IK dacht dat ik een rustige periode inging!

Ik was na mijn ziekenhuisopname aan het herstellen en dacht dat ik vol met energie de komende tijd in kon. Helaas zijn en blijven er beren op de weg. Steeds als ik denk er zal wel enige rust zijn die ons wordt gegund de komende tijd, blijkt dat de frequentie waarin problemen zich voordoen hoger kan en dat daardoor de kans op herstel van weerbaarheid beperkter wordt.

Na een week had ik de pijnstilling afgebouwd en dacht ik vol goede moed aan mijn toekomst. afgelopen weekeinde had ik zoveel pijn aan mijn rug met uitstralingen naar mijn been dat ik maandag toch maar even naar de huisarts ben gegaan. "Kunt u naar ons komen?" vraagt de receptioniste. Al had ik moeten kruipen, dan zou ik dat hebben gedaan. Ik ben nog niet zo hulpeloos dat ik die kilometer niet meer kan overbruggen!

Uitgeput met tranen in mijn ogen kom ik eigenwijs de wachtkamer in en wordt ik even later opgeroepen. Na onderzoek kan worden vastgesteld, geen hernia; vermoedelijk geen uitzaaiingen, geen ischias, gewoon een "huis-tuin-en-keuken-pijntje". Dus opgewekt naar huis. Thuis realiseer ik met dat het wel vreemd is dat ik voor zo'n "huis-tuin-en-keuken-pijntje" de langwerkende en zonodig de kortwerkende oxycodon weer mag opstarten. Dat is voor een eenvoudig pijntje wel een paardenmiddel.

Inmiddels weet ik dat ik aan de langwerkende dosering niet genoeg heb en ik vlak voor de nieuwe dosering ook kortwerkende oxycodon moet pakken. Daaroverheen ben ik na 2 jaar chemotherapie eindelijk dagelijks gaan overgeven. Maar of dit van de chemo is of van de de totale hoeveelheid medicijnen weet ik niet.

Ik accepteer het maar zoals het is. Gisteren kreeg ik de tumormaker te zien die een week geleden geprikt was. Hieruit blijkt dat de marker opnieuw is gestegen en niet zo'n klein beetje ook. Sinds een jaar stijgt de marker exponentieel. Daarvoor was de marker zodanig laag dat gezonde mensen de waarde (lager dan vijf) ook zouden kunnen prikken. Inmiddels is de waarde fors gestegen tot bijna veertig. Deze laatste keer van drieëntwintig tot achtendertig. Daarvoor was de waarde vijftien. Het getal op zich is laag, maar de stijging is exponentieel sinds ik aan de Lonsurf ben begonnen. De CT scan laat nagenoeg geen groei zien, met de nadruk op nagenoeg!

Goed ondanks al het bovenstaande heb ik toch het gevoel dat ook 2021 wellicht haalbaar moet zijn. Realistisch? Geen idee. Maar het geeft mij het gevoel dat ik dus de energie heb om dit doel te halen... Wordt het een goed jaar, komend jaar. Ik neem aan dat ik mag verwachten dat ik samen met mijn gezin weer de nodige escalaties ga meemaken. Maar dat doen we dan wel samen en met de energie om zo nu en dan te genieten van een kleine vakantie of een ander kort uitje.

Dus vol goede energie en moed ga ik / gaan we verder.