Uitzaaiingen?

'Ik heb goed en slecht nieuws', begint de arts.

Dan weet je al hoe laat het is... 'De snijvlakken!', denk ik. Ik vraag me af wat het goede nieuws nog kan zijn. 'De snijvlakken zijn goed, maar op de scans zijn twee klieren ontdekt. 'Hoe is dat mogelijk? Die scans waren goed!', reageer ik geschrokken. 'Ze zijn nog eens goed tegen het licht gehouden', zegt ie, 'en daarbij zijn ze ontdekt'

Terug bij af...

'Dus Uitzaaiingen?', vraag ik. 'Niet uitgesloten' zegt ie. Ik ben verrast. Wat kan het anders zijn?

Een ontsteking...

Hij legt uit hoe dat zit met ontstekingen. Klieren worden dan ook zichtbaar op de scan. 'Misschien gaat het meevallen...', denk ik. Ik informeer naar de volgende stap. De klieren moeten verwijderd worden. En die operatie leidt in mijn geval tot een stoma. Ik begrijp daar niks van. Het blijkt de enigste manier, om zekerheid te krijgen over de aandoening. Stel je voor, dat ze alleen maar ontstoken zijn...' Da's pech? Of geluk?

Ik kijk naar mijn vrouw. Dit is een kwelling voor haar.

We hebben er thuis over gesproken. We komen er samen niet uit. Ze is bang, en dat is begrijpelijk. Dat zou ik in haar plaats ook zijn. Maar besluiten van nu, zijn voor de rest van mijn leven. Voor de rest van ons leven. Ook al duurt het kort. Ze zijn onomkeerbaar, er komt geen tweede kans. Elke keer als we er over praten eindigt het in ruzie. Wanhoop. Verwijten. Zij kan mij niet begrijpen. Ik kan het haar niet uitleggen...

We kunnen nog een paar maanden afwachten. Daarna worden nieuwe scans gemaakt, om te zien hoe de situatie zich ontwikkelt heeft.