acceptatie en vertrouwen

11-10

vandaag weer een nieuwe dag , gelukkig als ik bij het ziekenhuis aankom heeft ron een goede dag , geen pijn.....dus daardoor voelt hij zich redelijk comfortabel.

om 11 uur komen ron zijn kinderen nikkie , en mike en zijn vriendin op bezoek, ron vind het fijn ze te zien en zijn verhaal aan ze te kunnen vertellen , het doet hem zichtbaar goed.

als ze rond half 1 weg gaan gaat ron naar zijn lunch en daarna even rusten,

vanmiddag komen arie en marloes (vrienden) op bezoek , ook fijn.

merk aan ron en ook aan mezelf dat het fijn is om ons verhaal te vertellen , zo kletsen we nog wat , maar helaas na een uurtje voelt ron zich ongemakkelijk , en heeft hij plotseling pijn , blijft heel naar en onvoorspelbaar , dat dit ineens weer op komt , eigenlijk als je het niet verwacht ,we besluiten om naar boven te gaan , zodat ron even kan gaan liggen en pijnstilling kan nemen , merk aan ons beiden dat we hier best onzeker van worden , het eng vinden wat speelt er in je lichaam .....

ik besluit om ook naar huis te gaan , zodat ron even rustig tot zichzelf kan komen en hopelijk even kan slapen en dat dan hopelijk de pijn een beetje zakt.

we merken vandaag dat we niet anders kunnen dan alles accepteren , en vertrouwen te hebben in alles .

ron verwoorde dat mooi naar zijn kinderen vanochtend die hem vroegen "zie je t allemaal nog wel zitten"

ron antwoorde.....vrijdag toen we de uitslag kregen zagen we t even niet meer zitten , en kregen we een enorme tik......maar een dag later is daar de acceptatie, je kunt niet anders .....je moet door , en opgeven is geen optie ......en dat ga ik zeker ook niet doen.

dus pakken we alles met beide handen aan .

ik vond en vind dat zeer krachtige woorden!!!

en zo hoop ik dat ons deze week wat meer duidelijkheid word gegeven ,over wat de mogelijkheden zijn , zodat we ons daar op kunnen gaan focussen , en dat we snel ron zijn thuiskomst kunnen bewerk stellige ,

aan deze lichtpuntjes houden we ons op dit moment aan vast .......