zoekende
15-11
ik weet niet goed hoe te beginnen , en hoe te schrijven dit keer......
want ja natuurlijk zijn we blij dat ron weer thuis is op zijn eigen vertrouwde plekje.
maar ohh wat zie ik hem ook worstelen met alles ....met zichzelf ...met zijn mobiliteit.....met zijn ziekte....
het valt best tegen thuis,.....voelt zich soort van doelloos , radeloos .....hij ligt in bed ...of zit een uurtje in zijn rolstoel , waarna hij toch maar weer in bed gaat ......dit is niet wat hij voor ogen had en heeft .
en ik, ik vind het moeilijk om daar mee om te gaan .....ik begrijp hem volkomen...en als we het erover hebben , kan ik goed verwoorden wat hij voelt en wat er in hem om lijkt te gaan ....dus ja ik snap hem , en kan me helemaal inleven in hem.
maar ik vind geen woorden , om hem op te peppen , op een of andere manier....want ja wat moet je zeggen ....t komt wel weer goed?? ....nee , want dat weten we namelijk niet....en ik snap volkomen dat hij alles ander voor ogen had ...thuis.
het enigste wat ik kan doen ,is er zijn .....al wil ik zoveel meer.
het helpt ook niet echt mee , dat hij erg moe is ....zich door de kuur wat onbehaaglijk en beetje misselijk voelt ......en zijn benen voelen/lijken meer gevoelloos.....
vandaag heb ik de tv van boven naar beneden gehaald en aan het voeten eind van zijn bed gezet , om het een beetje comfortabeler voor hem te maken , zodat hij tv ( voetbal) in bed kan kijken
morgen ochtend vroeg komen ze bloed prikken , en dan dinsdag ochtend naar het ziekenhuis voor de bloedtransfusie , ik hoop dat ron zich daar door iets beter gaat voelen.
wil nog wel benadrukken dat we echt heel blij zijn dat ron weer thuis is, ......maar misschien hebben we er teveel van verwacht?....dat het leven gewoner zou zijn thuis??......raar eigenlijk besef ik me ....om te denken als ron thuis zou zijn ,dat je dan weer de alledaagse dingen ineens wel zou kunnen ......misschien omdat dat is wat we graag willen??....
feit is dus ,dat dit niet zo is .....en we allebei even met beide benen op de grond zijn gezet.....en geconfronteerd......
feit is ook , dat we ondanks dit alles wel heel erg blij zijn , dat ron weer thuis is ....en genieten daar ook echt wel van .....
met vallen en opstaan ....wederom
maar zoals altijd......we staan altijd weer op!!
5 reacties
Goedemorgen Astrid en Ron,
de dingen die je schrijft zijn helaas de momenten die denk ik iedereen die hier schrijft (her)kent. Het verheugen op thuiskomen en weer in je normale ritme terecht komen.
Hoe anders is dan de werkelijkheid, afhankelijkheid, moeheid, pijn en nog meer dingen die pas opvallen als je weer in een “normale” omgeving vertoeft. En het niet weten hoe de toekomst eruit gaat zien, laat staan er een voorstelling van kunnen maken, is zeer frustrerend.
Feit is wel dat jullie er heel goed over kunnen praten. En ja, wat is gewoon, ook dat gaan jullie weer samen uitvinden, dat wordt het nieuwe gewoon.
Opstaan kan uiteindelijk niet zonder eerst te vallen.
Heel veel sterkte samen en hoop dat de bloedtransfusie Ron weer hernieuwde energie geeft.
Dikke knuffel voor jullie ,
Corrie
Wat beschrijf je het weer mooi en eerlijk, de verscillende kanten van de situatie.
Ik kan het me zo goed voorstellen. De thuiskomst was een mijlpaal waar jullie zo naar uitzagen, verder dan dat kon je niet kijken. Dat het nu tegenvalt is denk ik heel logisch, maar ook zo verdrietig.
Ik wens jullie veel sterkte en dat Ron zich wat beter gaat voelen. En dat jij wat rust kunt nemen na de slopende tijd van steeds maar op en neer naar het ziekenhuis.
Liefs, Hanneke
Hopelijk gaat Ron zich wat prettiger voelen door de bloedtransfusie.
Ik kan me voorstellen dat het thuis op één of andere manier harder aankomt dat hij ziek is. Na zo'n lange tijd in het ziekenhuis, waar je weinig andere keuze hebt dan je overgeven aan het regime daar, zeker als je zelf niets kunt beginnen. En dat hoort voor je gevoel niet bij thuis-zijn, ziekte en zoveel beperkingen.
Ik hoop dat jullie er samen weer een weg in vinden. Dat de blijdschap blijft overheersen. Dat de vermoeidheid flink afneemt. Ik wens jullie alweer heel veel sterkte. Veel liefs XXX
wederom dank je wel ;-)
ja is iddaad rare gewaarwording , om te denken als je in het ziekenhuis ligt , dat t thuis wel zal gaan . net of je dan niet meer ziek zal zijn ......maar ja dat is dus niet het geval
en ja komt dan wel weer even binnen .....maar ook hierin gaan we onze weg wel weer vinden , en de blijdschap blijft zeker nog de boventoon voeren ....we kunnen nog steeds heel blij worden als we s ochtends onze eerste bakkie koffie nemen samen...
liefs astrid
Oooo lieverd! En alweer zie ik ook mezelf zoals Ron... waarvoor sorry, want toch is dat geen vergelijk.
Maar THUIS is je grootste wens en daaromheen vorm je een ideaalbeeld. Want thuis is alles beter en vooral fijner. Ahum..... maar dat weet je al. En geloof me, je zult er je weg in vinden. Ook denk ik zeker dat Ron gaat opknappen van de bloedtransfusie; van 'niks' voelde ik mij ineens weer mens. Dus 'thuis' wordt gewoon nog jullie feestje. Echt waar.
Liefs Hebe xx