Er was eens...

Een liefste moeder. Begin november is ze heengegaan. Tot de laatste dag was zij betrokken bij ons, haar kinderen en kleinkinderen.  Twee december zou ze 99 zijn geworden...

Twee maanden geleden heb ik een vrouw ontmoet. Een hele lieve, lieve vrouw! Wat als vriendschap begon, ontwikkelde zich rap naar een hechte relatie. Die maanden lijken nu weken, dagen. Razendsnel zijn ze voorbij gegaan...

Vrijdagmiddag 6 december was de scan en maandagochtend 9 december zitten we weer samen in het AvL. Mijn vriendin kijkt vastberaden om zich heen. Wanneer onze blikken elkaar ontmoeten, zie ik bezorgdheid. Eventjes maar, voordat haar gezicht overgaat naar glimlach. Bij onze eerste ontmoeting had ik haar verteld over mijn gezondheid, het vlekje op de long. Dat ik niet van haar verwacht dat ze blijft, als het vlekje toch kanker blijkt te zijn.

Ik overdenk nu die woorden. De impact die ze krijgen als er slecht nieuws komt.
Dan voel ik haar hand op mijn arm. "Wat er ook gebeurt, dit doen we samen" zegt ze zacht...

De arts komt ons halen. Even later zitten we in de spreekkamer. Met een "Nu wordt het toch nog spannend", begin ik het gesprek. Die spanning wordt in de kiem gesmoord.  "Ik heb de scan bekeken en ik zie er niets meer op" reageert de arts. Beide scans worden op het scherm gehaald. De eerste scan met vlek. Wanneer de tweede scan op dezelfde plek wordt ingesteld, verschijnt er niets. Helemaal niets meer te zien...

We hebben de maandag gevierd!

Ik ben nu zo'n vijf jaar verder. Er volgen geen controlescans meer. Rond 2021 een darmonderzoek. Dat voelt nog zo ver...

En de stoma? Die was echt niet nodig! Bijna was het Maxima Medisch Centrum Veldhoven erin geslaagd mij de beste  behandeling te onthouden. Bijna...

Ik kijk uit naar de feestdagen, het nieuwe jaar. Een goed begin samen met mijn lieve vriendin.

Ik begin te geloven dat sprookjes bestaan...