Tussen hoop en vrees

Een Onzekere Tijd, Maar Hoop Blijft

De afgelopen periode stond voor ons in het teken van onderzoeken, onzekerheid en wachten op antwoorden. Waar we eerder te horen kregen dat we opnieuw de onderzoeksfase in gingen, loopt die periode nu bijna ten einde. De laatste scan bracht echter iets aan het licht waar we niet op hadden gehoopt: micrometastasen, oftewel micro-uitzaaiingen.

Ons eigen ziekenhuis gaf aan dat hun kennis op dit gebied ophield, en daarom zijn we doorverwezen naar het AvL. Tijdens het eerste gesprek kregen we een flinke klap te verwerken: er zijn meer dan 150 kleine puntjes zichtbaar op de lymfeklieren in Jace’s buik, waarvan de grootste net 1 mm is. Dat was even slikken. We hadden dit totaal niet zien aankomen.

Toch kregen we een sprankje hoop: de prognose is positief, met een verwachting van 99% kans op genezing en een behandeltraject van zes maanden. Hoe dat traject er precies uit gaat zien, hangt af van de CT-scan die Jace komende week krijgt.

De Volgende Stap: Een Beslissende Scan

Jace krijgt binnenkort een zeer sterke contrastvloeistof ingespoten die alle tumoren haarscherp zichtbaar zal maken. Op basis hiervan kunnen de artsen bepalen om wat voor tumoren het gaat en hoe snel ze groeien.

Het beste scenario? Alleen bestraling. Maar als de scan tegenvalt, komt daar helaas ook chemotherapie bij. Wat de uitkomst ook wordt, één ding is zeker: dit was niet ons laatste ritje naar Amsterdam. En eerlijk gezegd vrees ik dat er nog velen zullen volgen.

Emoties, Twijfels en De Vraag Die Iedereen Stelt

Ik zie dat Jace er steeds vaker doorheen zit. Hij is er klaar mee, en dat begrijp ik. Soms stelt hij medische afspraken uit, alsof hij het even niet onder ogen wil zien. Ook merk ik dat hij niet altijd vertelt wat artsen hem zeggen, en dat maakt dat ik soms aan mezelf begin te twijfelen.

Daarnaast horen we vaak de vraag: “Hoe is het met Jace?” Een vraag die moeilijk te beantwoorden is. Ja, goed… Niet anders dan anders. Hij voelt zich niet ziek – of nou ja, natuurlijk is hij ziek, maar hij heeft er geen last van. Ik denk dat veel mensen in een soortgelijke situatie het herkennen: op een gegeven moment word je die vraag een beetje zat.
 

Toch proberen we zoveel mogelijk ons normale leven voort te zetten. We praten veel, steunen elkaar en zoeken naar de juiste balans. Maar één ding is zeker: kanker zal altijd een deel van ons leven blijven.

Vooruitkijken, Ondanks Alles

Hoe zwaar het soms ook voelt, we houden vast aan de positieve prognose en blijven stap voor stap vooruitgaan. We kunnen niet anders. De komende tijd blijft spannend, maar we blijven hoopvol. We vechten door.