dubbele gevoelens

27-1

spannend vandaag weer een meting van de waardes van het bloed ......ben heel erg benieuwd.

als ik om drie uur in het ziekenhuis aan kom , ligt ron diep onder zijn dekens ......heeft t koud .....en is doodmoe.....voelt zich nog steeds vreselijk ellendig , ...ik ga bij m zitten , en probeer wat te vragen en te vertellen , maar al snel merk ik dat het teveel is .....hij valt steeds in slaap...dus blijf ik gewoon bij m zitten en hou zijn hand vast .....hopend dat dat m wat rust en vertrouwen geeft.

toch schrik ik weer, hoe t dus zo kan schommelen, vind m een stuk slechter als gister.

rond half 4 komt de arts binnen om te vertellen wat de uitslagen zijn ,......ze is erg positief , want de waardes zijn weer iets gestegen .....dus goed nieuws!!!....de hoop is dat dit de komende dagen door gaat zetten ......

ook is er vandaag wederom weer een bloed transfusie gedaan , en bloedplaatjes gegeven .....en nog wat anders (ben de naam ff kwijt) maar dat was omdat hij erge diarree heeft en nu bepaalde stoffen tekort komt.......sta er van te kijken wat er de afgelopen week zijn lijf is in gegaan ......de koorts schommelt nog een klein beetje , maar ook dat lijkt de goede kant op te gaan .......terwijl de arts alles vertelt merk ik aan ron dat t volledig aan m voorbij gaat , en dat hij steeds in slaap valt.

ik uit me zorgen aan de arts , dat ron vandaag weer stuk minder er aan toe is als gister....maar ze drukt me op het hart , dat de waardes aan t stijgen zijn , en dat hij zich echt beter gaat voelen.....

als ze weg is , is t gesprek inderdaad aan ron voorbij gegaan , ik probeer uit te leggen dat t er toch wel positief uit ziet ......maar heel begrijpelijk , komt dit niet echt binnen , wat ik heel goed snap.....t enigste wat ron wil op dit moment is zich weer wat beter voelen ...ongeacht de waardes.......pffff wat hoop ik dat dit niet te lang op zich laat wachten

om even voor vier ga ik weer richting huis .....met een dubbel gevoel....ik kan het niet goed onder woorden brengen en plaatsen , want eigenlijk zouden we heel blij moeten zijn .......maar het contrast is groot.....enerzijds heel erg blij dat de arts positief is en dat de waardes een stijging laten zien, dat is wat we /ze willen zien ......maar anderzijds bang en verdrietig als ik zie hoe ron nog steeds worstelt , en zich maar niet beter gaat voelen.....het duurt lang ....te lang naar mijn gevoel.....dus zo rij ik terug naar huis niet wetende wat te voelen .....voorlopig hou ik me vast aan de woorden van de arts die positief gezind is .....