Onzekerheden

Ergens tussen 18-25 september. 

Welke dag het precies was weet ik even niet meer, maar ik werd in de ochtend gebeld door de verpleegkundig specialist i.v.m de operatie. 
Er is een voorlopige datum ingepland, namelijk 3 oktober. 
Alleen is het genetisch onderzoek pas 13 oktober bekend. Dit zou betekenen dat de operatie pas erna plaats zou kunnen vinden. 
De verpleegkundige  vraagt wat ik zou willen. 
Ik wil dat de operatie gewoon 3 oktober ingepland wordt en dat dat K*ding zo snel mogelijk mijn lijf uitgaat. En blijkt het gen onderzoek positief so be it en dan ga ik wel weer onder het mes. 
De verpleegkundige begrijpt dat en geeft aan dat, dat ook hun voorstel zou zijn. 
De operatie wordt nu dus definitief ingepland voor 3 oktober. 
Ik voel opluchting en het geeft mij een houvast dat er een datum vast staat. Een klein stukje zekerheid in deze onzekere periode. 

Die opluchting maakte vrij snel plaats voor volledige paniek. 
De verpleegkundige belt 10 minuten nadat we opgehangen hadden terug met de mededeling dat er sprake is van een type 1-2. Maar er is daarin een verschil, bij type 1 kan er eerst een operatie plaatsvinden en bij type 2 willen ze toch eerst chemotherapie voor de operatie. 
De uitslag hiervan is nog niet bekend en dat kon dezelfde dag, de volgende dag of pas na het weekend bekend zijn. Ik zou terug gebeld worden zodra het bekend is. 

Ik raakte volledig in paniek. Chemotherapie, dan ga ik me ziek voelen terwijl ik me nu goed voel, nergens last van heb en alles nog gewoon kan. Als verpleegkundige weet ik hoe chemo werkt, maar nu het ineens mezelf betreft is het klinisch redeneren ver te zoeken. 
Dit wil ik niet! 

Een half uur later belt de verpleegkundige terug met de mededeling dat het type 1 is. 
Oke type 1 dus eerst opereren. De zorgen over chemo kan ik nog even parkeren en ik kom weer tot rust.