Niemandsland

Daar ben ik nu... wachtend op de controle van de plastisch chirurg. Bijna elke dag masseer ik mijn gezicht. Wekelijks naar de fysiotherapeut voor uitgebreide massage. Mijn gezicht ziet er goed uit. Sommige geopereerde stukken voelen ook wel goed, vooral aan de bovenkant. De beursheid van mijn gezicht is nu na meer dan een jaar verdwenen. Het voelde nl. als een soort blauwe plek allemaal omdat mijn botten gekneusd waren door de operaties en ook door de druk van mijn gezwollen gezicht.

Ik ben er wel aan gewend dat mijn gezicht er anders uit ziet. Nu ik een bril draag vallen de littekens niet gelijk meer op. De bril springt meer in het oog en gelukkig positief, want ik heb er al veel complimenten over gekregen dat hij goed staat. Maar als ik begin te praten of lachen merk ik direct dat mijn gezicht nog niet is als voorheen. Het is niet aanstootgevend maar wel opvallend anders. Het ziet er onnatuurlijk uit en dat stoort me, want ik wil gewoon Dorothé zijn van binnen én van buiten.

Veel gelezen heb ik over transplantaties en amputaties en daaruit concludeer ik dat het nog lang zal duren eer mijn nieuwe gezicht echt als 'mijn gezicht' zal voelen. Het is geen kwestie van wilskracht, doorzetten, een knop omdraaien, accepteren etc. Het verlies van een geliefde blijf je voelen, maar je raakt er wel in de loop der tijd aan gewend. Op een gegeven moment is het gewoon geworden, maar daar zal nog veel tijd over heen gaan. Mijn moeder is nu meer dan 10 jaar dood en ik ben er aan gewend dat ze er niet meer is. Het gemis is normaal geworden. Ik denk dat het misschien ook wel zo lang zal duren met mijn gezicht.

Je kunt er niets aan bespoedigen.... alhoewel ..... Met mijn jongste knuffel ik regelmatig bewust beide kanten van mijn gezicht om er aan te wennen dat het voelt zoals het voelt. Knuffelen is op zich wel fijn maar het voelt niet meer als knuffelen als het zo ongewoon voelt. Mijn lippen zijn nog erger dan mijn wang. Ik voel prikkels en een soort tandartslip tegelijkertijd en ik moet je zeggen dat de lust om te zoenen je dan vanzelf vergaat. Soms word ik er verdrietig van dat ik niet meer kan zoenen zoals zoenen bedoeld was. Natuurlijk vinden manlief en ik andere wegen, maar het is toch moeilijk.

Ook het begroeten van anderen met 3 zoenen links-rechts-links voelt niet fijn. Ik heb het afgeschaft. Ik zoen alleen nog maar aan mijn goede kant. Het wordt gerespecteerd maar het voelt voor anderen ongewoon. Het confronteert hen in plaats van dat het mij confronteert met mijn kwetsbaarheid. Het meest geniet ik van die mensen die me gewoon 3x aan dezelfde kant zoenen of wat langer omhelzen aan mijn goede kant.... de kant waar ik nog wel mezelf ben....

Dit was een stukje over de buitenkant.... alleen voor lotgenoten geschreven..... op mijn gewone blog en in mijn gewone leven ga ik gewoon door want niemand likes niemandsland.

Wordt vervolgd....