vasthouden aan een dieptepunt.....

23-1

na een onrustige nacht , zit ik vanochtend aan een kop koffie mezelf af te vragen hoe t met ron gaat, en of tie een beetje geslapen heeft......mijn telefoon haalt me uit mijn gedachten , het is het ziekenhuis , even ben ik verlamd,....maar pak dan mijn telefoon op, met een steen in mijn maag......waarvoor bellen ze s ochtends om half 11?

ik krijg de dienstdoende hematoloog aan de lijn , die als eerste tegen mij zegt dat er geen reden tot paniek is , maar dat ze het een en ander mee wil delen , (ik had gevraagd bij verandering of verergering mij te bellen)

er word in een korte tijd veel informatie verteld, ik schrijf op een kladje snel het een en ander op , voor t geval ik niet alles opsla.

hieronder een korte versie van het gesprek

"ron heeft wederom hoge koorts 40.4 , ook hij heeft hij nog steeds forse pijnklachten in zijn nek,......ook zijn de bloedplaatjes weer gedaald.....en zijn afweer staat op 0 is niet meer meetbaar.

er word besloten om een andere antibiotica te geven in de hoop dat deze wel aanslaat en de koorts gaat zakken,........er gaan bloedplaatjes gegeven worden (dit is voor de bloedstolling) ......voor de pijn word er nog een ander middel gestart naast de morfine pomp......en ze geven hem zuurstof, hij is wat kortademig en kan heel moeilijk slikken omdat zijn slijmvliezen achter in zijn keel kapot zijn door de chemo......en dan word er gevraagd of ik nog vragen heb.......pffff ik ben even lamgeslagen......het enigste wat in mijn opkomt ....zijn de "wat als" vragen ....de arts drukt mij op het hart dat ze ron heel goed in de gaten houden , en hem veel controleren op alles.....hier moet hij doorheen , ze lichaam is hard aan t werk om de koorts te verdrijven , maar omdat heel t imuunsysteem plat ligt gaat dit niet vanzelf , en zullen de komende dagen zwaar worden en zijn.......ik bedank de arts voor het bellen , ze eindigt het gesprek met de woorden ...."houd vol"....het is alsof ze de blog van gister gelezen (en geluisterd heeft)

ja en daar zit ik dan om half 12 .....met een enorme onrust in mijn lijf .....ik besluit om mijn gedachten een beetje proberen te verzetten, en ga de douche beneden , die zo goed als klaar is sinds vrijdag, schoon maken .....leuk tijdverdrijf 🙈.......af en toe dwalen mijn gedachten tijdens de schoonmaak af naar een jaar geleden .....toen we nog totaal onwetend en onbezorgd waren ....wat lijkt dat lang geleden .... maar ik pak me zelf bij elkaar ,we leven nu ....en we hebbende afgelopen tijd geleerd om vooruit te kijken .

als het tegen half drie is stap ik in de auto op weg naar ron.......als ik zijn kamer binnenkom schrik ik.......hij ligt in bed met een zuurstof in zijn neus....en de infuuspaal hangt vol met zakken ......als hij me aankijkt zie ik de wanhoop en machteloosheid in zijn ogen .

jee wat moet hij diep gaan ......ik pak een stoel en ga naast zijn bed zitten ......hij pakt mijn hand , en zo zitten we al die tijd ....praten kost hem te veel energie , eigenlijk kost alles energie .....tijdens het bezoek valt hij diverse keren in een onrustige slaap .....heel naar om te zien .....zijn gezicht uitdrukkingen veranderen continue , en af toe schokt zijn lichaam in zijn slaap

het enigste wat ik kan doen is zijn hand vasthouden....ik zou zo veel meer willen doen ....

na een anderhalf uur ga ik met een naar gevoel naar huis ......doet pijn om hem zo achter te laten , zo hulpeloos.....

in de lift laat ik even mijn tranen de vrije loop ......maar denk dan terug aan de woorden die ik eerder deze week van iemand hoorde , en wat de arts beaamde .....je moet eerst naar het dieptepunt (de dip) voordat je weer op kunt gaan klimmen ......heel raar ,maar op dit moment hou ik me dus daaraan vast.....aan het dieptepunt , die er nu heel duidelijk is .......de volgende stap is "omhoog klimmen"......hopende dat ron de kracht daarvoor kan vinden .