And again and again and again

"Dat refrein van de song van Status Qoa dreunt de hele tijd in me door…. daar ging ik weer voor de derde keer…..

Dit was mijn to do lijstje de laatste dag voor de operatie. De laatste weken had ik al heel veel dingen gedaan die de komende tijd te belastend zijn. Maar ik had nog een flinke eindsprint nodig om het allemaal voor elkaar te krijgen. Je ziet dat ik bijna alles heb doorgestreept. Alleen hardlopen is niet gelukt. Ik durfde nl. i.v.m. het slechte weer geen risico te lopen op een verkoudheid. Je weerstand neemt immers flink af door de narcose. Koken is ook niet gelukt, want dat nam jongste ineens van me over met de woorden: ‘ga jij maar doen wat je moet doen mama’ en het lukte hem om de spanakopita op tafel te krijgen. Het gezinskookboek werkte dus. De tas inpakken heb ik natuurlijk wel gedaan maar niet meer afgestreept. Dat ging natuurlijk vanzelf toen ik dat lieve briefje vond en ik sliep er ook uitstekend op.

De wekker ging om half zeven want we moesten ons weer om kwart over zeven melden op de afdeling zeven Midden van het EMC. Je hebt in ieder geval dan geen file- of parkeerproblemen moet je maar denken. Na het lezen van de krant, nog zowat bladen en twee toeren haakwerk in het dagverblijf kreeg ik een bed toegewezen. En ineens was het om kwart over negen zo ver dat ik naar de OK ging. Manlief had moeite om me te laten gaan en vergezelde me tot de lift. Op anesthesie was het heel stil en ik kreeg heel vakkundig mijn infuusnaald, van dezelfde man als de eerste keer. Maar het duurde heel lang voor ik echt de OK in ging. Ik hield me zo rustig mogelijk, maar daardoor ging natuurlijk weer iedere keer dat alarm voor een lage hartslag af. De chirurg kwam met twee assistenten om de boel af te tekenen op mijn gezicht en dat is toch wel erg confronterend moet ik zeggen. Maar in die paar minuten groeide ook gelijk het vertrouwen dat hij er het beste voor me van zou maken. Ineens was de klik er en toen waren ook de zenuwen weg. Om vijf voor tien werd ik de OK ingereden en dan is er wat gedoe omdat je zelf van het bed op de operatietafel moet klimmen. Alleen zat er nog een halve meter tussen, dat had de assistent niet in de gaten, maar hij herstelde het snel toen ik zei dat ik niet zo ver kon springen met als die slangen aan me. Het laatste wat ik zag waren de wijzers van de klok om tien over tien.

En de hele dag heb ik niet veel gezien want ik was verschrikkelijk slaperig. Volgens manlief kwam ik om 14:15 uur terug op de afdeling. Ik lag om een of andere reden aan de zuurstof en dat zat ontzettend vervelend maar het moest erin blijven. Heel af en toe deed ik mijn ogen open en opeens was daar de chirurg in normale kleding, maar ik kon geen woord met hem wisselen, want ik viel weer weg. Manlief kreeg dit van hem te horen:

• Ze hebben bij mijn mond een lapje losgemaakt, uitgedund en opnieuw vast gezet met gewone hechtingen en quilthechtingen zodat er geen vocht onder kan ophopen.
• Het litteken op mijn slaap tot mijn oog is ook opnieuw geopend en anders vastgezet. Hoe dat weet ik niet want het zit helemaal dichtgeplakt.
• Verder is er 4,5 ml. vet uit mijn buik in de deuk onder mijn oog gespoten.
• De operatie is zonder complicaties verlopen.
• Vrijdag mogen de quilthechtingen eruit.
• Maandag mogen de andere hechtingen eruit.

Maar wakker worden deed ik maar niet. Op een gegeven moment was er sprake van dat ik misschien zou moeten blijven en dat wilde ik niet. Ik heb wat van de broodmaaltijd gegeten en daar werd ik wakkerder van. Eindelijk mocht de zuurstof eraf en kon ik naar het toilet en toen mocht ook gelijk het infuus eraf en kon ik naar huis. Thuisgekomen viel ik ogenblikkelijk weer in slaap in mijn luie stoel, maar de spaghetti die de kinderen gekookt hadden deed me goed. Toch viel ik daarna weer als een blok in slaap op de bank. Het lukte me niet om één aflevering van Suits uit te kijken. Steeds weer sliep ik in. Uiteindelijk ben ik om tien uur naar bed gegaan tot vanochtend acht uur.

Ik voel me nu nog erg zwakjes en heb slechts een kort ommetje gemaakt. Alle verdere energie zit in dit blog om iedereen te informeren. Ik heb nog nergens zin in of puf voor maar stilaan zal alles beter gaan. Als de zwelling gaat afnemen en de hechtingen eruit zijn dan gaat het weer de goede kant op. Mijn mannen helpen me verder en ik heb een goede gezondheid en voldoende wilskracht om mezelf weer naar de #roadtorotterdam en #mr15 te trainen."