rechts bestraald, zodat mijn hart niet in de gevarenzone ligt. De rest is afwachten. Mensen reageren heel verschillend op de bestraling. Sommigen voelen zich er ernstig beroerd door, anderen fietsen er zonder problemen doorheen, aldus de radioloog.
Natuurlijk wil hij ook nog even de borst zien. De borst is nog behoorlijk dik en opgezwollen, maar alweer een stuk verbeterd ten opzichte van een aantal dagen geleden. Helaas lukt het me nog niet bij benadering om de arm in de juiste positie te krijgen. Deze moet namelijk in een hoek van 90 graden omhoog kunnen liggen. Mijn arm kan maar een heel klein stukje omhoog. Dit is een probleem voor de bestraling. Er wordt nog een deskundige bijgehaald. Nee, op deze manier kunnen ze geen goede scan maken. Morgen moet ik vocht af laten tappen en volgende week moet ik terug komen voor de scan. Pfff, denk ik, geef mijn lichaam even de tijd, het is vandaag pas drie weken geleden dat ik ben geopereerd.