Van rennen met hindernissen naar #baRUNdrecht en #30daysofrunning

Vanaf de eerste dag dat ik weer mocht rennen ben ik gegaan. De eerste week ging het ook wel lekker en kreeg ik vooral een kick van het tempo dat zomaar een halve minuut per kilometer hoger lag dan ik sinds al dat geopereer in 2 jaar kon halen, alhoewel ik af en toe hard SUAR (shut up en run) moest roepen zoals ik in dit blog beschreef. Maar in de tweede en derde trainingsweek liep ik niet echt lekker.

In mijn logboek noteerde ik weinig loopplezier of vooruitgang. Ik was te moe, waarschijnlijk omdat ik er geen rekening mee had gehouden dat gewoon weer het volledige huishouden draaien en naailes geven, me zoveel energie zouden kosten. Ik had wel twee leuke loopjes (de trainingsloop van CAV tegemoet en een eerste rondje weer met Pauline) maar verder was ik niet vooruit te branden.

Als Het was ook lastig met de zon én de kou met dat kwetsbare gezicht. Van een collegablogster/hardloopster had ik een mondkapje gekregen maar het werkte niet. Te benauwd en teveel associaties met ziekenhuis, zodat mijn hartslag al gelijk op liep. Wat nog het beste werkte was een strook tricot als een soort mini-Buff over mijn neus. De onderkant van mijn gezicht kon ik wel insmeren met zonnebrandcreme. Dat randje stof werkte precies goed tegen de zon en/of de kou terwijl ik daaronder gewoon adem kon halen.

Afgelopen donderdag was ik bij de PC (plastisch chirurg) - mijn laatste hechting was net de dag tevoren opgelost en verdwenen - en ik kreeg toestemming om weer alles te smeren en te doen maar met beleid! Verder heb ik een verwijzing naar de mimetherapeut omdat nervus facialis oftewel aangezichtszenuw niet goed functioneert want mijn mondhoek is incontinent zoals hij zo 'mooi' omschreef. Voor het eerst sinds 2,5 jaar ging ik blij naar het ziekenhuis omdat ik eindelijk weer lucht in mijn neus heb maar klaar zijn we dus nog niet helemaal. Hij was wel zeer tevreden over het resultaat van de neusoperatie. Ik heb echter pijn aan de binnenkant van mijn niet-geopereerde neusgat maar daar was niks te vinden. Het kan door druk of resterende zwelling/kneuzing als gevolg van de operatie worden veroorzaakt. Over het opnieuw tranen - weliswaar minder - van het oog met het ingeknipte punctum oftewel ooggaatje kan evenmin een eindconclusie worden getrokken want mijn gezicht is nog niet terug in de normale proportie en soepelheid. Ik ben een heel eind ondertussen maar ik ben er nog niet helemaal en waarschijnlijk zal er ook wel wat restschade blijven van de BCC-verwijdering.

Ik ging ook aanmerkelijk minder vrolijk weg van het EMC dan dat ik kwam want de vervolgafspraken waren weer gebonden aan de gebruikelijke medische en administratieve protocollen, zodat ik mijn zinnen maar ben gaan verzetten met een tentoonstelling in Boysmans van Beuningen (Project Rotterdam) waarover ik misschien nog wel een blogje schrijf, maar waar ik helemaal opfleurde van dit regenboogspectrum van Rondinone (foto).

Als je nog verder wil lezen moet je deze link even aanklikken, dan zie je tegelijk alle bijbehorende foto's http://wp.me/p1RndB-3hh