De ontdekking
Het was zaterdag 7 juni 2014, ik weet het nog goed, het was aan het eind van de middag en we hadden die dag samen werkend in de tuin doorgebracht, de avond tevoren waren we naar een imponerend concert van Marco Borsato geweest, en ik voelde me intens gelukkig.
Frans staat al in de douche, terwijl ik me uitkleed in de badkamer. Bij het uittrekken van mijn bh, valt mijn oog in de spiegel op een vreemd deukje in mijn borst. Ik verwacht dat het wel wegtrekt, maar dat gebeurt niet. Als ik met mijn hand voel, ontdek ik een klein, hard knobbeltje in de buurt van mijn oksel. Instinctief weet ik dat het niet goed is. Shit, shit, shit, zeg ik tegen Frans als we samen onder de douche staan, dit is foute boel.
Nu heb ik wel vaker dat ik allerlei vreemde vlekjes, bultjes of verschijnselen lijk waar te nemen in of op mijn lichaam die me beangstigen, maar dan is het mijn hoofd dat tegen me zegt dat het verstandig is om er even een professional naar te laten kijken die dan kan bevestigen dat het gelukkig niets is. Puur om het zeker te weten en me gerust te stellen.
Maar ditmaal is het anders. Ik WEET dat het kwaadaardig is, terwijl mijn hoofd nu juist allerlei geruststellende signalen uitzendt, als ‘het is vast een opgezette lymfeklier’, ‘je hebt wel eens vaker bobbeltjes in je borst gehad, die zijn ook vanzelf weer weggegaan’ en ‘het kan ook gewoon een cyste zijn’. Maar mijn gevoel is heel beslist: dit is borstkanker.
7 reacties
Hallo Oinkie, allereerst hoe gaat het nu met je? Ik heb nog niet al je blogs gelezen, enkel alleen die over de ontdekking. Ik las het en was even stil... Dat blog zou de mijne kunnen zijn. Om even specifiek te zijn: ik ben ook iemand die wel vaker dingen voelt, ziet of lijkt te zien/voelen en haal me dan gelijk van alles in mijn hoofd. Dan ga ik wel naar de huisarts en die bevestigd dan dat er niks aan de hand is en dan ben ik weer gerustgesteld en is er niks meer aan de hand.
Dit keer heb ik weer iets gevoeld, maar kreeg er gelijk een schrikreactie en bijna huilmoment van. Iets wat ik zo nog nooit heb gevoeld qua schrik en emotie. En daarna was ik heel rustig. Mijn hoofd zei me ook nee joh, jij hebt niks ernstigs, het is vast niks, een cyste misschien of zoals de huisarts zei gewoon bind- of klierweefsel. Ik was voor het huisartsbezoek ook enorm zenuwachtig (dat ben ik anders nooit) en ik kreeg de verwijzing voor een mammografie. De huisarts dacht met me mee en zei dat het waarschijnlijk niks is, maar dat ik anders maar blijf piekeren dus "laten we maar even een mooie foto maken". Over 2 weken kon ik terecht (volgende week mag ik). Bij het zien van de verwijzing kwam er een soort rust over me. Heel gek. Misschien gewoon geruststelling dat ik serieus word genomen en er voor alle zekerheid verder wordt gekeken.
Sorry voor het hele verhaal. Geen idee of je het zult lezen. Ik wilde puur mijn ervaring met je delen. Ik wens je het allerbeste en zal uiteraard de rest van je blogs nog gaan lezen ;-)
Hallo VSM, zoals je het beschrijft klinkt het heel erg zoals ik het zelf heb ervaren. Ik hoop voor jou dat inderdaad niets ernstigs is. Heb je inmiddels de uitslag? Ik leef met je mee en wens je sterkte.
Hallo Oinkie, ik heb inmiddels de mammografie en een echo gehad. Waar ik iets voelde zag de radioloog niks, maar op een andere plek was een kleine cyste zichtbaar. Verder niks aan de hand. Dus gewoon geregeld controleren en wanneer er iets veranderd weer even aan de bel trekken. Ben zeker wel gerustgesteld nu. Dank je wel voor je medeleven Oinkie! Sterkte gewenst!
Wat fijn om te horen. Voelde je opluchting en blijdschap? Geniet ervan.
Hoi Oinkie, ja ik was zeker wel opgelucht. Toch ging ik naar huis met een gevoel van: oke goed in mijn borsten is dus niks aan de hand, maar er zit wel iets in mijn lijf (gezien de pijntjes die ik sinds eind september heb en steeds een beetje meer worden). Natuurlijk hoeft dat allemaal niks ergs te betekenen, waarschijnlijk is er ook in de rest van mijn lijf niks aan de hand. Het is gewoon een gevoel... Komt wel goed! ;-)
Hoi VSM, het bizarre van de borstkanker vond ik juist dat ik me kerngezond voelde. Ik had nergens pijn, ik voelde me fit en energiek, had alleen een deukje in mijn borst en daar zat een knobbeltje. Het voelde erg onwerkelijk dat dat kanker was. En toch wist ik diep vanbinnen direct dat het kanker was.
Misschien kun je bij jezelf voelen of je je ongerust maakt met je gedachten (die pijntjes, dat kan toch niet goed zijn, wat zou het kunnen zijn, misschien is er toch iets niet goed, etc) of dat het juist je intuïtie is die zegt dat er meer aan de hand is hoewel dat nog nergens uit blijkt.
Het verschil is moeilijk te voelen. Je intuïtie is subtieler, maakt je niet ongerust, het is een weten. Misschien heb je het nodig om gerust gesteld te worden door een arts of een onderzoek. Dat is helemaal niet erg. Ik leg dit soort dingen vaak voor aan mijn arts en dan vind ik het heel fijn als hij me gerust kan stellen. Soms krijg ik dan een onderzoek om aan te tonen dat er niets aan de hand is. Daarna ben ik dan weer superblij.
Hoi Oinkie,
Ja bizar gewoon dat je je kerngezond voelt en eigenlijk heel erg ziek bent.
Ik probeer mijzelf wel positief op te stellen en niet steeds stil te staan bij dingen die ik voel. Er kan van alles spelen; het weer, virusje hier en daar, menstruatie op komst en ga zo maar door. Ik houd de borst waar de kleine cyste zit in de gaten en mijn andere borst uiteraard ook, gewoon regelmatig even voelen of alles nog hetzelfde is. Ook probeer ik niet naar de dokter te gaan, voel me dan een zeur en wil niet als een hypochonder overkomen. Komt goed ;-)