dejavu

We zijn nu nog geen 24 uur verder en alles en iedereen is veranderd. Henk en ik hebben geen oog dichtgedaan, eerst samen naar boven gegaan, maar halverwege de avond ben ik toch maar naar beneden gegaan en daar de hele nacht lopen spoken, koffie, internet, 10 minuten slapen en weer overnieuw.
Vandaag belde de verpleegkundige van de afdeling oncologie en ergens wilde ik gelijk weer ophangen want haar manier van praten gaf mij het gevoel dat ik al opgegeven was haha. Nou zover ben ik nog niet hoor. Ik heb mijn kids gisteren gebeld en Naomi was net zo volwassen als altijd, en Dennis net zo heftig als altijd ;). Maar iedereen weet het nu, ik heb zelfs mijn pa gebeld, die gaat voor mij bidden deelde hij mij mede.

Maar in ieder geval, de verpleegkundige belde en ik heb as dinsdag morgen om 8.10 een afspraak voor een ct en later belde ze nog terug dat ze me een "veiligheidsformulier" zou sturen per mail zodat als ik die dan gelijk zou invullen en langsbrengen ze misschien ook volgende dinsdag een afspraak voor de MRI kan inplannen.

Het voelt raar, nog steeds onwerkelijk, maar tegelijkertijd ook heel vertrouwd, aangezien ik 22 jaar geleden ook met iets naar de dokter ging, deze zei dat ik onstoken lymfeklieren had en pas na een half jaar kwam de diagnose hodgkin en ook toen ben ik in de 1e week van hot naar her gereden en heb allerlei onderzoeken gehad.

Maar het voelt niet goed, ik weet niet of het nu is omdat ik weet dat ik kanker heb of omdat mijn lijf gewoon echt vol tumoren zit, maar het voelt echt niet goed en eigenlijk verwacht ik dat de dokter mij volgende week met een blik vol medeleven aankijkt en zegt dat er niks meer aan te doen is ......