herinneringen??!!.....

10-5

tja....inmiddels weer een week en weekend voorbij.......waar ik elke dag hoop dat de pijn wat draaglijker word , lijkt t juist toe te nemen.

zo zie ik van het weekend een fb bericht voorbijkomen van ron die hij destijds plaatste na zijn longembolie in 2016, het was al een heel dierbaar bericht , maar nu nog vele malen meer (zie hieronder) 

zo werd ik verleden week ook gebeld , door de fabrikant van ron zijn elektro rolstoel , ze waren in de buurt , of ze hem op konden halen......ja natuurlijk antwoord ik , dus zo zet ik de rolstoel aan t begin van de dag in de gang , even later gaat de bel , en word hij opgehaald, wat een akelig gevoel en gezicht als ik de meneer met een lege rolstoel over straat zie lopen.

ook vallen er deze week diverse brieven op de mat van verschillende instanties.....allemaal met een andere benaming ......bij de een staat er "aan de erven van r.c. neervoort", op een andere staat weer "aan de nabestaanden van dhr neervoort "en zo zijn er nog wel een paar andere benamingen........confronterend vind ik het , maar tegelijkertijd ook de harde werkelijkheid.

ook krijg ik diverse berichten over herinneringen ......dat ik die moet koesteren .....en ja verstandelijk weet ik dat wel , en gelukkig hebben wij vele herinneringen gemaakt , maar gek genoeg heb ik nog niets aan die herinneringen , verre van zelfs , het doet nog te veel pijn om die herinneringen naar boven te halen , ik wil ze het liefst even zo ver mogelijk weg stoppen, ....

zo ook de hele normale dingen die je ineens aan kunnen vliegen , zoals bv gister als ik buiten zit op de loungebank, met me voeten languit op de bank ......ron had altijd de gewoonte om dan mijn voeten beet te pakken ......nu miste ik dat dus .....dat zijn van die hele kleine zo normale dingen , die dan ineens heel hard binnen kunnen komen .

maar ook heb ik het besef , werd mij vanmorgen na een gesprek met ron zijn huisarts duidelijk , dat ron wilde dat ik door ging .....dat ik gebruik maak van de mensen om me heen , was fijn om even daar aan herinnerd te worden .......want ja dat was de laatste weken ron zijn grootste zorg "ik".......hoe het mij zou gaan .......ik heb dat tijdens die gesprekken luchtig weggewuifd , maar nu staan ze weer even op mijn netvlies , en is het besef er dat ik hoe moeliljk ook door moet ,tegelijkertijd ben ik ook dankbaar voor de mensen om mij heen , die spontaan langskomen .....de een met een croissantje, de ander die heeft gegoogeld hoe ze een vriendin in rouw moet helpen .....vrienden die koken en komen eten , en zo kan ik nog wel even doorgaan , fijn om te weten en voelen niet alleen te staan , dus pak ik de riem en ga een stuk wandelen met dex......waar ik mijn gedachten en tranen de vrije loop laat gaan , maar ik ben er wel even uit.......het missen word er weliswaar niet minder om .......maar ik doe mijn best om door te gaan