Leven met kanker

Ik ben nooit ziek geweest. Gezondheid was vanzelfsprekend. De kanker heeft daar abrupt een einde aan gemaakt. Het overkomt je en je moet er mee omgaan. Je staat voor moeilijke keuzes. Bij deze ziekte heeft elke keus grote gevolgen. Gelukkig viel er voor mij nog wat te kiezen.

Mijn verwachtingen met betrekking tot geneeskunde waren veel te hoog. Er bestaat geen middel tegen kanker. Er is geen genezing. Mijn lichaam is in staat gebleken om kanker te ontwikkelen en het kan dat zo weer doen...

Mijn mening over alternatieve middelen heb ik bijgesteld. Misschien was het suggestie, maar ik kwam er verder mee.

Zelf meedoen, doelen stellen. Deze onvoorwaardelijk nastreven. Soms waren ze extreem. Ze hebben bijgedragen aan mijn vlotte herstel. Ze hebben me vertrouwen gegeven. Het gevoel van overwinnen...

Ik heb mijn grenzen ontdekt.

'Nooit opgeven'.

Dacht ik, toen ik hoorde dat ik kanker had. Vastberaden ging ik op weg. Na twee keer pijn lag mijn handdoek al in de ring. 'Nooit opgeven'. Ik heb het tot mijn motto gemaakt. Als herinnering. Als waarschuwing voor een volgende keer. Ik zal die woorden nooit meer lichtvaardig gebruiken.

Ik kijk anders naar het leven. Dat is niet meer zo vanzelfsprekend. Ik ga er bewuster mee om. Gewone dingen zijn nu bijzonder. Dat geeft verdieping in de beleving van elke dag.

Ik heb veel steun gehad. Mijn zoon, die onvoorwaardelijk achter me is gaan staan. Verpleegkundigen die bezorgd waren over mijn welzijn. Die korte gesprekken die me verder hielpen.

En dan was er de arts... Die man van weinig woorden. Door zijn uitgestoken hand heb ik deze extra tijd gekregen.

Ik kijk vol vertrouwen naar de toekomst...