Gesprek met mijn zoon

Sneller dan gedacht mijn nieuwe blog.

Mijn zonen zijn al wat ouder, de ene is het huis en de jongste (24) woont nog thuis. Gisteren ging ik met mijn zoon naar een ooglaserinstituut voor een intake-onderzoek.

In de auto erheen gaf ik aan dat ik hem en mijn vrouw had aangemeld voor een onderzoek van IKNL en dat hij daar dus drie maandelijks vragenlijsten voor zou mogen invullen. Tijdens het gesprek dat volgde gaf hij ineens aan dat hij afgelopen weekeinde met vrienden en hun ouders had gesproken over de volgende door de oncoloog gestelde deadline. Inmiddels ben ik al een aantal van die deadlines verder en heb ik nooit gemerkt dat hij er zo mee bezig was. Hij geeft altijd aan dat hij er thuis niet over wil praten.

Maar kennelijk zat deze deadline hem dwars. wat nog te doen in de resterende tijd? ze hadden verschillende opties de revue laten passeren.

Maar ik ben nog helemaal niet zo ver. Ik geef aan dat ik niet geloof dat de door hem bedoelde deadline, zo rond het 3e kwartaal dit jaar, echt niet meer relevant is door de nieuwe behandelpauze die ik heb gekregen en daarmee een ongespecificeerd uitslel. Ik geef ook aan dat ik geen deadlines meer wil en gewoon door wil vechten zolang ik kan en dat ik nog wel even te gaan heb, mogelijk overschatting van mijn lichaam, maar beter dan steeds naar een einddatum toe te leven.

Na ruim twee jaar is alles wat ik erken als vervelend, de moeheid. Ik negeer daarbij de andere bijwerkingen waar mijn zoon me even fijntjes aan herinnerde, trombose,  suiker, hyperreactiviteit van mijn longen, neuropathie, chemobrein, ....

Aangekomen in Eindhoven waren we wat traantjes verder en gingen we hoopvol de kliniek binnen.

's-avonds bij de televisie en een glaasje wijn heb ik dit verhaal verteld aan mijn vrouw en zijn er weer een paar tranen gevallen. Uiteindelijk was mijn ongedeelde conclusie  dat mijn gezin me voldoende reden geeft om voorlopig geen deadline meer te accepteren en deze pas toe te staan in mijn leven als ik daadwerkelijk begin te vechten met mijn lichaam.

Nu rest mij te genieten van de liefde om me heen, mijn zonen te steunen met het opbouwen van hun leven en samen met mijn vrouw nog vaak een glaasje wijn te drinken en samen van niets bijzonders te genieten. Gewoon een leven zonder iets speciaals te leven, ook zo goed als het gaat tijdens de behandelingen.