Eerst even dit
Het is december, een nieuwe maand waarin de operatiedata voor januari bekend zijn. Na één dag durf ik te bellen. Staccato geef ik mijn patiëntnummer en na een minuut weet ik het verlossende antwoord.... 'helaas in januari kan de PC (plastisch chirurg) u niet opereren.' 'Bedankt' zeg ik nog en ook 'begin januari kan ik weer bellen voor de maand daarna?' 'Inderdaad'.
Als ik neerleg stromen de tranen al terwijl ik wist dat dit zou kunnen gebeuren. Begin november was er nl. wel plaats voor een operatie medio december door PC en KNO-arts maar dan had ik de wintersportvakantie van ons gezin af moeten zeggen. Om allerlei redenen wilde ik dat niet en daar sta ik nog steeds achter.
Telefoontje naar manlief ter info en troost en opnieuw barst ik in tranen uit als ik zeg 'geen marathon'. Er is weinig tijd voor gesprek want er moet ook gewerkt worden. Na een kop koffie en een half pakje zakdoeken raap ik mezelf bijeen en fiets naar de sportschool voor mijn wekelijkse portie krachttraining met net zoveel zin als tien die geen zin hebben.
Een groet hier en daar, de beat uit de boxen en het bewegen zorgen ervoor dat ik weer tot mezelf kom en mijn zegeningen kan tellen:
...... de kanker is al weg .... ik kan geopereerd worden .... in Nederland is medische hulp in zoveel landen niet .....ik kan rennen en sporten .... er zijn meer marathons dan in Rotterdam ....
Na anderhalf uur besef ik dat het leven niet maakbaar is en dat niemand controle of macht krijgt om het naar zijn hand te zetten (gelukkig maar). Als ik ga zitten balen dan maak het het alleen zwaarder. Immers wat je aandacht geeft groeit. Dus laat ik maar genieten van wat het resultaat tot nu toe en wat ik al weer bereikt heb met die halve neus en dat lekkende oog van me. Tijd voor blogjes over runningplezier en creatieve oprispingen. Gisteren vond ik deze spreuk op het world wide web en daar hou ik me voorlopig maar aan vast.
Dit blog publiceerde ik 02-12-2015 op https://djaktief.wordpress.com/2015/12/02/eerst-even-dit/ Op die blogpagina publiceer ik blogs over allerlei dingen maar die over mijn herstel van huidkanker gaan komen allemaal op kanker.nl
Als ik neerleg stromen de tranen al terwijl ik wist dat dit zou kunnen gebeuren. Begin november was er nl. wel plaats voor een operatie medio december door PC en KNO-arts maar dan had ik de wintersportvakantie van ons gezin af moeten zeggen. Om allerlei redenen wilde ik dat niet en daar sta ik nog steeds achter.
Telefoontje naar manlief ter info en troost en opnieuw barst ik in tranen uit als ik zeg 'geen marathon'. Er is weinig tijd voor gesprek want er moet ook gewerkt worden. Na een kop koffie en een half pakje zakdoeken raap ik mezelf bijeen en fiets naar de sportschool voor mijn wekelijkse portie krachttraining met net zoveel zin als tien die geen zin hebben.
Een groet hier en daar, de beat uit de boxen en het bewegen zorgen ervoor dat ik weer tot mezelf kom en mijn zegeningen kan tellen:
...... de kanker is al weg .... ik kan geopereerd worden .... in Nederland is medische hulp in zoveel landen niet .....ik kan rennen en sporten .... er zijn meer marathons dan in Rotterdam ....
Na anderhalf uur besef ik dat het leven niet maakbaar is en dat niemand controle of macht krijgt om het naar zijn hand te zetten (gelukkig maar). Als ik ga zitten balen dan maak het het alleen zwaarder. Immers wat je aandacht geeft groeit. Dus laat ik maar genieten van wat het resultaat tot nu toe en wat ik al weer bereikt heb met die halve neus en dat lekkende oog van me. Tijd voor blogjes over runningplezier en creatieve oprispingen. Gisteren vond ik deze spreuk op het world wide web en daar hou ik me voorlopig maar aan vast.
Dit blog publiceerde ik 02-12-2015 op https://djaktief.wordpress.com/2015/12/02/eerst-even-dit/ Op die blogpagina publiceer ik blogs over allerlei dingen maar die over mijn herstel van huidkanker gaan komen allemaal op kanker.nl
