dubbele gevoelens

14-9

 

hele rare dag vandaag

gister een rustige en fijne dag gehad te hebben , met o.a bezoek van ron zijn zus en nichtje, begon de dag vandaag iets minder fijn en rustig.

vanochtend om half negen werd ik gebeld door ron, dat hij zich niet oke voelde benauwd , kortademig en naar, hij vroeg of ik wilde komen.

natuurlijk, ik kom eraan

merk aan mezelf dat ik wel gelijk in een soort van angst modus schiet ,....wat is er aan de hand , wat ga ik aantreffen, etc

als ik in het ziekenhuis kom zit ron in zijn stoel, heel kortademig , hij voelt zich raar en zijn armen voelen raar , ik zie de paniek in zijn ogen , het word hem even te veel , is bang dat de kahler op gaat spelen, .....merk dat bij mezelf ook .....een gevoel van wat gaat dit heen .

best bijzonder , blijkbaar toch een diepgewortelde angst van ons beide , terwijl het de laatste week echt goed ging en we echt aan t wachten zijn op t bericht dat er een plekje is in het revalidatiecentrum, dat dan ineens weer de angst en het bange gevoel dat de overhand lijkt te nemen .

verpleegkundige heeft alles genoteerd en meld ons dat de artsen zo visite gaan lopen , en dan langs komen

,en inderdaad na klein uurtje staan de artsen aan zijn bed , ze horen ons verhaal aan , en luisteren naar zijn longen of er soms vocht achter zit , want ron houd enorm veel vocht vast , gelukkig is dit niet het geval , ze denken wel dat de kortademigheid met het vele vocht te maken heeft , en er word besloten na overleg de dexametason (soort v prednison) wat af te bouwen in de hoop dat dit wat verlichting gaat geven , voor het rare gevoel in de armen gaan ze een neuroloog langs sturen , en tevens wijzen ze ron erop als er klachten of veranderingen zijn dit goed aan te geven ik besluit rond twaalf uur even naar huis te gaan , om te proberen nog wat te slapen , het hakt er enorm in allemaal bij ons beide , ik beloof ron rond drie uur weer terug te zijn.

als ik terug kom is inmiddels de neuroloog langs geweest , heeft kracht meting weer gedaan in zijn handen (??) en er is genoeg kracht , ze gaat nog wel even overleggen , maar ook na het overleg , vertelt ze dat het voor hun nu geen reden is voor enige paniek o.i.d.

als ik terug kom en ron wil uit bed , maar kan zichzelf niet meer aan de papegaai aan t bed optrekken , dus toch kracht verlies maar in de armen lijkt het .......de alarmbellen gaan rinkelen op volle toeren bij mij, we halen nogmaals de verpleegkundige erbij , die belooft dat ze de zaalarts gaat bellen , om langs te sturen om te beoordelen.

ook horen van verpleegkundige , dat ron woensdag naar revalidatie centrum gaat , er is plek , woensdag ochtend om 10 uur word hij daar heen gebracht met ambulance ligvervoer , aan de ene kant heel blij , want er kan aan herstel van dwarslaesie gewerkt gaan worden, maar aan de andere kant voelen we allebei een enorme angst hoe het verloop van zijn armen gaat zijn , en vooral wat het is , wat gaat het doen , welke kant gaat het op.

wat een enorm dubbel gevoel , weet niet goed wat ik moet voelen , en of ik uberhaupt wat voel behalve enorme angst.

maargoed...... rond vijf uur komt de zaal arts , weer worden ron zijn armen onderzocht , ik benadruk dat dit het zelfde gevoel is als met zijn benen een paar weken geleden , en benadruk ook dat we bang zijn , heel erg bang waar dit heen gaat.

zij begrijpt dit volkomen , maar ziet geen reden om nu al iets te doen , wel benadrukt zij ook aan ron dat als er enige verandering is in wat voor vorm dan ook dat hij dit moet melden.

pfffff voel me machteloos en leeg ......en vooral bang , merk aan ron dat hij hetzelfde voelt en hij spreekt ook uit dat hij bang is om te gaan slapen , niet wetende hoe hjj wakker gaat worden.

ik probeer hem wat gerust te stellen , en besluit rond 7 uur naar huis te gaan , zodat ron een beetje tot rust kan komen ....hopelijk

druk hem nog wel op het hart te bellen als er wat is .

ga met een naar gevoel richting huis hopende dat het morgen beter gaat

 

dus al met al een hele rare dag ......woensdag dus de overplaatsing naar het revalidatie centrum heel fijn om te kunnen gaan revalideren , maar ooh wat zijn we vandaag weer met onze neus op de feiten gedrukt ..... voelt heel raar en beangstigend

 

bang....

bang voor wat komen gaat

bang voor wat ons te wachten staat

bang voor waar dit heengaat

bang voor .......

en het andere gevoel

hoop

hoop voor wat komen gaat

hoop voor wat ons te wachten staat

hoop en vertrouwen op een mooie toekomst

 

en dat is waar we ons op richten en aan vast houden .....een hele mooie toekomst!!!