Gevangen in angst
Ik heb makkelijk praten.
In september (2015) had ik onderzoeken. Een jaar na mijn operatie zijn de uitslagen van de onderzoeken (lever, longen, bloed) goed. Ik voel me goed. Ik word eindelijk weer productief in mijn werk. Alleen 's-avonds en soms 's-nachts word ik nog herinnerd aan mijn endeldarmkanker.
Ik ben een geluksvogel.
Als ik andere blogs lees, dan ben ik goed weggekomen. Mijn ingrepen zijn beperkt tot bestraling, chemotabletten en twee operaties. De gevolgen ervaar ik als goed te doen. Ik zeur, want momenteel zijn ze minimaal. Dat is te danken aan een hele goede chirurg en heeel veel geluk.
Maar daar gaat het nu niet om. Ik ben een geluksvogel omdat ik niet gekweld word door voortdurende angst. Dat lijkt me namelijk vreselijk. Angst dat het niet goed met je gaat. Elke vreemde pijn associëren met kanker. Nu al in je rats zitten voor een volgende controle. Gestuurd worden door angst en uiteindelijk gevangen zijn in angst...
Ik had wel spanning rondom de uitslagen. Bij elke slechte uitslag had ik tijd nodig. Tijd om het te bevatten en tijd om weer verder te gaan. Maar om dat angst te noemen? Nee, dat zou overdreven zijn.
Mijn statistische perspectieven zijn minder. Daar ben ik niet mee bezig. Ik leef nu en ik maak er het beste van. De toekomst kan ik niet beïnvloeden voor m'n ziekte. Daarover piekeren heeft geen zin. Komt er toch weer zo'n uitslag, dan zal ik m'n weg weer zo goed mogelijk vinden. Tot nu toe is me dat aardig gelukt.
Als kleuter was ik als de dood voor onweer. Ik was bang van de donder. Gerommel in de verte, was genoeg om mij urenlang wakker te houden. Mijn ouders probeerden de schrik weg te praten. Maar zo werkt dat niet. Angst is soms irrationeel. Ergens ben ik over die angst heengegroeid, of ik ben er zonder het te weten uit gestapt.
Angst die voortduurt lijkt mij als een kooi. Opgesloten zijn in een kooi, dat is zo jammer. Geremd worden door angst en daardoor niet meer onbevangen kunnen genieten van alle gewone dingen van het leven.
Gelukkig zijn er ook lotgenoten die hun angsten overwinnen. Zij krijgen weer grip op hun leven. Op eigen kracht, of even met hulp van buiten. In hun ervaringen lijkt een overeenkomst te zitten. Eigen regie. Weer aan het roer staan van je eigen leven. Zelf beslissen, zelf prioriteiten stellen. Het eigen tempo bepalen. Het voelt zo logisch, zo eenvoudig...
In september (2015) had ik onderzoeken. Een jaar na mijn operatie zijn de uitslagen van de onderzoeken (lever, longen, bloed) goed. Ik voel me goed. Ik word eindelijk weer productief in mijn werk. Alleen 's-avonds en soms 's-nachts word ik nog herinnerd aan mijn endeldarmkanker.
Ik ben een geluksvogel.
Als ik andere blogs lees, dan ben ik goed weggekomen. Mijn ingrepen zijn beperkt tot bestraling, chemotabletten en twee operaties. De gevolgen ervaar ik als goed te doen. Ik zeur, want momenteel zijn ze minimaal. Dat is te danken aan een hele goede chirurg en heeel veel geluk.
Maar daar gaat het nu niet om. Ik ben een geluksvogel omdat ik niet gekweld word door voortdurende angst. Dat lijkt me namelijk vreselijk. Angst dat het niet goed met je gaat. Elke vreemde pijn associëren met kanker. Nu al in je rats zitten voor een volgende controle. Gestuurd worden door angst en uiteindelijk gevangen zijn in angst...
Ik had wel spanning rondom de uitslagen. Bij elke slechte uitslag had ik tijd nodig. Tijd om het te bevatten en tijd om weer verder te gaan. Maar om dat angst te noemen? Nee, dat zou overdreven zijn.
Mijn statistische perspectieven zijn minder. Daar ben ik niet mee bezig. Ik leef nu en ik maak er het beste van. De toekomst kan ik niet beïnvloeden voor m'n ziekte. Daarover piekeren heeft geen zin. Komt er toch weer zo'n uitslag, dan zal ik m'n weg weer zo goed mogelijk vinden. Tot nu toe is me dat aardig gelukt.
Als kleuter was ik als de dood voor onweer. Ik was bang van de donder. Gerommel in de verte, was genoeg om mij urenlang wakker te houden. Mijn ouders probeerden de schrik weg te praten. Maar zo werkt dat niet. Angst is soms irrationeel. Ergens ben ik over die angst heengegroeid, of ik ben er zonder het te weten uit gestapt.
Angst die voortduurt lijkt mij als een kooi. Opgesloten zijn in een kooi, dat is zo jammer. Geremd worden door angst en daardoor niet meer onbevangen kunnen genieten van alle gewone dingen van het leven.
Gelukkig zijn er ook lotgenoten die hun angsten overwinnen. Zij krijgen weer grip op hun leven. Op eigen kracht, of even met hulp van buiten. In hun ervaringen lijkt een overeenkomst te zitten. Eigen regie. Weer aan het roer staan van je eigen leven. Zelf beslissen, zelf prioriteiten stellen. Het eigen tempo bepalen. Het voelt zo logisch, zo eenvoudig...
