Schrijven of niet
Al een paar jaar schrijf ik dus een blog op http://djaktief.wordpress.com maar schrijven over zoiets persoonlijks als huidkanker is lastig als je het openbaar en herkenbaar doet. Mensen leven direct mee. Proberen je op te beuren, tips te geven en schrijven ook veel goedbedoelde maar vaak pijnlijke dingen. Op kanker.nl vond ik nog geen blog over huidkanker terwijl er veel lotgenoten moeten zijn zie de cijfers hier https://www.kanker.nl/bibliotheek/basaalcelcarcinoom/wat-is/1620-cijfer…
BCC is niet dodelijk dat is een geweldige meevaller, maar verder heeft het mijn leven behoorlijk op zijn kop gezet. Het is of ik op reis ben en de bestemming nog niet weet. Ik weet wel dat ik ergens zal aankomen maar hoe lang de rit duurt en wat ik allemaal tegen kom is onbekend. Graag zou ik een blog gelezen hebben van iemand die ook aan zo'n reis bezig was of die misschien al ergens was aangekomen. Het krijgen van kanker was een ongewenst gift die me veel pijn en verdriet heeft gebracht. Maar niet alleen dat. Er zijn ook mooie kanten aan dit cadeau. Ik besef nu pas hoe rijk ik ben met de rest van mijn gezondheid, met mijn man en kinderen en ook hoeveel er nog wel mogelijk is. Verder is er ook een soort bewustzijn gegroeid dat je niets kun willen of verlangen dat het er zo maar is.... je moet het zaaien, wieden, besproeien en dan heb je kans op een oogst. Daarom dus mijn blog.... ik zaai mijn huidkanker in woorden en wie weet wat ik zal oogsten.
Zo dat is wel weer diep genoeg voor vandaag... vanmiddag naar het EMC om de hechtingen te laten verwijderen. Ik neem tevoren pijnstillers want dan kan ik beter ontspannen en dan doet het wellicht minder zeer als de vorige keer. En ik wandel* erheen (12 km) en onderweg neem ik een lekker ijsje. Ik ben benieuwd hoe het gaat met die blaar die ik gisteren heb opgelopen maar als het niet lukt dan spring ik onderweg wel op de tram.
* Ik mag 14 dagen na de operatie niet rennen terwijl ik normaliter 5x per week train en zo hoop ik conditieverlies te beperken
BCC is niet dodelijk dat is een geweldige meevaller, maar verder heeft het mijn leven behoorlijk op zijn kop gezet. Het is of ik op reis ben en de bestemming nog niet weet. Ik weet wel dat ik ergens zal aankomen maar hoe lang de rit duurt en wat ik allemaal tegen kom is onbekend. Graag zou ik een blog gelezen hebben van iemand die ook aan zo'n reis bezig was of die misschien al ergens was aangekomen. Het krijgen van kanker was een ongewenst gift die me veel pijn en verdriet heeft gebracht. Maar niet alleen dat. Er zijn ook mooie kanten aan dit cadeau. Ik besef nu pas hoe rijk ik ben met de rest van mijn gezondheid, met mijn man en kinderen en ook hoeveel er nog wel mogelijk is. Verder is er ook een soort bewustzijn gegroeid dat je niets kun willen of verlangen dat het er zo maar is.... je moet het zaaien, wieden, besproeien en dan heb je kans op een oogst. Daarom dus mijn blog.... ik zaai mijn huidkanker in woorden en wie weet wat ik zal oogsten.
Zo dat is wel weer diep genoeg voor vandaag... vanmiddag naar het EMC om de hechtingen te laten verwijderen. Ik neem tevoren pijnstillers want dan kan ik beter ontspannen en dan doet het wellicht minder zeer als de vorige keer. En ik wandel* erheen (12 km) en onderweg neem ik een lekker ijsje. Ik ben benieuwd hoe het gaat met die blaar die ik gisteren heb opgelopen maar als het niet lukt dan spring ik onderweg wel op de tram.
* Ik mag 14 dagen na de operatie niet rennen terwijl ik normaliter 5x per week train en zo hoop ik conditieverlies te beperken