Een andere haven.

Zoals ik al eens eerder schreef was ik voorheen maar een druk bezet mens met weinig aandacht voor mijn eigen welzijn. Hoe anders is dat twee jaar later!

Even in het kort: januari 2014 meldde ik me ziek en bleef ik vervolgens vijf maanden thuis zitten onder het voorwendsel dat ik een BurnOut had. In juni 2014 bleek de vermeende BurnOut de aanloop naar de manifestatie van de ziekte van Hodgkin te zijn.

Goed, hoe de wereld dan op zijn kop staat, dat weten jullie allemaal. Ik zette, zoals velen, de tanden op elkaar en stortte mij op het behandelplan. Mijn behandeling duurde een half jaar. Om de twee weken zat ik een volle dag op de poli voor mijn ABVD kuur. Een langere kuur dan normaal, met het idee bestralingen te voorkomen. Bestraling is voor mij godzijdank niet nodig geweest.

Mijn werkgever en ik stopten, tijdens mijn behandeling, onze samenwerking en ik belandde in de ziekte wet. O, wat zag ik daar tegenop! Puur en alleen al de administratie die daarbij zou kunnen komen kijken. Het idee dat ik moeilijke mailtjes moest typen of, ingewikkelde telefoongesprekken moest voeren. De maatschappelijk werkster in het ziekenhuis, zag aan me dat ik me veel te druk maakte over werk, sociale zekerheid en identiteitsverlies. Ze hielp me om stap voor stap door die periode te komen en in de weken na de beëindiging van mijn contract voelde ik gelukkig de last van mijn schouders vallen. Ik was nog niet zorgen vrij maar ik hoefde gelukkig nooit meer terug naar die baan waar ik me over de kop heb gewerkt. Waar ik in vastgezogen zat.

De chemo zorgde ervoor dat ik mijn hoofd een totale chaos ervoer. Er moest van alles, maar tegelijkertijd verloor ik allerlei dingen waarvan ik dacht dat ze essentieel voor me waren. Krampachtig probeerde ik mij vast te klampen en zekerheid te vinden, als een drenkeling in een wilde oceaan die zich vastklampt aan wrakhout van wat ooit het schip was waar zij zich veilig in waande. Totaal onbruikbaar geworden basisbehoeften. Ik liet ze los en liet me meevoeren op de golven.

In februari 2015, spoelde ik, metaforisch, aan in een andere haven. Uitgeput, en geen idee meer van wie ik was. Ik rustte en berustte. De ziektewet zou pas eind 2015 aflopen, dus ik leek zeeën van tijd te hebben. Nou, die had ik ook nodig. Ik heb me vorig jaar asociaal sterk teruggetrokken in mijn eigen schulpje. Er waren momenten dat ik dacht dat het voor altijd zo zou blijven.

Jullie hadden me moeten zien voordat ik ziek werd, je vond mij midden op de dansvloer, ik danste alsof niemand me zag. Maar vorig jaar voelde ik me een onzekere stijve hark, voorzichtig schuifelend langs de muur. Langzaam (echt heel langzaam) (echt veel langzamer dan ik me had kunnen voorstellen) knapte ik op. Ik voelde beetje bij beetje mijn energie terug komen.

Ik heb nu het gevoel dat ik weer de zee op durf, vanuit mijn nieuwe haven. En dat is wat ik met jullie wil delen. Dat, ook al lijkt het een on-overkomelijk drama. Het kan wel. Als de behandelingen aanslaan en de genezing komt dichterbij, men noemt je een 'Surviver' maar zo voel je je nog niet.

Ergens in de toekomst, waar je plotseling, als een soort cadeau weer over mag nadenken, ligt het moment dat je bij jezelf denkt: Het is goed.

Maar dan wel anders, vanuit een nieuwe positie. Het UWV heeft me nog wat tijd gegeven om te herstellen en ik kan die toekomst nu in gaan vullen. Niet meer werken voor een baas, in ieder geval, maar werken aan mijn eigen droom. Wat denken jullie 'Een andere haven' wel of geen goede naam voor mijn eigen bedrijf? (De pay off zal de insteek verduidelijken, maar die wil ik pas later delen)

Lieve mensen, veel sterkte in 2016. De beste wensen & houdt moed.