Profielfoto

Het is altijd al belangrijk geweest hoe je eruit ziet maar tegenwoordig zijn is de buitenkant nog belangrijker dan de inhoud. Het losbarsten van de crisis op de arbeidsmarkt en elders viel toevallig samen met mijn wens om weer als herintreder te beginnen na ongeveer 15 jaar de zorgtaken en vrijwilligerswerk. Natuurlijk had ik niet stil gezeten. Ik volgde een opleiding aan de modevakschool ter professionalisering van mijn naaihobby en ik zorgde dat ik up to date was bijgeschoold op de computer. Een stilzitter ben ik nooit geweest en sporten deed ik mijn leven lang. Alleen de vorm veranderde. Wandelen en fietsen werden zwemmen en fitness en toen kwam hardlopen op mijn pad. Of moet ik zeggen ik vervolgde hardlopend mijn sportpad want dat is toch wel mijn sportpassie.

Dit terzijde want het gaat om wat anders: werk. Toen het niet lukte met solliciteren begon ik mijn eigen kleine bedrijfje aan huis: Naaicafé DJ terwijl ik ondertussen verder ging met zoeken naar werk. Totdat ik in oktober 2013 de diagnose BCC kreeg en het behandelingstraject in ging waarover ik steeds verslag deed in mijn blog http://djaktief.wordpress.com (en later hier op de site van kanker.nl). Mijn werkzaamheden voor mijn eigen bedrijfje zette ik zo goed en zo kwaad als het ging voort maar solliciteren met een gehavend gezicht vol korsten en blauwe plekken was teveel voor me. Bovendien had de narcose geen positieve uitwerking op mijn concentratie zal ik maar zeggen. Ik bleef wel ingeschreven staan bij uitzendbureau's en het UWV maar was niet 'werkend aan werk'.

Begin 2015 heb ik de sollicitatiepen weer opgezocht en ben ik hard aan de slag gegaan met een heroriëntering op de arbeidsmarkt. Als 'nugger' (niet uitkeringsgerechtigde want mijn man heeft een baan) moet ik het allemaal zelf doen en/of zelf betalen. Toch vond ik hulp en wel online op de diverse websites van arbeidsbemiddelaars maar ook in real life door de workshops bij het Werkcafé dat maandelijks georganiseerd wordt in diverse grote steden en hun CV-spreekuur (zie http://www.werkcafe.nl/) Bij vrijwel alle workshops komt naar voren dat social media met een profielfoto heel belangrijk is voor het solliciteren.

Tja en dan sta je voor het blok en dan probeer je maar wat. Mijn eerste profielfoto na de operatie van de van de Viva la Donna-dag klopte niet meer want ondertussen hadden operatie twee en drie plaatsgevonden. Ik werd ook brildragend maar gek genoeg leidde deze de aandacht af van mijn littekens en mijn asymmetrische gezicht. Ik oefende met selfies net zo lang tot ik een redelijke up to date foto kon plaatsen op al mijn profielen.

Vandaag keek ik opnieuw in de camera want ik had op diverse plaatsen commentaar gekregen dat mijn voorgaande foto niet genoeg uitstraling had. Je moet nl. recht in de camera kijken om contact te maken met je potentiële werkgever of diens recruiter. Ik koos een kleurige outfit en dito oorbellen en zie hier het resultaat. Durf ik dit te plaatsen op mijn profielen. Mijn gezicht blijft scheef ook als ik later opnieuw geopereerd ben. To smile or not to smile that is my question. Het gaat er niet om dat ik mezelf moet zijn maar hoe ik mezelf moet verkopen. Ik ben vast niet de enige (ex-)kankerpatiënt die met dit soort vragen zit.
Wat roept een foto op bij mensen die mij niet kennen en me moeten beoordelen in één oogopslag? Beter toch een andere soort profielfoto? Ja er bestaat een website waar ik mijn foto kan laten testen/beoordelen door wildvreemden op
https://www.photofeeler.com/ maar dat is voor mij nu nog een brug te ver. Ik vraag daarom liever jullie om me te helpen. Hoe kijken jullie ertegen aan en hoe hebben jullie het opgelost als je ook met dit probleem kampt?

(Meer informatie over het maken van profielfoto's kun je vinden op: https://blog.photofeeler.com/category/profile-photos/)