Ik ben terug

‘Ik ben terug’, zeg ik tegen Frans, als hij me net voordat hij naar zijn werk gaat een kusje komt geven, terwijl ik nog in bed lig. ‘Uh’, zegt Frans, ‘wat bedoel je?’ ‘Ja’, zeg ik, ‘ik kan het niet anders omschrijven, ik ben terug.’ ‘Ik voel me weer mezelf’, glimlach ik blij. Mijn eigen blije zelf. Ik voel me zo opgelucht. De afgelopen dagen waren zo zwaar. Nu weet ik ook dat het niet alleen mentaal was, maar ook een biochemische reactie van de chemo op mijn lichaam. Natuurlijk zijn geestelijke en fysieke gezondheid onlosmakelijk met elkaar verbonden en verweven in een ingewikkeld samenspel, maar ik weet nu wat de impact van een stofje kan zijn op je geestelijk welbevinden. Jeetje, wat heb ik me de laatste tien dagen klote gevoeld. Ik vond er echt geen ruk meer aan, aan het leven. Voor mij hoefde het niet langer. Ik hing als een lusteloos stukje mens op de bank, ik sleepte me voort door het leven, vond niets meer de moeite waard. En nu zomaar ineens, voel ik me blij en sprankelend als een bruisende fontein. Mijn levensenergie, die ontspruit bij mijn tweede chakra, stroomt weer. Ik voel het als een blije levensstroom. Het is alsof ik uit een zware onweersbui kom en de lucht weer is opgeklaard. Grappig, gisteren dacht ik nog: ‘achter de wolken schijnt de zon’.

Ik heb ook weer eetlust. Voor het eerst in tien dagen is eten geen gevecht om in leven te blijven, maar weer iets leuks waar ik van kan genieten. Eten vervulde me met walging. Ik kan er niets anders van maken. Eten werd een opdracht. Ik moest eten van mezelf. Uren zat ik aan tafel om hapjes naar binnen te werken. En nu eet ik zomaar mijn havermoutse pap op en het is nog lekker ook. Na het ontbijt ben ik uitgeput, de spijsvertering vraagt waarschijnlijk veel energie van mijn lichaam, en ik ga even liggen rusten op de bank. Fysiek ben ik moe, maar vanbinnen dans en zing ik van plezier. Ik voel de bruisende kracht van de vulkaan. Kom op, we gaan er weer tegen aan met Casper Chemo, nog maar één kuur te gaan.