confrontaties
26-5
afgelopen dagen waren vol van confrontaties , tja dat schijnt er ook bij te horen ......zoals er veel dingen bij horen ben ik de afgelopen weken achter gekomen.
zo werd begin van de week ron zijn bus opgehaald , deze had ik verkocht ......want ja ik zag het toch echt niet zitten om met ons "minihuisje" (zo noemde we onze campervakanties altijd) alleen op reis te gaan .....voelde gek ....verdrietig , en vooral confronterend , weer een stukje weg .....verdwenen , .....
beelden schieten door mijn hoofd .....de voorpret die we hadden ....hoe we genoten van de vrijheid ....van de mooie plekjes waar we terecht kwamen ....en zo kan ik nog wel even doorgaan , .....met tranen in mijn ogen kijk ik hoe "ons " minihuisje opgetakeld word .....de meneer die hem optakeld kijkt me wat vreemd aan .....ik zie hem denken "vrouwen"???
ik laat hem lekker denken en laat mijn tranen de vrije loop ......en blijf even later achter met de mooie herinneringen aan onze trips met ons minihuisje .
de volgende confrontatie was bij de ah , loop met soort van oogkleppen op boodschappen te doen , hopende niemand bekends tegen te komen , dit omdat ik mijn emoties niet onder controle heb als iemand vraagt hoe t gaat , dus sta ik even later opgelucht af te rekenen bij de kassa , pfff geen bekenden tegengekomen ........als ik bij de service balie nog wat afreken , staat daar een nietsvermoedend meisje achter de kassa .......zij loopt stage bij de fysio , dezelfde fysio die altijd bij ron kwam en zij is dus ook een aantal keer bij ons thuis geweest , de laatste keer dat ik haar sprak zou ron bijna thuis komen ......dus vraagt zij nu dus enthousiast of ron al thuis is.........ik probeer mezelf te vermannen , en antwoord dat ron inmiddels overleden is ......in eerste instantie heb ik onzettend met haar te doen , want ze schrikt zich rot, en weet even niets te zeggen ......en op dat moment schiet ik dus toch vol ......wat een nare situatie voor beide , .....maar ook dit is zoals t is ......
en toen moest ik vanmiddag naar het haga ziekenhuis voor een afspraak voor mezelf .....ik zag er al dagen tegenop....de laatste keer dat ik daar was , was met ron , toen we net de verpletterende uitslag hadden gehad , ..... er liggen daar zoveel (niet fijne ) herinneringen , en nu moest ik daar dus heen , zonder ron en niet naar ron
als ik de p garage inrij voelt het al vreemd ......net of ik op bezoek ga ......maar helaas de werkelijkheid is anders weet ik.
t moment dat ik t ziekenhuis inloop valt me zwaar , en weer komen er allerhande herinneringen boven , speelt een soort van film in mijn hoofd af ......en tja weer die tranen .....mensen die kijken .....maar op dat moment interesseert me dat totaal niet ....zit even in mijn eigen wereldje .......
als ik na de afspraak weer het ziekenhuis uitloop , voelt dat heel gek en raar ......het besef dat t echt is , die confrontatie dus ......en zo zullen er waarschijnlijk nog vele komen ....
maar ook hier geld weer , zoals ron altijd zei "t is zoals t is " .....
aan dat idee en alle confrontaties zal ik dus moeten wennen.......
7 reacties
Lieve Astrid,
Elke keer weer de eerste keer zonder Ron. Alle ervaringen nu zijn toch weer anders dan voorheen. Wat zal dat allemaal een hoop energie en doorzettingsvermogen kosten. Fijn om te horen dat je het wel allemaal doet. De boodschappen halen, ook al wil je geen bekenden tegenkomen, je gaat wel.
Hopelijk heb je vannacht toch ook weer wat energie op kunnen doen met wat uurtjes slapen, ( misschien met 🐶Dex tegen je aan🙂)zodat je de uitdaging van de dag van vandaag ook weer aan kan gaan, succes!
Liefs Bianca
Lieve Astrid,
Laat maar over je heenkomen, tranen mogen. Fijn dat je kunt huilen. Het is ook confronterend en heel zwaar.
Maar geef jezelf ook een schouderklopje je gaat het niet uit de weg. Ik vind het dapper wat je schrijft en wat je gedaan hebt.
Leef ontzettend met je mee. Dikke knuffel Alice😘❤
Och Astrid. Wat een zware weg! Eerst Ron's ziekte en nu verder zonder hem.
Onvoorstelbaar verdrietig. Heel veel liefs en sterkte! 💕
Heftig ,en natuurlijk heeft dit tijd nodig om een plekje te krijgen,maar wat is dat ontzettend moeilijk,ik vind dat je je er dapper door heen slaat...
Sterkte liefs Aadje
Lieve Astrid
Het gebeurt, je emoties even niet onder controle. De confrontaties die je toch aangaat en toch wil ik je daar voor complimenten geven. Je gaat door, hoe moeilijk dit ook is. En als het je weer confronteert ... Het is zoals het is en het zal steeds een beetje beter gaan.
Liefs Nonnie ❤️
Gewoon maar huilen, voelen, het is niet anders. Er komt echt een tijd dat het ietsje minder pijn gaat doen, of dat de tranen ietsje minder hoog zitten. En je doet het toch maar, doorleven. Al je verdriet is van jou, Ron is er niet meer, hij heeft geen pijn en verdriet.
Je leeft door, je bent dapper, je hebt verdriet, maar je droogt ook je tranen en je doet wat moet. Het is zoals het is, hij had gelijk. Het is zo erg, het mocht toch eigenlijk gewoon niet! Ik hoop dat je alle steun, liefde en troost om je heen hebt, die je nodig hebt. Ik leef mee en denk aan je, heel veel sterkte! XXX
Och lieverd, mij rollen de tranen. Zo dapper je bent en alle stappen die je toch neemt en niet alleen maar vooruitschuift. Je hoeft je voor geen enkele traan te schamen, maar ja, ik begrijp dat het zoals je beschrijft, voor een ander heel vervelend kan zijn. Maar begrijpen zal iedereen het wel, denk ik zo. Je hoeft je niet groter te houden dan je bent. Aan de andere kant ben ik er zeker van dat je steeds sterker wordt dan je denkt dat je bent of kunt zijn.
Wrang en diep triest. Ik vind het ongelofelijk en o zo verdrietig. Ron moeten missen snijdt als een bot mes door je ziel. Of scherp mes. Of beide. Bitter en zuur alle dagen zonder hem. Maar net wat Frie zegt, ben ik er zeker van dat er een moment komt waarop je het samen-met-Ron-gevoel met ontroering en een lach omarmt.
Veel liefs xxx Hebe