en toen was alles anders (weer)
19-5
lieve lieve mensen ......ik wil deze blog eigenlijk eerst beginnen om jullie te bedanken uit de grond van mijn hart .....een jaar geleden begon ik met deze blog .....niet wetende wat er ons te wachten stond .......wat heb ik een enorme steun ervaren hier en nog!!!....ik ben hier intens dankbaar voor , vind het heel bijzonder en waardevol......mensen die meeleven in wat voor vorm dan ook......woorden....kaarten.....berichten en ga zo maar door , terwijl een ieder hier zijn eigen verhaal en verdriet heeft , ik vind het mooi om te ervaren dat er veel herkenning is en begrip.....en aan een half woord genoeg hebben, heb hier t gevoel dat ik alles kwijt kan en dat er altijd iemand is die me begrijpt , en dat steunt enorm en is erg fijn.....dus bij deze .....dank aan iedereen !!! .....en tegelijkertijd een sorry dat ik geen reactie heb gegeven op alle berichten, maar op een of andere manier kon ik het niet , het verdriet is zo snijdend en rauw..... maar weet dat jullie in mijn gedachte zijn en dat ik meeleef ....
ooit ben ik de blog begonnen met de titel "en toen werd alles anders"
om precies te zijn vandaag exact een jaar geleden , belande ron in het ziekenhuis ,1 jaar !! een jaar vol hoop ,of eigenlijk 11 maanden , want morgen is het 1 maand geleden dat ron overleed .......1 jaar geleden.... wat waren we toen nog onwetend en vol goede moed ......ron was ervan overtuigd dat hij in april weer aan t timmeren zou zijn ......helaas het had een heel ander verloop.....en zo ontstond toen dus het begin van deze blog........ik heb daarna in diverse blogs nog meermalen de titel gebruikt "en toen werd alles anders".door alles wat er gebeurde .....niet wetende wat ik nu weet , ......en heel raar, nu is "echt" alles anders .....niets is meer hetzelfde, niets voelt meer hetzelfde , alles is nu echt anders.....en komt nooit meer terug , dat besef is hard .....snoeihard
nooit geweten dat rouw zo rauw is .......gelukkig maar denk ik achteraf .......dit had ik van te voren niet willen weten.....
ooit hoop ik dat ik de blog weer kan beginnen met deze titel ......en dat ik dan met een soort van blij en dankbaar gevoel terug kan kijken op de mooie herinneringen die we samen hebben gehad .....voor nu doen de herinneringen nog te veel pijn ....
11 reacties
ā¤
Beste Astrid,,,niemand van ons hier kan zich jou gevoelens en jou gemis voorstellen tenzij men het zelf meemaakt,,,,ik heb mijn vrouw in 1980 ontmoet en 3 jaar later is zij op 19 jarig meisje met mij getrouwd,ik zou er niet aan moeten denken om haar te moeten verliezen,,,,het doet mij pijn dat jullie deze verschrikkelijke ervaring hebben moeten meemaken,,,,,als er een god zou bestaan dan had dit nooit mogen gebeuren, dan zou er alleen maar liefde en geluk bestaan,,,, precies zo op de manier zoals jullie elkaar hebben ontmoet,,,,,,,deze site had niet mogen bestaan als er een god zou zijn. Jullie waren 1,,,en dat blijven jullie vast in aller eeuwigheid,,,,,heel veel sterkte Astrid ā¤ļø
Heel veel sterkte, we leven ontzettend met je mee.
Laat van je horen als je wil bloggen. Zou fijn af en toe te vernemen hoe het met je gaat.
Ik heb je in mijn ā¤ gesloten.
Liefs Alice šā¤
Lieve Astrid,
Daar zijn we hier voor Astrid. Om elkaar te troosten, te steunen op welke manier dan ook. En als troosten even niet genoeg is, zijn we er ook om te luisteren. En verder verwachten we helemaal niets, ja, dat je probeert om goed voor jezelf te zorgen. Ik denk dat Ron zou willen dat we dat tegen je zouden zeggen. āŗļø
Liefs van Bianca en een dikke knuffel van Finn
Vā¤
Lieve Astrid,
Het is fijn om te lezen dat je steun ondervindt. Blijf nog maar even bij ons. Jouw verhaal is helpend voor alle naasten die hun geliefde moeten missen en, ja ook voor ons, mensen met kanker die niet meer beter worden. Het helpt om te weten hoe je in liefde afscheid kunt nemen. Het verdriet is er niet minder om, maar maakt het wellicht dragelijker in de zin dat je weet dat je alles samen hebt gedaan, trouw in alles. ā¤ļø
Lieve Astrid
Een blog starten om je verhaal kwijt te kunnen niet wetende wat de toekomst brengen zal. De angst dat de nachtmerrie uitkomt als iemand niet meer beter wordt, de kans dat de kanker terug zal komen. Dat laatste duw ik maar snel naar de achtergrond. (mijn man nu binnen een jaar opnieuw uitzaaiingen in de longen šŖ) Het is heftig en als ik jou verdriet lees, voel zo met je mee. Dat wat als.... wat altijd in je achterhoofd zit is harde werkelijkheid geworden. Lieve Astrid ik wens je alle kracht en liefde om het gemis van Ron te verwerken en dat de mooie fijne herinnering je een lach om je mond mogen geven. Neem je tijd en je weet ons allemaal te vinden, we zijn er ook nu voor jou. š
Dikke knufš¤
Liefs Nonnie ā¤ļø
Met liefde gegeven!
Met elke letter die woorden gevormd heeft zijn jullie diep in mijn gedachten en hart geweest. Zo bitter dat het niet mocht zijn wat jullie en wij met jullie zo zeer gehoopt hebben.
Waarmee je dit blog afsluit, dat gaat gebeuren. Maar zal nog een hele tijd van pijn, 'gewenning', onwerkelijkheid, en zo nog meer, overheen gaan. Je weet dat je sterk bent. Die sterke jij heb je nu onwijs hard nodig om dit zware pad te gaan. Weet dat we er voor je willen en zullen zijn als jij wilt dat we dat zijn..!
Liefdevolle warme omhelzing van mij xxxxx
Gecondoleerd met het verlies en heel veel sterkte ermee
Fijn om toch even iets van je te lezen. Denk veel aan je
Ik schreef het bij je vorige blog ook en herhaal het hier:
Die mooie en dierbare herinneringen, die doen nu alleen nog maar pijn. Huil, schreeuw, scheld en vloek, als je wilt. Het verdriet blijft, maar de pijn gaat ooit wel wat slijten en dan leer je er mee leven. En dan pas kun je die mooie herinneringen gaan koesteren. En opkrabbelen, dat gaat je echt wel lukken! Maar nu nog even niet...
Je hoeft (inderdaad) niet per bericht te reageren, wij zijn hier gewoon om je wat troost te bieden als het kan, we leven met je mee. Heel veel liefs en alweer heel veel sterkte, meer woorden heb ik niet echt. Maar gemeend vanuit mijn tenen XXX