Gewoon
Het leven wordt weer langzaam gewoon voor mij en dat is een goed teken. Borstkanker is geen gespreksonderwerp meer. Ziek zijn is niet meer mijn wereld. Toch vind ik dat heel soms ook een beetje jammer. In het licht van de dood lijkt het of het leven iets magisch krijgt. Alsof het leven meer glans heeft. Alles lijkt intenser en waardevoller op het moment dat je je realiseert dat het leven eindig is. Elke dag is een geschenk die je zo goed mogelijk wil benutten. Tijd is kostbaar en helpt je om bewuste keuzes te maken. Ik heb dit echt zo ervaren en voelde me intens dankbaar en blij dat ik leefde. Toen de gewoonste dingen niet meer vanzelfsprekend waren, leek het alsof ik vanuit een ander perspectief naar de wereld keek, alsof ik het leven meer kon waarderen. Nu het leven weer gewoner wordt, spring ik geen gat meer in de lucht als ik boodschappen ga doen, doe ik geen vreugdedansje meer dat ik gewoon op de fiets kan springen en de wind door mijn haren voel waaien. Nu mijn vrienden zeggen dat de oude, vertrouwde Dorothé weer terug is, ben ik soms ook gewoon chagrijnig als ik de vaatwasser uitruim of de keutels van Lana moet opruimen. Het leven lijkt wat doffer. Gewoner.
Gisteren ben ik bij een goede vriendin bezoek geweest. Ze heeft een herseninfarct gehad en ligt in het ziekenhuis. Het was een confronterend weerzien. Ik realiseerde me in één klap dat voor haar niets meer gewoon is. De kleinste dingen die ze doet worden gezien als een wonder. Ze mag nog geen vloeistof drinken, omdat er dan grote kans is dat ze zich verslikt. Haar hele linkerkant is verlamd. De thee, waar ze zo van houdt, hadden ze verdikt tot een papje en moest ze voorzichtig naar binnen lepelen. Ieder hapje vergde een enorme inspanning. Als ze het papje in haar mond had, moest ze in haar hersenen het signaal vinden om te slikken. Soms kon ze het juiste commando niet vinden en duurde het wel een minuut voor ze het papje kon doorslikken. Maar ze deed het wel. Ik ben geraakt door haar doorzettingsvermogen. Wat een power.
Vanochtend ben ik ‘gewoon’ opgestaan, ik heb gedoucht, gegeten en een mooie wandeling door het bos gemaakt. Bij alles wat ik deed vroeg ik me af of mijn vriendin dit ooit weer zal kunnen. Ik realiseerde me hoe bijzonder veel dingen je doet op een dag zonder er bewust bij stil te staan en ervan te genieten dat je het kan.
Ik hoop dat mijn vriendin ooit weer gewoon kan eten en dat ík eten blijf zien als iets bijzonders. Het is fijn als het leven weer gewoon is, maar ook als het iets van zijn magische glans behoudt.
5 reacties
Heel herkenbaar. Mijn vrouw is bijna klaar met haar behandeling. Nog ,1x herceptin te gaan en daarna aan de letrozol. Ze is even oud en heeft dezelfde tumorkenmerken. Bij haar was de tumor 2,7 cm groot en was alleen de schildwachtersklier aangetast. Zij kreeg de neo-adjuvante behandeling en ook de borstbesparende operatie. Ik wens jou, als partner van, een hele mooie toekomst toe waarbij je zelf al hebt aangegeven elke dag als iets bijzonders te blijven zien!
Jullie veel sterkte samen met het vervolg. Op naar herstel. En samen blijven genieten waar mogelijk.
Wat heftig zo geconfronteerd te worden met ziek zijn. Hopelijk gaat het snel beter met haar.
Voor jou een dikke knuffel blijf genieten.😘
Liefs Alice ❤
Hoi Oinkie, je hebt het weer mooi geschreven en klopt elke dag is het weer een geschenk. Eerlijk gezegd lijkt het mij een vreemde gewaarwording, dat borstkanker niet meer het gespreksonderwerp is, omdat ziek zijn niet meer in jou wereld is? Ik ervaar nog steeds, als je eenmaal diagnose kanker hebt gehad, dat het altijd wel weer als onderwerp ter sprake komt. Of dat je even erbij stil staat met je gedachten. Echt gewoon, wordt je leventje niet meer, lijkt mij. Je beleefd het leven namelijk nu anders, zoals je schrijft, intenser en waardevoller. In 2015 werd ik ook plotseling getroffen door een herseninfarct. Na een intensieve revalidatietraject, was ik eind 2016 zo goed als hersteld. Langzaam aan pakte ik mijn dagelijkse leventje weer op, ik bleef altijd wel positief. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van het leven, maar echt gewoon wordt het niet meer. Heel veel sterkte met je vriendin!
Poeh, je hebt veel meegemaakt. Wens je veel sterkte. Mijn vriendin gaat met kleine mini stapjes vooruit. Zelf ben ik op het moment heel blij met mijn leven.